Legendary Pokémon

Μια Απρόσμεη Συνάντηση

Η ώρα ήταν σχεδόν εννιά το απόγευμα και ένα ζεστό αεράκι φυσούσε ανάμεσα στα ατσάλινα καλώδια της Skyarrow Bridge. Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει και ο Τζέικ χάζευε την πορτοκαλιά του αντανάκλαση στα κύματα του ωκεανού από το πάνω επίπεδο της γέφυρας. Αν και η μέρα είχε σχεδόν τελειώσει, η ζέστη στην ατμόσφαιρα παράμενε έντονη, χαρακτηριστικό του καλοκαιριού στις παραθαλάσσιες περιοχές της Unova.

Αρκετός κόσμος έκανε βόλτες στο κατάστρωμα, από πρωτευουσιάνους της Castelia που ήθελαν να ξεφύγουν από την αποπνικτική μητρόπολη εώς τουρίστες που ενθουσιασμένοι βίωναν το επιβλητικό οικοδόμημα από κοντά. Ο Τζέικ είχε καθίσει σε ένα παγκάκι και αγνάντευε τον απέραντο ωκεανό που απλωνόταν μπροστά του. Δεν ήταν η πρώτη του φορά που περνούσε την γέφυρα αλλά πάντα απολάμβανε την θέα εκεί. Είχε τελειώσει κάτι δουλειές στο Day Care και αφού είχε ρίξει μια ματιά και σε μια σπηλιά εκεί δίπλα σκόπευε να γυρίσει στην Castelia ώστε να πάρει κάποιο πλοίο για να επιστρέψει στο Kanto. Δεν βιαζότανε όμως. Έτσι κι αλλιώς δεν προλάβαινε να πάρει τα λίγα εμβλήματα που του έλειπαν για να συμμετάσχει στο πρωτάθλημα της Unova εκείνης της χρονιάς. Oπότε θα γυρνούσε από εκεί που ξεκίνησε για λίγο παραπάνω εκπαίδευση. Και έτσι κι αλλιώς, τίποτα δεν είναι καλύτερο από το σπίτι.

Δίπλα του στεκόταν ένα ολοστρόγγυλο Blissey, το οποίο φαινόταν ιδιαίτερα ευτυχισμένο που βρισκόταν εκεί οπου βρισκόταν. Βέβαια, τα περισσότερα Blissey μοιάζουν πάντα χαρούμενα. Τέλος πάντων, εκείνο το συγκεκριμένο ήταν πραγματικά ξεχωριστό μιας και ήτανε ένα από τα πρώτα Pokémon που είχε αποκτήσει ποτέ ο Τζέικ, χρόνια πίσω στην Cerulean City. Τότε ήτανε απλώς ένα μοναχικό Chansey, που χρειάστηκε αρκετός χρόνος και προσπάθεια για να φανούν οι δυνατότητες του. Βέβαια, όσο ανεκτίμητες αποδείχτηκαν οι αμυντικές και ιαματικές του ικανότητες στην μάχη τόσο πιο ισχυρός έγινε ο δεσμός μεταξύ τους.

Έτσι, εκπαιδευτής και Pokémon παρακολουθούσαν το ηλιόβασίλεμα στον ασσυνέφιαστο ουρανό, νοσταλγώντας τα γραφικά τοπία του Kanto.

Αφού πέρσε κάποια ώρα έτσι, ο Τζέικ στράφηκε χαμογελαστός στο Blissey και είπε:

“Λοιπόν, αρκετά χασομερήσαμε εδώ πάνω, ε Ρόζυ; Πρέπει να πάμε και στο λιμάνι να τσεκάρουμε τα δρομολόγια των πλοίων”

“Blissey! Blissey!”, απάντησε χαρούμενα εκείνη, επηρεασμένη από την ευδιαθεσία του εκπαιδευτή της.

“Ωραία, άντε τότε, να μπούμε στην πόλη να τελειώνουμε με αυτό το θέμα”, συνέχισε αυτός και σηκώθηκε από το παγκάκι δυναμικά, πιάνωντας το σακίδιο του. “Δεν χρειάζεται να μπεις στην Poké Ball, για την ώρα τουλάχιστον”.

“Blissey!”, αποκρίθηκε ακόμα πιο εύθυμα με την σκέψη ότι θα περπατούσε δίπλα στον Τζέικ.

Άρχισαν να περπατάνε προς τους γκρίζους ουρανοξύστες, με τις τελευταίες ακτίνες του ηλίου να τους φωτίζουν. Οι ηλεκτρικές λάμπες δεν θα αργούσαν να ρίξουν τα κιτρινωπά φώτα τους σε κάθε γωνιά της Castelia. Από κάτω τους ερχόταν συχνά ο ήχος των αυτοκινήτων που περνούσαν βιαστικά και το βουητό των μεγαλύτερων νταλικών. Σε μια στιγμή παρατήρησαν κι ένα φορτηγό πλοίο να κατεβαίνει από τις βορειότερες περιοχές της Unova στο λιμάνι της μεγάλης πόλης.

Σιγά-σιγά έφτασαν στο τέρμα της γέφυρας και κατέβηκαν τα σκαλιά που την ένωναν με τις πολύβουες οδούς της πόλης. Για άλλη φορά, βρέθηκαν σε μια συνωστισμένη μητρόπολη, γεμάτη κόσμο, φασαρία και κίνηση. Ο Τζέικ ένιωσε ένα ευχάριστο συναίσθημα οικειότητας. Αν και γεννήθηκε 16 χρόνια πριν και μεγάλωσε στην Bella Town, πέρασε τα τελευταία παιδικά και το μεγαλύτερο μέρος των εφηβικών του χρόνων στην Vermilion City, λίγες δεκάδες χιλιόμετρα μακριά. Πάντα του άρεσε να γυρνάει σε μεγάλες πολιτείες, ένιωθε ότι ήταν το μέρος που άνηκε και μπορούσε να προοδεύσει πραγματικά.

Όμωςς μετά από λίγο κατσούφιασε. Τα πεζοδρόμια ήταν γεμάτα βιαστικούς διαβάτες που είτε είχανε βγει την απογευματινή τους βόλτα είτε βιάζονταν να τελειώσουν κάποια δουλειά. Αυτό σήμαινε ότι η Ρόζυ έπρεπε να επιστρέψει στην Poké Ball της. Ο όγκος της, που απορροφούσε αμέτρητες επικίνδυνες επιθέσεις σαν σφουγγάρι, προκαλούσε πρόβλημα σε συνωστισμένα μέρη. Αυτό σε συνδιαμό με το λίγο αδέξιο περπάτημα της θα προκαλούσαν σίγουρα πολλές λοξές ματιές και σχόλια ενόχλησης από τους περαστικούς.

