dimomarg
22-06-2009, 01:09 PM
Διπλή Ταυτότητα Κεφάλαιο 1: Το ξύπνημα
Παρασκευή 13/8/2015
Όλα ξεκίνησαν ενώ πήγαινα στη δουλειά. Κατέβηκα τις κυλιόμενες σκάλες, επικύρωσα το εισιτήριο μου, χωρίς τη παραμικρή ιδέα του τί με περιμένει. Περιμένοντας στην αποβάθρα, άκουσα έναν τρομερό θόρυβο, σαν το φρένο του μετρό. Όταν πλησίασε, μόνο αυτό δεν περίμενα να δώ... ένα μάυρο τέρας, σα δράκος έσκιζε τα τοιχώματα του υπογείου και βρυχούταν. Επικρατουσε πανικός ενώ άρχιζε να ξεσκίζει το πλακόστρωτο πάτωμα του σταθμού. Χύμηξε τότε σε ένα ζευγάρι το οποίο έτρεχε να ξεφύγει απο το σταθμό, αλλα γιά κάποιο λόγο σταμάτησε! Ενω εγώ όμως προσπάθουσα να ξεφύγω, του τράβηξα τη προσοχή και μου επιτέθηκε με μεγαλύτερη ορμή, τα μάτια του κοκκίνησαν, σαν να προτιμούσε εμένα! Γιατί; Τί το ιδιαίτερο είχα; Γνωρίζοντας οτί δεν έχω καμία ελπίδα αν πάλευα μαζί του, έτρεξα. Όμως, και πάλι ήταν γρηγορότερος απο εμένα. με ένα χτύπημα με έριξε στη κεντρική κολώνα του σταθμού. Αλλά... ενώ το σώμα μου είχε πεταχτεί εκεί, εγώ απέφυγα το χτυπημα, είχα ακούσει για εξωσωματικές εμπειρίες, αλλά ποτέ δεν τίς πίστεψα... τότε ο χρόνος σταμάτησε και όλα θόλωσαν... είχα πεθάνει; Εμφανίστηκε τότε μπροστά μου ένας άντρας, τριαντάρης, με μαύρο μαλλί και κάπα, σκισμένη σε ορισμένα σημεία, με σκληρό βλέμμα.
-Ποιός είσαι εσύ; Τον ρώτησα με περιέργεια και ίσως φόβο.
-Με ρωτάς;! Είμαι εσύ. Η Πραγματική σου Δύναμη!
-Είσαι εγω;
-Εμπιστέψου με! Θες να πεθάνεις; Χρησιμοποιήσε με! σκώτοσε το τέρας!
-Δεν έχω άλλη επιλογή. ΣΕ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ!
Δεν μου έδωσε απάντηση. Όμως όλα ξεθόλωσαν και ο χρόνος συνέχισε. Οι γροθιές μου άναψαν. Μία μπλέ φωτια, δεν έκαιγε, αλλα η ενέργεια της ήταν τεράστια. Ακόμα δεν είχα καταλάβει αν αυτό ήταν καλο ή κακο. Δέν είχα όμως άλλη επιλογη. Έπρεπε να τη χρησιμοποιήσω...
Διπλή Ταυτότητα Κεφάλαιο 2: Η μάχη
Όρμηξα λοιπόν. Απέφυγα μια γροθιά και το χτύπησα στο στήθος. Το τέρας κουνήθηκε, έτριψε λίγο το σημείο του χτυπήματος και συνέχισε σαν να μην είχε πάθει τίποτα! Ήταν φανερό οτι δεν θα νικούσα χρησημοποιόντας μόνο δύναμη. Αν είναι έτσι, τοτε πώς; Όλοι έχουν ένα αδύνατο σημείο... Ιδέα! Πήδηξα πάνω απο τις ράγες, στην απέναντι, εξίσου κατεστραμένη πλευρά του σταθμού(Χωρίς το σώμα μου είμαι πολύ ελαφρύς) Όταν έφτανε και αυτό στην άλλη πλευρά τον κλώτσησα προς τις ράγες περιμένοντας να τηγανιστεί απο τον ηλεκτρίσμο, αλλα τίποτα. Απ’ ότι φαίνεται, είχε σκίσει τις ράγες σα χαρτί στο δρόμο του, πράμα που εξηγεί γιατί δεν είχε περάσει το μετρό απο τότε που προτοεμφανίστηκε. Η μόνη μου επιλογή ήταν να ρίξω πάνω του το ταβάνι, μα τότε θα κατέστρεφα το σώμα μου, και αν έμπαινα ξανά μέσα, θα ήμουν εντελώς ανίκανος να ανταγωνιστώ τη ταχύτητα του. Άνοιξα την εντοιχισμένη αποθήκη με τον πυροσβεστήρα, και του τον πέταξα πάνω του. Τσίμπησε αμέσως το δόλωμα. Πιστέυοντας ότι είναι κάτι επικύνδινο, το πιασε και το ‘σπασε περικυκλώνοντας τον εαυτό του σε ένα σύννεφο