21-01-2013, 06:21 PM
Είμαι ένας μοναχικός Pokémon trainer, ο όποιος κουράστηκε να περιμένει μόνος στη δεξιά γωνιά ενός γηπέδου μάχης• χωρίς αντίπαλο, χωρίς κανένα θεατή… Με την πολύτιμη βοήθεια ενός Celebi, επιτρέψτε μου να ανατρέξω πίσω στο παρελθόν μου…
Ήταν παραμονές Χριστουγέννων του σωτήριου έτους 1999, όταν ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με τα Pokémon games (στην ηλικία των 14 ετών). Ένα γιορτινό πρωινό επισκέφτηκα το σπίτι των δύο μικρότερων ξαδελφών μου (10 & 8 ετών). Αμέσως η προσοχή μου εστιάστηκε στο Game Boy που κρατούσε ο μεγαλύτερος. «Τι παιχνίδι παίζεις;» τον ρώτησα. «Πόκεμον» αποκρίθηκε ξερά έχοντας το βλέμμα του προσηλωμένο στην μικρή πρασινωπή οθόνη του Game Boy. Κάθισα δίπλα σε ένα καρεκλάκι και κρυφοκοίταζα με έντονη περιέργεια το παιχνίδι. Να σημειώσω, πως τον καιρό εκείνο εγώ δεν είχα καμία παιχνιδοκονσόλα και όσο και να παρακάλαγα τους δικούς μου να μου πάρουν μια, εκείνοι με αγνοούσαν λέγοντας μου επιδεικτικά: «να ασχοληθώ με τα μαθήματα μου, αυτά τα παιχνίδια είναι χάσιμο χρόνου!». Κάποια στιγμή, ο ξάδελφος βαρέθηκε, γιατί δεν έπιασε με την πρώτη ένα Pikachu, και κατόπιν με ρώτησε αν ήθελα να παίξω. Πήρα το Game Boy στα χέρια μου με λαχτάρα και έψαξα στο γρασίδι να βρω το συγκεκριμένο πόκεμον. Ε… μόλις το έπιασα, μετα από ώρα, στο Viridian Forest, νόμιζα πως έκανα άθλο, ενθουσιάστηκα! Ήθελα περισσότερη αναζήτηση, να ξετρυπώσω και άλλα τέτοια πλασματάκια στο μέλλον, αλλά δεν είχα την υποδομή και έτσι έμεινα με την έμμονη σκέψη: «Κάποτε θα αποκτήσω τα δικά μου Pokémon».
Και να που η τύχη μου χαμογέλασε το 2000, τα ξαδέλφια μου αγόρασαν την Pokémon Yellow, το Nintendo 64 και την κασέτα Pokémon Stadium και εμένα μου χάρισαν το Game Βoy. Όλα ωραία μέχρι εκεί, καθώς, όμως, δεν είχα ούτε ένα παιχνίδι, έμεινα για ένα χρόνο χωρίς να το χρησιμοποιώ. Ευτυχώς, τα Χριστούγεννα είπα τα κάλαντα (με το ζόρι καθότι ήμουν πολύ ντροπαλούλης
) και με κόπο μάζεψα ένα ποσό ίσο περίπου με την αξία μίας Pokémon Silver. Δεν θυμάμαι πόσες ώρες έφαγα χαμένος στα μέρη του Kanto/Johto, όποτε είχα κενό άνοιγα την κονσόλα, και, με το που τελείωναν οι μπαταρίες, έβαζα καινούργιες αμέσως. Τα περνούσα εύκολα τα πρώτα route, μέχρι που με στρίμωξε κάπου η team Rocket, και συν τοις άλλοις, δεν είχα πιάσει το πολυπόθητο Lugia. Από την παρέα μου δε, κανένας φίλος μου, δυστυχώς, δεν ασχολούνταν με τα Pokémon και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να βαρεθώ.