Τον πείραζε γιατί ήξερε πως εκείνη δεν ήθελε ποτέ να προκαλέσει πρόβλημα σε κανέναν, απλώς και μόνο η παρουσία της θα το έκανε. Τελικά, όμως δεν μπορείς να τα ζητάς όλα από ένα Pokémon.

“Ρόζυ, καλύερα να επιστρέψεις στην Poké Ball”, είπε και έβγαλε μια πολυχρησιμοποιημένη Great Ball από τη ζώνη του.

Εκείνη επέστρεψε χωρίς διαμρτυρίες. Ο Τζέικ κοίταξε μια σιγμή τα φθαρμένα μετταλικά κλεισίματα της μπάλας και την ξαναέβαλε στην θέση της. Σκεφτικός συνέχισε της πορεία του μέσα στο πλήθος.

Ο προορισμός του δεν ήτανε πολύ μακριά. Αφού συμβουλεύτηκε έναν χάρτη των δρομολογίων, πήρε το κατάλληλο λεωφορείο και σε ένα τέταρο ήτανε εκεί. Η είσοδος του μεγαλοπρεπούς επιβατικού λιμανιού της Castelia City βρισκόταν απέναντι από το δρόμο.

Μπήκε μέσα, προσπερνώντας γκρουπ ξένων και διάφορα λεωφορεία. Ήτανε τουριστική περίοδος, η καλύτερη ίσως για να επισκεφθεί κανείς την Unova, και στις περισσότερες αποβάθρες είχανε δέσει πολυτελή κρουαζερόπλοια ή μικρότερα επιβατικά πλοία. Πιο πέρα δέσποζαν οι τεράστιοι γερανοί του εμπορικού τμήματος. Λιγότερα πλεούμενα και κίνηση διακρίνονταν εκεί.

Στα γραφεία εισητηρίων ευτυχώς δεν είχε τεράστια ουρά. Μετά από λίγο βρέθηκε απέναντι από μια ηληκιωμένη ξανθιά γυναίκα, πίσω από το τζάμι του εκδοτηρίου.

“Γειά σας”, χαιρέτησε ο Τζέικ.

“Καλησπέρα, τι θα θέλατε”, ήταν η ανόρεχτη απάντηση της.

“Να μου πείτε το συντομότερο δρομολόγιο πλοίου για Kanto”

Αφού του έριξε μια ματιά, είπε:

“Εκπαιδευτής Pokémon είσαι, ε;”

“Ναι”

“Καλά, περίμενε να δω ποιές εταιρίες σε καλύπτουν”

Από μέσα της είχε ενοχληθεί λίγο γιατί ορισμένες μόνο ακτοπλοϊκές εταιρίες ήταν σε σύμβαση και πρόσφεραν μειωμένες τιμές για εκπαιδευτές. Ευτυχώς και το Kanto και η Unova ήταν αρκετά ανεπτυγμένες περιοχές στον τομέα των Pokémon, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι όλοι θα δεχόταν να κουβαλήσουν σχεδόν τζάμπα έναν εκπαιδευτή, όσο ταλαντούχος κι αν ήταν. Και ήταν σίγουρη ότι ο μικρός θα προτιμούσε να επενδύσει και την τλευταία δεκάρα του στα τερατάκια του παρά σε ναύλα.

Μετά από λίγο ψάξιμο στα αρχεία του υπολογιστή, ξεχώρισε αυτά που χρειαζόταν.

“Λοιπόν”, άρχισε, “τυχερός είσαι που τέτοιο καιρό κυκλοφορούν αρκετά πλοία. Αύριο το πρωί έχει ένα φέρυ που πάει Vermilion και σε δύο μέρες ένα ταχύπλοο φεύγει για νησιά Seafoam, Porta Vista και Cerulean”

“Ντάξει, θα πάρω αυτό που φεύγει αύριο”

“Αν βιάζεσαι, υπάρχει κι ένα που αναχωρεί σε καμιά ώρα αλλά θα πρέπει να πληρώσεις κανονικά”

“Όχι, εντάξει, με βολεύει και το αυριανό”

Έτσι έβγαλε το μειωμένο εισιτήριο του και απομακρύνθηκε από τα εκδοτήρια. Την επόμενη μέρα στις 10 έπρεπε να ήταν στην αποβάθρα. Οπότε είχε το βράδυ να ξοδέψει στην Castelia αλλά καμιά ανθρώπινη παρέα. Τουλάχιστον υπήρχαν και τα Pokémon του.

Βγήκε από τον χώρο του λιμένος σκεφτικός. Δεν είχε όρεξη να πάει να κάτσει στο Pokémon Center από τόσο νωρίς. Εντωμεταξύ είχε σκοτινιάσει για τα καλά και ο ουρανός φωτιζόταν από τα κίτρινα φώτα της Castelia. Αποφάσισε να πάει μια βόλτα κάτα μήκος της παραλίας, να χαζέψει την κίνηση μπας και προκύψει κάτι ενδιαφέρον. Είχε και την δυνατότητα να κάνει κάποιες μάχες εξάσκησης σε ένα από τα πολλά στέκια των εκπαιδευτών στην μεγάλη πολιτεία. Αλλά τόσες μέρες είχε μπουχτίσει, και ιδιαίτερα εκείνη την ημέρα σκόπευε απλώς να ξεκουραστεί πριν γυρίσει στο Kanto. Πάντως μια καλή ανταγωνιστική μάχη δεν θα 'ταν και άσχημη σκέφτηκε, να φέρει και λίγο σε φόρμα την καλή του ομάδα. Όμως που να έβρισκε άξιο αντίπαλο τέτοια ώρα σε μια σχεδόν ξένη πόλη;

Έτσι συνέχισε στο πεζοδρόμιο και προσπέρασε τις αποβάθρες του λιμανιού. Από την άλλη μεριά του δρόμου βρισκόταν πολλά καφέ και μπαράκια, που είχαν αρκετό κόσμο για καθημερινή. Οι άνθρωποι πηγαινοερχόταν και πολλοί είχαν αλλάξει για την βραδινή τους βόλτα. Συνεχίζοντας, πέρασε κάποιους μικρότερους βραχίωνες με την σκέψη του να πετάει σε διάφορα σχέδια για το μέλλον. Είχε ακόμα αρκετό ελεύθερο χρόνο ως εκπαιδευτής μιας και δεν μπορούσε παρά να περιμένει ως την επόμενη αγωνιστική περίοδο για να πάρει μέρος στο γνωστό πρωτάθλημα της Unova. Βέβαια, μια επίσκεψη στην Nimbasa για περαιτέρω εξάσκηση στις ανταγωνιστικές μάχες Pokémon δεν θα ταν και άσχημη. Ίσως να περνούσε και από κει όταν επέστρεφε από την πατρίδα του.