δειοξιδίου του άνθρακα. Δεν έχασα χρόνο. Άρπαξα το σώμα μου, το έσυρα στην αποθήκη του πλέον κατεστραμένου πυροσβεστήρα και την έκλεισα. Με το σώμα μου ασφαλές, είχε έρθει η στιγμη να βάλω σε δράση το άκρως ριψοκύνδινο μου σχέδιο: την κατάρρευση. Ο σταθμός στηρίζεται σε δεκάξι κολώνες. Αν έπευτε ενας συγκεκριμένος αριθμός θα κατέρεε. Βυθισμένος στις σκέψεις μου, άκουσα το ουρλιαχτό του. Χρησιμοποίησα τον εαυτό μου ως δόλωμα και τον παρέσυρα στην πιο απομακρυσμένη απο το σώμα μου κωλόνα. Την διέλυσε. Το ταβάνι ράγισε και... ΝΕΡΟ;! Έπεφτε σαν ανοιχτη βρύση και όλο και δυνάμωνε. Από έστινκτο απομακρύθηκα. Το τέρας απ’ οτι φένεται φοβόταν το νερό καθώς κατέστρεψε πέντε κωλόνες προσπαθώντας να ξεφύγει. Τότε θυμήθηκα. Πάνω από αυτό το σταθμό υπήρχε ένα σχετικά μεγάλο συντριβανι. Η έλλειψη πέντε κωλόνων επιτάχυνε πολύ τη κατάρευση του σταθμού-πεδίου μάχης. Ξαφνικά έσπασε ένα τεράστιο μέρος του ταβανιού κάνοντας όλο το νερό του συντριβανιού μαζί με τα συντρίμια να χυθεί πάνω στο τέρας παρασύροντάς το στις βραχυκυκλωμένες ραγες. περικυκλώθηκε απο κεραυνούς οι οποίοι τον σκότωσαν. Ή έτσι νόμιζα. Τότε το δέρμα του διαλύθηκε σαν κρύσταλλο για να αποκαλύψει ένα διπλάσιου μεγεθους σκούρο μώβ τερας περικυκλωμένο απο ένα μάυρο σύννεφο. Πολύ γρηγορα με στρίμωξε σε μιά γωνία, μου έριξε ένα πολύ δυνατό χτύπημα και πάνω που θα με αποτελείωνε, τον πέτυχε στο λαιμο ενα βελάκι, αλλά πώς θα βοηθούσε αυτο; μετα τον χτυπησε κι’ αλλο, και μετα κι’ αλλο...
Μπορείται να κατεβάσεται τα pdf από εδώ: http://snurl.com/kn0ep
Παρασκευή 13/8/2015
Όλα ξεκίνησαν ενώ πήγαινα στη δουλειά. Κατέβηκα τις κυλιόμενες σκάλες, επικύρωσα το εισιτήριο μου, χωρίς τη παραμικρή ιδέα του τί με περιμένει. Περιμένοντας στην αποβάθρα, άκουσα έναν τρομερό θόρυβο, σαν το φρένο του μετρό. Όταν πλησίασε, μόνο αυτό δεν περίμενα να δώ... ένα μάυρο τέρας, σα δράκος έσκιζε τα τοιχώματα του υπογείου και βρυχούταν. Επικρατουσε πανικός ενώ άρχιζε να ξεσκίζει το πλακόστρωτο πάτωμα του σταθμού. Χύμηξε τότε σε ένα ζευγάρι το οποίο έτρεχε να ξεφύγει απο το σταθμό, αλλα γιά κάποιο λόγο σταμάτησε! Ενω εγώ όμως προσπάθουσα να ξεφύγω, του τράβηξα τη προσοχή και μου επιτέθηκε με μεγαλύτερη ορμή, τα μάτια του κοκκίνησαν, σαν να προτιμούσε εμένα! Γιατί; Τί το ιδιαίτερο είχα; Γνωρίζοντας οτί δεν έχω καμία ελπίδα αν πάλευα μαζί του, έτρεξα. Όμως, και πάλι ήταν γρηγορότερος απο εμένα. με ένα χτύπημα με έριξε στη κεντρική κολώνα του σταθμού. Αλλά... ενώ το σώμα μου είχε πεταχτεί εκεί, εγώ απέφυγα το χτυπημα, είχα ακούσει για εξωσωματικές εμπειρίες, αλλά ποτέ δεν τίς πίστεψα... τότε ο χρόνος σταμάτησε και όλα θόλωσαν... είχα πεθάνει; Εμφανίστηκε τότε μπροστά μου ένας άντρας, τριαντάρης, με μαύρο μαλλί και κάπα, σκισμένη σε ορισμένα σημεία, με σκληρό βλέμμα.
-Ποιός είσαι εσύ; Τον ρώτησα με περιέργεια και ίσως φόβο.
-Με ρωτάς;! Είμαι εσύ. Η Πραγματική σου Δύναμη!
-Είσαι εγω;
-Εμπιστέψου με! Θες να πεθάνεις; Χρησιμοποιήσε με! σκώτοσε το τέρας!