Το ενδιαφέρον μου, βέβαια, ξανά βρέθηκε, όταν ένας άλλος ξάδελφος μου από την Αθήνα ήρθε για καλοκαιρινές διακοπές στην γιαγιά του, η οποία έμενε δίπλα, φέρνοντας μαζί και το Game Boy Color. Το ενδιαφέρον μου αναζωπυρώθηκε, κάναμε βόλτες στην εξοχή με τα Game Βoy, φανταζόμασταν τους γλάρους ως Pidgey κάνοντας διάφορα αστεία και μάλιστα με τη βοήθειά του, νίκησα επιτέλους, τους παλιό Rockets, εντούτοις δεν είχα πιάσει ακόμη το θρυλικό Lugia. Μια μέρα των ημερών, ο εξάδελφος έφυγε για το σπίτι του. Τότε η πλήξη με βρήκε για άλλη μια φορά, και με βαριά καρδία στην αρχή, αποφάσισα να χαρίσω όλον τον εξοπλισμό μου σε όποιο παιδί θα το είχε ανάγκη. Βρήκα με τα πολλά έναν 7χρονο από την Αλβανία, που ήρθε να μείνει στην γειτονιά μου, και του τον χάρισα απλόχερα, θεώρησα πως και αυτό χρειάζονταν να πάρει εκείνη την χαρά που πήρα εγώ κάποτε και να ξεχαστεί από την φτώχεια του.
Τα χρονιά περνούσαν και με αφήναν πίσω να βλέπω στη TV τα αγαπημένα μου Pokémon. To καλοκαίρι του 2004 έπιασα δουλεία στο Logistic Management του ολυμπιακού γηπέδου ιππασίας, εκεί προετοιμάζαμε την εγκατάσταση για την επικείμενη έλευση των Ολυμπιακών Αγώνων. Έβλεπα πολυβραβευμένα άλογα που έρχονταν στις εγκαταστάσεις, με ένα κάρο εξοπλισμό και ιπποκόμους που τα φρόντιζαν σαν παιδιά τους. Κάπως έτσι, μου έρχονταν ευχάριστες αναθυμήσεις από τα Pokémon στο χώρο της εργασίας μου. Οποιοσδήποτε μπορεί να αναρωτηθεί: «Τι σχέση έχει αυτό με την Ιππασία;» Δεν έχει σχέση απλά με την Ιππασία μονάχα, αλλά με την αγάπη και τον σεβασμό για την φύση και τα ζώα.
Λοιπόν για να μην τα πολυλογώ, με το μεροκάματο μου αγόρασα το Nintendo DS και την Leaf Green. H αλήθεια είναι, πως την ευχαριστήθηκα περισσότερο εκείνη την κασέτα, καθώς είχα ανακαλύψει στο internet την ιστοσελίδα του Serebii και αργότερα εντόπισα και το Legendary Pokémon. Οι πληροφορίες που άντλησα από εκεί, με βοήθησαν υπεραρκετά στην καλύτερη απόλαυση του παιχνιδιού και με έβαλαν στον προθάλαμο του Competitive Game, οπού και παραμένω ακόμα… Μολονότι σήμερα, είμαι πλήρως ενημερωμένος με ό,τι νέο κυκλοφορεί σχετικά με τον Κόσμο των Pokémon και έχω συνάμα μια άρρηκτη επαφή με αυτά τα μυστήρια πλάσματα, ωστόσο έχω σκαλώσει εκεί, στον προθάλαμο, διότι οι παρέες μου έχουν άλλες ασχολίες και κάθε φορά (σπάνια) που τους λέω για Pokémon, πλέον γελάνε γλυκά… παλιά χαχάνιζαν.
Θα επιθυμούσα να έλθω σε επαφή με μια κοινότητα από ανθρώπους που τους αρέσουν πραγματικά τα Pokémon και, σημειωτέον, να είναι από την χώρα του Ποτέ. Μεγάλωσα αρκετά πια, και δεν έχω το θάρρος να μιλώ για αυτα ελεύθερα στα forum(κομπλεξάκιας)… αλλά μέσα μου το ξέρω καλά, πως δεν υπάρχει όριο ηλικίας όταν κάνεις πράγματα που σου αρέσουν.