Σιγά-σιγά, απομακρύνθηκε από το κέντρο της πόλης και έφτασε σε λιγότερο δημοφιλείς περιοχές. Κοίταξε τριγύρω του. Σίγουρα το μέρος δεν ήταν και υποβαθμισμένο αν και όχι τόσο καλό όσο πριν. Ευτυχώς ήταν πιο ήσυχα εκεί. Επίσης, οι άνθρωποι που κυκλοφορούσαν έμοιαζα να έχουν περισσότερη σχέση με Pokémon. Του έκανε.

Πήγε σε έναν πλατύ βραχίωνα που έμπαινε στη θάλασσα και έκατσε σε έναν πάγκο. Το λιμάνι και η παραλιακή οδός που διένυε τόση ώρα φαινόταν μακριά. Ένα κρουαζιερόπλοιο κατάφωτο αναχωρούσε στον ωκεναό, χαιρετώντας με την δυνατή του κόρνα. Από την άλλη, μια φέτα από το φεγγάρι έριχνε το χλωμό της φως, που δεν μπορούσε να συγκριθεί με την ένταση του ηλεκτρικού φωτισμού.

Άφησε τη ματιά του να πλανηθεί τριγύρω και χάθηκε στις σκέψεις του. Ούτε καν του πέρασε από το μυαλό να βγάλει κάποιο Pokémon έξω, ήθελε απλώς να μείνει μόνος να παρατηρεί τον ωκεανό μπροστά από τα τσιμεντένια τείχη της Castelia.

Κι έτσι έμεινε ώσπου άκουσε κάποιους να πλησιάζουν. Από αυτά που έλεγαν κατάλαβε γρήγορα ότι ήταν εκπαιδευτές, όχι και ιδιαίτερα έμπειροι, κοντά στην ηλίκια του, ίσως λίγο μεγαλύτεροι. Στην αρχή αποφάσισε να τους αγνοήσει, αλλά αφού κάθησαν λίγα μέτρα δίπλα του, κάτι πήρε το αυτί του. Ίσως τελικά να έκανε και καμιά τελευταία μάχη στη Unova. Γρήγορα όμως τα λεγούμενα τους του κίνησαν παραπάνω το ενδιαφέρον.

“...και ο Σέρμαν είπε ότι εκείνο το Pokémon ήταν πάρα πολύ δυνατό, όχι σαν εκείνα τα θρυλικά αλλά περίπου”, έλεγε ο πρώτος, ψηλός εκπαιδευτής.

“Και εκείνος τι έκανε; Αφού δεν λέει ότι είναι από τους καλύτερους και ότι μόλις του δωθεί η ευκαιρεία θα πιάσει τα καλύτερα Pokémon;”, ρώτησε ο άλλος, πιο μικρόσωμος αλλά αρκετά γεροδεμένος

“Ε, λέει ότι δεν μπορούσε να κάνει και τίποτα γιατί δεν είχε Poké Balls μαζί του, αν και να είχε πατάτες θα 'κανε γιατί είναι χέστης”

“Που ξες εσύ, δεν τον έχεις δει ποτέ να πολεμάει κανονικά”

“Σιγά, όλοι φλώροι είναι από την σχολή του. Άκουσες όμως πως ήτανε το Pokémon εκείνο;”

“Για πες”

“Βασικά, έχω ακούσει και από άλλους. Αν το δεις, είναι ψηλό και μοιάζει αρκετά με άνθρωπο, ξες, χέρια πόδια και τα λοιπά, αλλά έχει και μια μακριά, ουρά και μια μούρη λίγο σαν εξωγηίνος. Και κάτι σαν κερατάκια στο κεφάλι”, περιέγραψε κάνοντας μια χαρακτηριστική χειρονομία. “Αλλά λίγες φορές έχει εμφανιστεί, και φεύγει συνέχεια, δεν ξέρω και πολλά παραπάνω”, ολοκλήρωσε.

“Και ο Σέρμαν πριν λίγο το είδε, γιατί δεν τον ρώτησες να περισσότερα;”

“Τώρα, τι να κάθομαι να ρωτάω τον βλάκα. Έτσι κι αλλιώς σκοτεινά ήταν στο δρομάκι τι παραπάνω να έβλεπε; Α, και τώρα που το θυμήθηκα, τι χρώμα λες να 'ναι;”

“Πράσινο, ξέρω 'γω;”

“Ροζ, είναι όλο ροζ, με νομίζω μωβ στη χοντροουρά του”

Ο άλλος χαμογέλασε.

“Χαχαχαχα, το Pokémon των...”

“Σόρυ που διακόπτω ρε παιδιά, αλλά γιατί ακριβώς λέτε;”, επενέβη ο Τζέικ λίγο απότομα.

“Να, ένας συνάντησε ένα περίεργο Pokémon πριν λίγο, λίγο πιο κάτω, και λέγαμε...”, αποκρίθηκε ο δεύτερος.

“Κυκλοφορεί εδώ γύρω, γενικώς;”

“Ναι, έχει εμφανιστεί λίγες φορές, αν και δεν ξέρουμε τι είναι;”

Άρπαξε το σακίδιο του και ρώτησε:

“Ξέρετε που θα μπρούσα να το βρω, τώρα;”

“Παίζει να κυκλοφορεί στα στενά ανάμεσα από δω και την λεωφόρο Κάρεν, λίγο πιο πάνω. Ή σε εκείνα τα κτίρια δίπλα στη θάλασσα”, απάντησε ο ο ψηλός δείχνοντας πιο πέρα κάτι παλιά κτίσματα. “Τι το θες;”

“Θα δούμε. Ευχαριστώ πάντως”, τέλειωσε και έφυγε βιαστικά προς τα στενά.

Οι δύο φίλοι έμειναν να κοιτιούνται.

“Χαζός είναι;”

“Τι σε νοιάζει; Άστον να κάνει ότι θέλει. Τέλος πάντων, εσάς τελικά ήρθε εκείνος....”, συνέχισαν τη συζήτηση τους, ξεχνώντας τον εκπαιδευτή που έτρεχε προς τα σοκάκια ενθουσιασμένος.