-Δεν έχω άλλη επιλογή. ΣΕ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ!
Δεν μου έδωσε απάντηση. Όμως όλα ξεθόλωσαν και ο χρόνος συνέχισε. Οι γροθιές μου άναψαν. Μία μπλέ φωτια, δεν έκαιγε, αλλα η ενέργεια της ήταν τεράστια. Ακόμα δεν είχα καταλάβει αν αυτό ήταν καλο ή κακο. Δέν είχα όμως άλλη επιλογη. Έπρεπε να τη χρησιμοποιήσω...
Διπλή Ταυτότητα Κεφάλαιο 2: Η μάχη
Όρμηξα λοιπόν. Απέφυγα μια γροθιά και το χτύπησα στο στήθος. Το τέρας κουνήθηκε, έτριψε λίγο το σημείο του χτυπήματος και συνέχισε σαν να μην είχε πάθει τίποτα! Ήταν φανερό οτι δεν θα νικούσα χρησημοποιόντας μόνο δύναμη. Αν είναι έτσι, τοτε πώς; Όλοι έχουν ένα αδύνατο σημείο... Ιδέα! Πήδηξα πάνω απο τις ράγες, στην απέναντι, εξίσου κατεστραμένη πλευρά του σταθμού(Χωρίς το σώμα μου είμαι πολύ ελαφρύς) Όταν έφτανε και αυτό στην άλλη πλευρά τον κλώτσησα προς τις ράγες περιμένοντας να τηγανιστεί απο τον ηλεκτρίσμο, αλλα τίποτα. Απ’ ότι φαίνεται, είχε σκίσει τις ράγες σα χαρτί στο δρόμο του, πράμα που εξηγεί γιατί δεν είχε περάσει το μετρό απο τότε που προτοεμφανίστηκε. Η μόνη μου επιλογή ήταν να ρίξω πάνω του το ταβάνι, μα τότε θα κατέστρεφα το σώμα μου, και αν έμπαινα ξανά μέσα, θα ήμουν εντελώς ανίκανος να ανταγωνιστώ τη ταχύτητα του. Άνοιξα την εντοιχισμένη αποθήκη με τον πυροσβεστήρα, και του τον πέταξα πάνω του. Τσίμπησε αμέσως το δόλωμα. Πιστέυοντας ότι είναι κάτι επικύνδινο, το πιασε και το ‘σπασε περικυκλώνοντας τον εαυτό του σε ένα σύννεφο δειοξιδίου του άνθρακα. Δεν έχασα χρόνο. Άρπαξα το σώμα μου, το έσυρα στην αποθήκη του πλέον κατεστραμένου πυροσβεστήρα και την έκλεισα. Με το σώμα μου ασφαλές, είχε έρθει η στιγμη να βάλω σε δράση το άκρως ριψοκύνδινο μου σχέδιο: την κατάρρευση. Ο σταθμός στηρίζεται σε δεκάξι κολώνες. Αν έπευτε ενας συγκεκριμένος αριθμός θα κατέρεε. Βυθισμένος στις σκέψεις μου, άκουσα το ουρλιαχτό του. Χρησιμοποίησα τον εαυτό μου ως δόλωμα και τον παρέσυρα στην πιο απομακρυσμένη απο το σώμα μου κωλόνα. Την διέλυσε. Το ταβάνι ράγισε και... ΝΕΡΟ;! Έπεφτε σαν ανοιχτη βρύση και όλο και δυνάμωνε. Από έστινκτο απομακρύθηκα. Το τέρας απ’ οτι φένεται φοβόταν το νερό καθώς κατέστρεψε πέντε κωλόνες προσπαθώντας να ξεφύγει. Τότε θυμήθηκα. Πάνω από αυτό το σταθμό υπήρχε ένα σχετικά μεγάλο συντριβανι. Η έλλειψη πέντε κωλόνων επιτάχυνε πολύ τη κατάρευση του σταθμού-πεδίου μάχης. Ξαφνικά έσπασε ένα τεράστιο μέρος του ταβανιού κάνοντας όλο το νερό του συντριβανιού μαζί με τα συντρίμια να χυθεί πάνω στο τέρας παρασύροντάς το στις βραχυκυκλωμένες ραγες. περικυκλώθηκε απο κεραυνούς οι οποίοι τον σκότωσαν. Ή έτσι νόμιζα. Τότε το δέρμα του διαλύθηκε σαν κρύσταλλο για να αποκαλύψει ένα διπλάσιου μεγεθους σκούρο μώβ τερας περικυκλωμένο απο ένα μάυρο σύννεφο. Πολύ γρηγορα με στρίμωξε σε μιά γωνία, μου έριξε ένα πολύ δυνατό χτύπημα και πάνω που θα με αποτελείωνε, τον πέτυχε στο λαιμο ενα βελάκι, αλλά πώς θα βοηθούσε αυτο; μετα τον χτυπησε κι’ αλλο, και μετα κι’ αλλο...
Μπορείται να κατεβάσεται τα pdf από εδώ: http://snurl.com/kn0ep