Ήταν παραμονές Χριστουγέννων του σωτήριου έτους 1999, όταν ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με τα Pokémon games (στην ηλικία των 14 ετών). Ένα γιορτινό πρωινό επισκέφτηκα το σπίτι των δύο μικρότερων ξαδελφών μου (10 & 8 ετών). Αμέσως η προσοχή μου εστιάστηκε στο Game Boy που κρατούσε ο μεγαλύτερος. «Τι παιχνίδι παίζεις;» τον ρώτησα. «Πόκεμον» αποκρίθηκε ξερά έχοντας το βλέμμα του προσηλωμένο στην μικρή πρασινωπή οθόνη του Game Boy. Κάθισα δίπλα σε ένα καρεκλάκι και κρυφοκοίταζα με έντονη περιέργεια το παιχνίδι. Να σημειώσω, πως τον καιρό εκείνο εγώ δεν είχα καμία παιχνιδοκονσόλα και όσο και να παρακάλαγα τους δικούς μου να μου πάρουν μια, εκείνοι με αγνοούσαν λέγοντας μου επιδεικτικά: «να ασχοληθώ με τα μαθήματα μου, αυτά τα παιχνίδια είναι χάσιμο χρόνου!». Κάποια στιγμή, ο ξάδελφος βαρέθηκε, γιατί δεν έπιασε με την πρώτη ένα Pikachu, και κατόπιν με ρώτησε αν ήθελα να παίξω. Πήρα το Game Boy στα χέρια μου με λαχτάρα και έψαξα στο γρασίδι να βρω το συγκεκριμένο πόκεμον. Ε… μόλις το έπιασα, μετα από ώρα, στο Viridian Forest, νόμιζα πως έκανα άθλο, ενθουσιάστηκα! Ήθελα περισσότερη αναζήτηση, να ξετρυπώσω και άλλα τέτοια πλασματάκια στο μέλλον, αλλά δεν είχα την υποδομή και έτσι έμεινα με την έμμονη σκέψη: «Κάποτε θα αποκτήσω τα δικά μου Pokémon».
Και να που η τύχη μου χαμογέλασε το 2000, τα ξαδέλφια μου αγόρασαν την Pokémon Yellow, το Nintendo 64 και την κασέτα Pokémon Stadium και εμένα μου χάρισαν το Game Βoy. Όλα ωραία μέχρι εκεί, καθώς, όμως, δεν είχα ούτε ένα παιχνίδι, έμεινα για ένα χρόνο χωρίς να το χρησιμοποιώ. Ευτυχώς, τα Χριστούγεννα είπα τα κάλαντα (με το ζόρι καθότι ήμουν πολύ ντροπαλούλης
) και με κόπο μάζεψα ένα ποσό ίσο περίπου με την αξία μίας Pokémon Silver. Δεν θυμάμαι πόσες ώρες έφαγα χαμένος στα μέρη του Kanto/Johto, όποτε είχα κενό άνοιγα την κονσόλα, και, με το που τελείωναν οι μπαταρίες, έβαζα καινούργιες αμέσως. Τα περνούσα εύκολα τα πρώτα route, μέχρι που με στρίμωξε κάπου η team Rocket, και συν τοις άλλοις, δεν είχα πιάσει το πολυπόθητο Lugia. Από την παρέα μου δε, κανένας φίλος μου, δυστυχώς, δεν ασχολούνταν με τα Pokémon και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να βαρεθώ. Το ενδιαφέρον μου, βέβαια, ξανά βρέθηκε, όταν ένας άλλος ξάδελφος μου από την Αθήνα ήρθε για καλοκαιρινές διακοπές στην γιαγιά του, η οποία έμενε δίπλα, φέρνοντας μαζί και το Game Boy Color. Το ενδιαφέρον μου αναζωπυρώθηκε, κάναμε βόλτες στην εξοχή με τα Game Βoy, φανταζόμασταν τους γλάρους ως Pidgey κάνοντας διάφορα αστεία και μάλιστα με τη βοήθειά του, νίκησα επιτέλους, τους παλιό Rockets, εντούτοις δεν είχα πιάσει ακόμη το θρυλικό Lugia. Μια μέρα των ημερών, ο εξάδελφος έφυγε για το σπίτι του. Τότε η πλήξη με βρήκε για άλλη μια φορά, και με βαριά καρδία στην αρχή, αποφάσισα να χαρίσω όλον τον εξοπλισμό μου σε όποιο παιδί θα το είχε ανάγκη. Βρήκα με τα πολλά έναν 7χρονο από την Αλβανία, που ήρθε να μείνει στην γειτονιά μου, και του τον χάρισα απλόχερα, θεώρησα πως και αυτό χρειάζονταν να πάρει εκείνη την χαρά που πήρα εγώ κάποτε και να ξεχαστεί από την φτώχεια του.