Ο Τζέικ από την μεριά του κατάλαβε αμέσως για το τι μπορούσαν να εννούσαν εκείνοι οι δύο. Μια ιστορία που ήξερε κάθε εκπαιδευτής Pokémon από το Kanto ήταν αυτή της δημιουργίας του Mewtwo από το Mew, μέσω κλωνοποίησης και γενετικής μηχανικής. Λεγόταν ότι ήταν σχέδιο της Team Rocket αλλά ακόμα και όταν αυτή διαλύθηκε, κανείς δεν μπόρεσε να το επιβεβαιώσει. Τέλος πάντων, βρέθηκαν κάποιες εικόνες του υποτιθέμενου Mewtwo, οι οποίες όμως δεν ήταν και απόλυτα συμπερασματικές. Κάποιοι ερευνητές το αποδέχτηκαν ενώ άλλοι το απέριψαν λόγω έλλειψης αποδείξεων. Στο τέλος καταχωρήθηκε στα Pokédex επίσημα με τον αριθμό #150, που παλιότερα άνηκε στο Mew. Κανείς όμως ποτέ δεν μπόρεσε να συμπληρώσει αυτό το κενό.

Κανονικά δεν θα παρασυρόταν τόσο εύκολα. Παρόλαυτα, η περιγραφή ταίριαζε αρκετά, σίγουρα δεν άνηκε στα τοπικά είδη μιας και δεν το αναγνώριζε κανείς πολίτης της Castelia και οι οι φήμες έλεγαν ότι το Mewtwo αφού έφυγε από το Kanto συνέχισε στο Johto για να καταλήξει σε κάποια πόλη της Unova. Το λιγότερο να συναντούσε ένα σπάνιο Pokémon που θα του ξέφευγε. Το περισσότερο να έπιανε ή να συναντούσε έναν θρύλο.

Με τη καρδιά του να χτυπά, κατευθύνθηκε προς τα στενά που ένωναν την προβλήτα με την κεντρική λεωφόρο Κάρεν. Στην ουσία βρισκόταν σε μια από τις αμέτρητες πυκνοκατοικημένες γειτονιές της πόλης. Τα φώτα εδώ ήταν αρκετά λιγότερα, με σκονισμένα δέντρα στα πλάγια των μικρώ δρόμων. Ογκώδεις πολυκατοικίες υψώνονταν τριγύρω του.

Σωστά σκέφτηκε ότι αποκλείεται αυτό που έψαχνε να προχωρούσε παραμέσα στην πόλη. Οπότε κάπου ανάμεσα σε όλα τα ψηλά κτίρια τριγύρω του θα κρυβότανε. Αποφασισμένος έστριψε δεξιά και άρχισε να ψάχνει στα μικρότερα δρομάκια. Αφού βγήκε δύο φορές σε αδιέξοδο, έβγαλε μια Poké Ball από την ζώνη του και ένα Pidgeot ξεπετάχτηκε από μέσα. Του έδωσε να καταλάβει τι έψαχναν και εκείνο πέταξε ψηλά, ελέγχοντας εναέρια τον χώρο για οποιαδήποτε ένδειξη. Ο εκπαιδευτής από την μεριά του συνέχιζε να χτενίζει τα σοκάκια, ελπίζοντας να πετύχει αυτό που ήθελε. Το Pidgeot περνούσε κάθε τόσο από πάνω, μόνο και μόνο για να δηλώσει την παρουσία του. Η ώρα περνούσε και η έρευνα δεν προχωρούσε.

Όταν έφτασαν κοντά σε εκείνο το κλειστό εργοστάσιο που είχε αναφέρει εκείνος ο τύπος στην παραλία, ο Τζέικ είχε ήδη κουραστεί αρκετά. Απογοητευμένος κοίταξε την τεράστια περίφραξη και σκέφτηκε ότι ίσως απλώς παρασύρθηκε από την χαρά του. Μάλλον δεν υπήρχε και τίποτα. Αν και δεν το πολυπίστευε. Τότε άκουσε το Pidgeot να φωνάζει θριαμβευτικά από πάνω του. Χαμογέλασε.

“Τέλεια, Pidgeot, δείξε μου τι βρήκες!”, αποκρίθηκε επιδοκιμαστικά.

Εκείνο έκανε έναν κύκλο από πάνω του και άρχισε να πετάει παράλληλα με τον τοίχο που περιτρυγύριζε το εργοστάσιο. Ο ιδιοκτήτης του άρχισε να το ακολουθάει τρέχοντας. Ξαναμπήκαν μέσα στα δρομάκια, πλησιάζωντας αρκετά στη λεωφόρο αυτή τη φορά. Το Pokémon σταμάτησε μπροστά από ένα μικροσκοπικό σοκάκι, ανάμεσα από δύο πολυκατοικίες, και έδειξε προς τα μέσα με τη φτερούγα του.

“Καλή δουλειά, γι' αυτό σε έχω πάντα μαζί μου Pidgeot”, είπε ευχαριστημένος ο Τζέικ το επέστρεψε στην Poké Ball του.

Κοίταξε το θεοσκότεινο άνοιγμα μπροστά του. Η καρδιά του χτυπούσε από την έξαψη. Αποκλείεται το Pidgeot του να έκανε λάθος. Δεν του άρεσε αλλά τώρα δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει πίσω. Έπιασε έναν φακό από το σακίδιο του και προχώρησε.

Όλες του οι αισθήσεις ήταν οξυμένες. Ήταν έτοιμος για τα πάντα, αν και δεν έβρισκε τίποτα. Σε μια στιγμή κόντεψενα τιναχτεί ώς τον πρώτο όροφο, όταν ένα Rattata πετάχτηκε από μια τρύπα ενοχλημένο.

Τελικά βγήκε σε ένα αρκετά φαρδύτερο σημείο, όπου ήτανε σταυροδρόμι. Από τα δεξιά όμως ακουγόταν η βοή της κυκλοφορίας οπότε συνέχισε αριστερά. Ένας συρματένιος φράχτης του έκοβε τον δρόμο. Απτόητος, πάτησε σε έναν κάδο δίπλα και σκαρφάλωσε από πάνω του. Ήλπιζε να μην έπεφτε σε κάναν συναγερμό. Μια ηλεκτρική λάμπα αναβόσβηνε ασθεμικά, δίνοντας μια τρομακτική αίσθηση στο μέρος. Έστριψε στη γωνία.

Εκεί τον περίμενε, εκεί είδε ακριβώς αυτό το οποίο έψαχνε τόσος κόσμος από τότε που μαθέυτηκε το μυστικό της Team Rocket, δεκατρία χρόνια πριν. Ένιωσε τις τρίχες του να σηκώνονται από την έκπληξη και την καρδιά του σχεδόν να σταματάει. Είχε δίκιο, από την αρχή, αυτό το θρυλικό Pokémon υπήρχε και στεκόταν ακριβώς απέναντι του.

Το Mewtwo καθόταν δίπλα από μια πόρτα, εντελώς ακίνητο και ήσυχο. Έμοιαζε να κοιμόταν.

“Έλα... το 'χω τώρα.... δεν πρέπει να το αφήσω να ξεφύγει”, ψέλισσε βγάζοντας αργά μια Poké Ball.

Όμως εκείνη την ώρα το Pokémon στη σκιά άνοιξε απότομα τα μάτια του, καρφώνοντας τα στον Τζέικ. Εκείνςο πάγωσε στην θέση του. Σηκώθηκε αργά, φανερώνοντας το πραγματικά εντυπωσιακό ανάστημα του. Η τεράστια ουρά του μαστίγωνε νευρικά τον αέρα πίσω του. Ίσως τελικά να μην ήτανε τόσο καλη ιδέα να το αντιμετωπίσει. Ήτανε πολύ αργά όμως.

Ετοιμάστηκε για την μάχη. Έσφιξε την Poké Ball στο ιδρωμένο από την αγωνία χέρι του και την πέταξε.

“Ρόζυ, φύγε!”

Ο αντίπαλος του συνέχισε να έχει καρφωμένο το εχθρικό βλέμμα του σε αυτόν.

“Χρησιμοποίησε Thunder Wave και ετοιμάσου να δεχτείς οτιδήποτε επίθεση σου στείλει!”, φώναξε ο εκπαιδευτής, ελπίζοντας να συνέχιζε με την ίδια απάθεια το Mewtwo.

Δυστυχώς, μόλις η Blissey δοκίμασε να κάνει την κίνηση της, το άλλο είχε ήδη σηκώσει τα χέρια του στον αέρα και μια βυσσινή αύρα τα περιέβαλε. Τα μάτια του έλαμπαν γαλάζια ενώ η αύρα γινόταν όλο και πιο έντονη. Όταν η Ρόζυ προετοίμαζε τον ασθενή ηλεκτρισμό που χρειαζόταν , το άλλο είχε ήδη εξαπολύσει το βαθυκόκκινο, σχεδόν μαύρο, κύμα που ορμούσε ασταμάτητο προς εκπαιδευτή και Pokémon, διαλύοντας το έδαφος από κάτω του. Εκείνη την χτύπησε διάνα, στέλνοντας την στον διπλανό τοίχο, ενώ ο Τζέικ πετάχτηκε στο πλάι τρομαγμένος, αποφεύγοντας το. Ξαναστράφηκε στη μάχη.

“Ρόζυ, είσαι καλά;”, ρώτησε γνωρίζοντας ήδη την απάντηση.

Τέτοιες επιθέσεις στην ουσία δεν μπορούσαν να βλάψουν το Blissey του, και το ήξερε πολύ καλά. Τις αποροφούσε σαν σφουγγάρι. Έτσι δεν εκπλήχτηκε όταν εκείνη σηκώθηκε ξανα όρθια, με ελαφριά τραύματα και λίγη ζαλάδα μόνο.

Αντίθετα, ο αντίπαλος κοιτούσε απορημένος. Δεν περίμενε τέτοια εκπληκτική αντοχή από το μέρος της.

“Ξανά το ίδιο Ρόζυ, αλλά κανόνισε να πετύχει αυτή τη φορά!”

“Blissey!”

Προς μεγάλη έκπληξη τους, το Mewtwo κινήθηκε πάλι με απίστευτη ταχύτητα, πηδώντας σε ένα διπλανό μπαλκόνι και μετά ακριβώς δίπλα στο Blissey. Την χτύπησε απότομα με το χέρι του, αφήνωντας 3 άσχημες ουλές. Πριν προλάβει αυτή να αντιδράσει, ξαναπήδηξε απότομα πίσω από τον Τζέικ, πάνω από τον φράχτη και χώθηκε βιαστικά στο μικρό στενάκι.

Μόλις κατάλαβε τι έγινε, ο Τζέικ πανικοβλήθηκε. Δεν έπρεπε να χάσει τη μόνη ευκαιρία που ίσως του παρουσιαζόταν στη ζωή του να πιάσει. Έπιασε απότομα την Poké Ball της Ρόζυ, η οποία φαινόταν σε άσχημη κατάσταση μετά από αυτό το χτύπημα εκ του συστάδην, και την κάλεσε πίσω. Όσο πιο γρήγορα μπορούσε, έβγαλε το Pidgeot έξω και το διέταξε να ακολουθήσει τον στόχο. Έστριψε απότομα στη γωνία και ετοιμάστηκε να πηδήξει το συρματόπλεγμα μπροστά του.

Πήρε φόρα και έτρξε. Γραπώθηκε από το σύρμα και έδωσε ώθηση με τα πόδια του αλλά όταν προσπάθησε να πηδήξει από πάνω, σκάλωσε το παντελόνι του και έχασε την ισορροπία του. Πέφτοντας από την άλλη δεν μπόρεσε να ανακόψει την πτώση και προσγειώθηκε άσχημα με το κεφάλι.

Ό πόνος ήταν έντονος αλλά πάνω στην ένταση της στιγμής τον αγνόησε. Προσπάθησε να ξανασηκωθεί, να συνεχίσει την καταδίωξη του. Τα πάντα γύρω του θόλωσαν όμως και ξαναβρέθηκε στο έδαφος, χάνοντας τις αισθήσεις του αυτή τη φορά.

Το επόμενο πράγμα που θυμόταν ήταν ένα απαλό ράμφισμα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Άνοιξε τα μάτια του με το ζόρι, προσπαθώντας να καθαρίσει το σκοτάδι που ροκάνιζε τις άκρες του οπτικού του πεδίου. Το μυαλό του αρνούταν να δουλέψει, ενώ ήταν έτοιμο να πέσει σε λήθαργο πάλι.

Με τα χίλια ζόρια, κατάφερε να ανασηκωθεί. Θολωμένος ακόμα, άρχισε να αναρωτιέται που βρίσκόταν. Το σκοτάδι τριγύρω δεν βοηθούσε.

“Pidge! Pidgeot!”, άκουσε και στράφηκε πίσω του.

Βλέποντας το Pidgeot του να τον παρακολουθεί ανήσυχο, αναρωτήθηκε τι στο καλό έκανε έξω από την Poké Ball του. Η απάντηση ήρθε από μόνη της στιγμές αργότερα, κάνοντας τον να προσγειωθεί απότομα στην πραγματικότητα. Η συνάντηση, η μάχη, το κυνηγητό. Το Mewtwo, που είχε πάει;

Τινάχτηκε όρθιος, έτοιμος για δράση. Όμως μια δυσάρεστη σκοτοδίνη τον περιέβαλλε, ενώ τα άκρα του άρχισαν να μουδιάζουν. Για μια στιγμή φοβήθηκε πως θα κατέληγε ανάσκελα πάλι.