Τα χρονιά περνούσαν και με αφήναν πίσω να βλέπω στη TV τα αγαπημένα μου Pokémon. To καλοκαίρι του 2004 έπιασα δουλεία στο Logistic Management του ολυμπιακού γηπέδου ιππασίας, εκεί προετοιμάζαμε την εγκατάσταση για την επικείμενη έλευση των Ολυμπιακών Αγώνων. Έβλεπα πολυβραβευμένα άλογα που έρχονταν στις εγκαταστάσεις, με ένα κάρο εξοπλισμό και ιπποκόμους που τα φρόντιζαν σαν παιδιά τους. Κάπως έτσι, μου έρχονταν ευχάριστες αναθυμήσεις από τα Pokémon στο χώρο της εργασίας μου. Οποιοσδήποτε μπορεί να αναρωτηθεί: «Τι σχέση έχει αυτό με την Ιππασία;» Δεν έχει σχέση απλά με την Ιππασία μονάχα, αλλά με την αγάπη και τον σεβασμό για την φύση και τα ζώα.
Λοιπόν για να μην τα πολυλογώ, με το μεροκάματο μου αγόρασα το Nintendo DS και την Leaf Green. H αλήθεια είναι, πως την ευχαριστήθηκα περισσότερο εκείνη την κασέτα, καθώς είχα ανακαλύψει στο internet την ιστοσελίδα του Serebii και αργότερα εντόπισα και το Legendary Pokémon. Οι πληροφορίες που άντλησα από εκεί, με βοήθησαν υπεραρκετά στην καλύτερη απόλαυση του παιχνιδιού και με έβαλαν στον προθάλαμο του Competitive Game, οπού και παραμένω ακόμα… Μολονότι σήμερα, είμαι πλήρως ενημερωμένος με ό,τι νέο κυκλοφορεί σχετικά με τον Κόσμο των Pokémon και έχω συνάμα μια άρρηκτη επαφή με αυτά τα μυστήρια πλάσματα, ωστόσο έχω σκαλώσει εκεί, στον προθάλαμο, διότι οι παρέες μου έχουν άλλες ασχολίες και κάθε φορά (σπάνια) που τους λέω για Pokémon, πλέον γελάνε γλυκά… παλιά χαχάνιζαν.
Θα επιθυμούσα να έλθω σε επαφή με μια κοινότητα από ανθρώπους που τους αρέσουν πραγματικά τα Pokémon και, σημειωτέον, να είναι από την χώρα του Ποτέ. Μεγάλωσα αρκετά πια, και δεν έχω το θάρρος να μιλώ για αυτα ελεύθερα στα forum(κομπλεξάκιας)… αλλά μέσα μου το ξέρω καλά, πως δεν υπάρχει όριο ηλικίας όταν κάνεις πράγματα που σου αρέσουν.