Τελικά ο εγκέφαλος του κατάφερε να ανταπεξέλθει και οι αισθήσεις του επανήλθαν στο κανονικό. Πέρα από το Pokémon του, που πέταξε χαρούμενο στην αγκαλιά του, τίποτε άλλο δεν έμοιαζε να κινείται στο έρημο δρομάκι. Και προς μεγάλη του απογοήτευση, ούτε ίχνος του θρυλικού Mewtwo. Αλλά όσο κοίταζε το μέρος που βρισκόταν, τόσο πιο σίγουρος γινόταν ότι δεν ήταν το ίδιο με το οποίο λιποθύμησε.

Βασικά, ήταν τελείως αλλού. Και τα ρούχα του, το παντελόνι του ήταν βρεγμένο και έβγαζε μια περίεργη μυρωδιά καθαριστικού πατωμάτων ενώ το μπλουζάκι του είχε σκιστεί σε διάφορα σημεία. Κοιτώντας τα χέρια του ανακάλυψε διάφορα επιπόλαια γδαρσίματα και βρωμιά, ενώ όταν δοκίμασε να κινηθεί ένα οξύς πόνος διαπέρασε τον αστράγαλο του. Τον είχε στραμπουλήξει, ευτυχώς όχι άσχημα.

Συγκεντρώθηκε, προσπαθόντας να καταλάβει τι είχε μεσολαβήσει. Κάποιες εικόνες ήρθαν στο μυαλό του, μια σκοτεινή φιγούρα να χάνεται στα σοκάκια, ένα αυτοκίνητο να τον τυφλώνει με τους προβολείς τους, να πέφτει εξαντλημένος από την κούραση δίπλα από μια υδροροή. Αλλά όλες αυτές χανόταν γρήγορα, σαν γράμματα στην αμμουδιά που τα σβήνει το κύμα.

Το Pidgeot γουργούρισε ευχαριστημένο που ο εκπαιδευτής του ήταν σώος. Ο Τζέικ έστρεψε τη ματιά του σ' αυτό, πραγματικά ευγνόμων που είχε ένα αφοσιωμένο Pokémon να τον προσέχει.

“Είμαι σίγουρος ότι έκανες το καλύτερο για μένα Pidgeot. Κι ας σερνόμουν εγώ τριγύρω σαν μεθυσμένος”, του είπε και το επέστρεψε στην Poké Ball του.

“Για να δούμε τώρα”, συνέχισε στον εαυτό του, “που είμαστε;”.

Για μια στιγμή νόμισε ότι είχε χάσει το σακίδιο του αλλά ανακουφισμένος το είδε να κείτεται λίγο παραπέρα. Αφού το έπιασε, έβγαλε πρώτα το Xtrasceiver, που είχε πρόσφατα αγοράσει, να δει τι ώρα είχε πάει.

Ένα ψυχρό αεράκι τον έκανε να ανατριχιάσει. Κατάλαβε ότι γενικώς το σώμα του είχε κρυώσει αρκετά. Αυτά παθαίνεις άμα κοιμάσαι με βρεγμένα ρούχα στη μέση της νύχτας. Και η θερμοκρασία είχε πέσει αρκετά. Φυσικό ήταν, αφού βλέποντας το ψηφιακό ρολόι της συσκευής είδε ότι είχε πάει περασμένες δύο.

Ξάφνικά, άρχισε να νιώθει αρκετά δυσάρεστα. Ήταν σε ένα άγνωστο σημείο της Castelia, ολομόναχος, χωρίς να θυμάται που γυρνούσε τις τελευταίες ώρες, με άθλια εμφάνιση, έχοντας χάσει τον στόχο του και κρύωνε στη μέση της νύχτας. Πολύ τράβηξε, σκέφτηκε. Ώρα να γυρίσω στο Pokémon Center και να κοιμηθώ.

Σιγουρεύοντας ότι δεν είχε χάσει κάτι, ιδιαίτερα κάποια Poké Ball, βγήκε από το στενάκι σε μια από τις πολυάριθμες οδούς της μητρόπολης. Αναγνώρισε εύκολα το μέρος από τις περιπλανήσεις του πριν βρει το Mewtwo. Μπορούσε εύκολα να φτ΄σει στην λεωφόρο Κάρεν και μετά σε κάποιον παραλιακό δρόμο, που τελικά θα τον οδηγούσε σε ένα Pokémon Center. Αν μη τι άλλο, είχε καλή αίσθηση προσανατολισμού. Ξεκίνησε.

Δυστυχώς για αυτόν, κατάλαβε στην πορεία ότι δεν θα'ταν τόσο απλό τελικά να διανύσει την απόσταση που τον χώριζε από την ανάπαυση. Περνώντας όλη την μέρα κάνοντας διάφορες δουλειές και το βράδυ τρέχωντας από δω κι από κει είχε επιφέρει μια κούραση στο σώμα του. Και ενώ δεν ήταν σίγουρος για το τι ακριβώς έκανε τις ώρες κοντά στα μεσάνυχτα, από τον τρόπο που πονούσαν οι μυς του θα έλεγε ότι δεν είχε κάτσει για καφέ. Όσο συνέχιζε στην εντυπωσιακά άδεια λεωφόρο, καθε βήμα γινόταν όλο και δυσκολότερο. Πέρασε τις στάσεις αστικής συγκοινωνίας με ένα πικρό χαμόγελο. Τι ωραία θα 'ταν να πηδούσε σε ένα όχημα και να έφτανε σε δέκα λεπτάκια. Μόνο που τα νυχτερινά δρομολόγια ήταν τόσο σπάνια που πολύ πιο πιθανόν ήταν να φτάσει στον προορισμό του με κωλοτούμπες παρά με αυτά. Συνέχισε.

Μόλις διέκρινε το επιβλητικό λιμάνι, πήρε θάρρος. Τουλάχιστον κάτι είχε κάνει. Γρήγορα όμως το μετάνιωσε. Εδώ ο ψυχρός αέρας φυσούσε κατευθείαν απ' τη θάλασσα, κάνοντας τον να μαζεύεται στα λεπτά ρούχα του, χωρίς αποτέλεσμα.

Όσο διέσχιζε τον πραλιακό δρόμο έβλεπε την προβλήτα απέναντι και θυμήθηκε πως ώρες πριν, αιωνες θα έλεγε, είχε καθήσει εκεί και τον είχαν πλησιάσει δύο τύποι. Πόσο είχε ενθουσιαστεί με τα λόγια τους.

Ακόμα και στην κατάσταση που ήτανε, δεν μετάνιωνε καθόλου για τις πράξεις του. Τουλάχιστον προσπάθησε, έβαλε τα δυνατά του για να πιάσει κάτι που ήταν πέρα από θρύλος στον κόσμο των Pokémon. Και μπορούσε να πει ότι το πάλεψε, αυτό ήταν το σημαντικό, ότι δοκίμασε να αρπάξει την ευκαιρία. Μάλλον παραήταν γλιστερή.

Καθώς περπατούσε δίπλα από τα κλειστά καφέ και τα μπαρ με τον ελάχιστο κόσμο, θυμήθηκε πόσο άνετα είχε έρθει από το λιμάνι ως εκεί, χωρίς καμιά έγνοια να τον αποσχολεί. Τώρα το μόνο που του έδινε κίνητρο ήταν ότι ήξερε ότι όσο συνέχιζε να κουνάει τα πόδια του πλησιάζε στο Pokémon.

Όλοι οι αρνητικοί παράγοντες άρχισαν να έχουν αισθητή επίδραση. Πλέον, πραγματικά πίεζε τον εαυτό του να μην σταματήσει. Έκανε μια μικρή στάση για να πιεί νερό, καταφέρνοντας να αντισταθεί στον πειρασμό να πέσει να κοιμηθεί επιτόπου. Συγκεντρώνοντας όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει, κατάφερε να ξαναρχίσει την πορεία του, ξέροντας τουλάχιστον ότι είχε κάνει το μεγαλύτερο μέρος και πλέον έμενε μόνο να φτάσει στο τέλος.

Τη στιγμή που είδε το κτίριο με τα γαλάζια παράθυρα και την κόκκινη οροφή απλώς ευχήθηκε να μπορούσε να εμφανιστεί μπροστά του. Τα λίγα μέτρα που τον χώριζαν ήταν και τα δυσκολότερα. Τελικά έφτασε μπροστά στις γυάλινες πόρτες με έναν αναστεναγμό. Τις είδε να γλιστράνε στο πλάι, αποκαλύπτωντας τον δροσερό χώρο στο εσωτερικό. Μπήκε μέσα.

“Εεμ, συγγνώμη που ρωτάω αλλά είσαι εκπαιδευτής Pokémon;”, ρώτησε κάπως ανήσυχα μια νοσοκόμα που ήταν σε υπηρεσία εκείνη το βράδυ.

Για τι άλλο σου φαίνομαι, ήρθε αυθόρμητα η απάντηση στον Τζέικ. Αναλογιζόμενος όμως πώς ήταν η εμφάνιση του εκείνη τη στιγμή, κατάλαβε ότι πιο πολύ για κυνηγημένο ζητιάνο έμοιαζε παρά με εκπαιδευτή. Κουρασμένα έβγαλε το σακίδιο του και άρχισε να ψάχνει το σακίδιο του. Πού ήταν τα αναθεματισμένα τα χαρτιά του;

“Μια στιγμή”, είπε ανόρεχτα.

“Αν θες να χρησιμοποιήσεις τις υπηρεσίες του κέντρου πρέπει να δείξεις και το διαβατήριο σου”, προειδοποίησε εκείνη, παρατηρώντας προσεκτικά τις κινήσεις του.

Τι περιμένει, να βγάλω κάνα Electrode να τινάξω τη μισή πόλη στον άερα, αναρωτήθηκε αυτός.

“Καλά, τώρα”, απάντησε και έβγαλε την αδιάβροχη θήκη με τα διάφορα πιστοποιητικά που χρειάζονταν για να ταξιδεύει και να συμμετέχει στα σημαντικότερα γεγονότα Pokémon. “Ξέρω ότι θα τα κρατήσετε ώσπου να φύγω αύριο, οπότε βρείτε αυτά που θέλετε κάπου εδώ μέσα και σας παρακαλώ επιστρέψτε τα μου όπως τα βρήκατε. Επειδή πέρασα μια απαίσια νύχτα, θα μπορούσατε απλώς να μου δείξετε ένα δωμάτιο και να περιποιηθείτε τα Pokémon μου;”

“Πολύ καλά”, ήταν η απόκριση της αφού έριξε μια εξεταστική ματιά στα σφραγισμένα χαρτιά. “2ος όροφος, τρίτη πόρτα αριστερά. Είναι κι ένας άλλος μέσα, μην τον ενοχλήσεις. Δεν νομίζω να θες και συνοδεία, ε;”

“Όχι”, ολοκλήρωσε βγάζοντας τη ζώνη με τις Poké Balls και αφήνοντας την στον πάγκο.

Ο ανελκυστήρας τον ανέβασε αμέσως στον όροφο που ήθελε, προς μεγάλη του ευχαρίστηση. Εκεί ακριβώς που του είχε πει η νοσοκόμα τον περίμενε το δωμάτιο του. Άνοιξε την πόρτα απαλά, ελπίζοντας να μην ξυπνήσει τον άλλο ένοικο και έχει επιπλέον φασαρίες μετά. Εκείνος όμως κοιμόταν του καλού καιρού, στο πάνω κρεβάτι της μία από τις δύο κουκέτες.

Έβγαλε τα βρώμικα ρούχα του μες το σκοτάδι και έβαλε μόνο μια άλλη φόρμα που είχε για να μην τον βρουν το πρωί με το εσώρουχο. Τα πέταξε σε μια σακούλα που είχε για τα άπλυτα, καθάρισε λίγο τα χέρια του από τα αίματα και τις μαυρίλες, συμμάζεψε τα πράγματα του και έπεσε στο κρεβάτι, κάτω από τον άλλον τύπο που δεν είχε καταλάβει τίποτα.

Τόσο εξουθενωμένος που ήτανε, ο ύπνος άρχισε να τον παίρνει σε λιγότερο από λεπτό. Νιώθοντας μια πλήρη ευτυχία που επιτέλους μπορούσε ήσυχος να ξεκουραστεί, αποκοιμήθηκε.

Ξύπνησε την επόμενη μέρα, νιώθοντας ότι είχε χορτάσει ύπνο μετά από τόσες ώρες. Για λίγες στιγμές κοίταζε το κάτω μέρος του πάνω κρεβατιού, ευχαριστημένος από το αίσθημα ξεκούρασης που κυριαρχούσε στο σώμα του. Μετά άρχισε να αναπολεί τα γεγονότα της προηγούμενης νύχτας. Εκείνη την στιγμή του έμοιαζαν ακόμα πιο μπερδεμένα απ' ότι το βράδυ. Θυμόταν ότι είχε ένα ατύχημα και ότι τα πράγματα δεν είχαν παέι καλά. Και ότι είχε αναγκαστεί να γυρίσει μόνος, μες τα ξημερώματα στο Pokémon Center.

Αλλα όλα αυτά μπορούσαν να περιμένουν. Έτσι κι αλλιώς η ευκαιρία, αν υπήρξε ποτέ, χάθηκε κι ο Τζέικ είχε ένα πλοίο να πάρει. Στο Kanto θα μπορούσε να αναπολήσει όσες φορές ήθελε το συμβάν και να το μοιραστεί με την παρέα του. Αφού πήγε τουαλέτα, έβαλε τα τελευταία καθαρά του ρούχα και μάζεψε τα σχετικά λιγοστά πράγματα του κατέβηκε στο ισόγειο του κτιρίου για πρωινό.

Έχοντας πάρει τα χαρτιά του από το γραφείο υποδοχής, περασε από το σαλόνι που καθόντουσαν αρκετοί εκπαιδευτές με τις παρέες τους και το μάτι του έπεσε σε έναν μικρό πάκο εφημερίδες πάνω σε ένα τραπεζάκι, με τίτλο Νέα της Castelia City. Αποφάσισε να πάρει μία, ελπίζοντας να αναφέρει κάτι χρήσιμο ή ενδιαφέρον σχετικά με τη χτεσινή του περιπέτεια.

Απογοητευμένος ξεφύλλισε τις πρώτες σελίδες, μη βλέποντας ούτε μια είδηση που να συνδέεται με αυτό που έψαχνε. Ήταν έτοιμος να την ξαναπετάξει πίσω όταν το μάτι του έπεσε σε μια οικεία φωτογραφία. Την παρατήρησε καλύτερα κι άρχισε να διαβάζει το άρθρο σκεφτικός. Όσο περισσότρο προχωρούσε τόσο ένιωθε την ένταση να φουντώνει μέσα του.

Η νοσοκόμα που βρισκόταν κοντά του, εξηγώντας σε κάτι νεαρούς εκπαιδευτές τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Oshawott, τον παρατήρησε να τσαλακώνει με μανία το απόκομμα που κρατούσε στα χέρια του και να το πετάει εξαγριωμένος κάτω. Αυτό τράβηξε τη προσοχή αρκετών. Αρπάζοντας το σακίδια του από κάτω, τον άκουσαν να φεύγει λέγοντας αγανακτισμένος πόσο απαίσια ήταν η περιοχή της Unova με όλα τα ηλίθια Pokémon της και πόσο χαιρόταν που επιτέλους θα έμπαινε στο πλοίο για Kanto.

Βγαίνοντας από το Pokémon Center κατευθύνθηκε προς το λιμάνι με θυμωμένο βήμα, ακόμα σιγομουρμουρίζοντας

“Θεέ μου, πώς κάνει έτσι...”, παρατήρησε ενοχλημένη η νοσοκόμα, “Δεν φτάνει που τον φιλοξενούμε δηλαδή, μας βρίζει κι όλας...”

“Ε, κάποιοι άνθρωποι είναι απλώς αχάριστοι”, είπε ένας από τους εκπαιδευτές ανασηκώνοντας τους ώμους.
“Δεν ξέρω, τι να πω. Αλλά τι διάβασε και θύμωσε τόσο; Δεν νομίζω η εφημερίδα να γράφει τίποτα προσβλητικό”, απάντησε και έπιασε το φύλλο από κάτω, ισιόνωντας το.

Το άρθρο είχε μια φωτογραφία ενός εύσωμου, χαμογελαστού άντρα με στολή μάγειρα και δίπλα ένα επίσης χαμογελαστό αλλά σίγουρα όχι καλόκαρδου Zoroark, μπροστά από ένα εστιατόριο στην λεωφόρο Κάρεν. Στην γωνία διακρινόταν ένα μικρό στενάκι, φραγμένο με έναν συρματένιο φράχτη. Από κάτω είχε γράψει ο δημοσιογράφος:

Ταραχές από έναν Άρχοντα των Ψευδαισθήσεων

Αρκετό προβληματισμό προκάλεσαν τα κόλπα του Zoroark, το οποίο ανήκει στον ιδιοκτήτη του γνωστού εστιατορίου “Χρυσά Κουτάλια” στην λεωφόρο Κάρεν, κ. Χέρτλυ, στους κατοίκους εκείνης της περιοχής. Έχοντας ξεφύγει από την εποπτεία του ιδιοκτήτη του χτές το μεσημέρι χρησιμοποίησε την γνωστή του ικανότητα του να δίνει την ψευδαίσθηση ότι είναι άλλο Pokémon για προκαλέσει την έκπληξη και τον θαυμασμό σε όποιον το συναντούσε. Χρησιμοποιώντας μια πολύ ιδιαίτερη μορφή κατάφερε να καταπλήξει αρκετό κόσμο. Ο ιδιοκτήτης του δήλωσε: “Είχε δει μια φορά ένα βίντεο σχετικό με ένα θρυλικό Pokémon του Kanto, το Mewtwo, και του άρεσε πολύ. Από τότε το μιμείται όποτε μπορεί για να κερδίσει τις εντυπώσεις”. Τα Zoroark, πέρα από τις τέλειες ψευδαισθήσεις που μπορούνε να προκαλέσουνε, έχουν και περιορισμένες ψυχικές δυναμείς και μπορούνε να επηρεάσουνε . Αυτό σε συνδιασμό με την εσφαλμένη εντύπωση που δίνουν ότι είναι κάποιο άλλο Pokémon μπορεί να προκαλέσει αρκετή σύγχηση σε όποιον τύχει να συναντήσει ένα, ιδιαίτερα αν είναι μόνος. Αλλά όπως μας διαβεβαίωσε ο κ. Χέρτλυ, το Zoroark του αποκλείεται να χρησιμοποίησε τις δυνάμεις του για οποιονδήποτε κακόβουλο σκοπό.

Απορημένη ακόμα, η νοσοκόμα πέταξε το απόκομμα στον κάδο ανακύκλωσης, μαζί με την υπόλοιπη διαλλυμένη πια εφημερίδα. Σε μια παρέα παραδίπλα, ρώτησε κάποιος.

“Μα καλά, δεν υποτίθεται ότι όλα τα πλοια για Kanto φεύγουν νωρίς; Που πάει τώρα αυτός;”

Εκείνη θυμήθηκε ότι πράγματι έτσι ήταν και βλέποντας το ρολόι στον τοίχο της αίθουσας αναρωτήθηκε με τι περίμενε ο νεαρός να σαλπάρει για το Kanto μία η ώρα το μεσημέρι.