Legendary Pokémon

εχω μεσα μου πραγματα αφροντιστα
παραφυλανε
θελουν να δαγκωσουν τα χερια μου
να τα δαγκωσουν

ατριχα πρησμενα γατοσκυλα
με στεγνα ματια και ιδρωμενα στοματα
μου δαγκωνουν τα χερια οταν δεν παραδιδω
μισοτυφλα, ερπονται και τρεμουλιαζουν
με το ενα νυχι τους
με γδερνουν

περιμενουν διπλα απο τις καταπακτες
που δεν ανοιγω
για να μου δαγκωσουν τα χερια

περιμενουν διπλα απο αδεια σπιτια
που δεν τολμω να μπω
για να μου δαγκωσουν την πλατη

καθε βραδυ, πεινασμενα, βρωμερα, εντομα, γατοσκυλα
ερεθισμενα, μισοτυφλα, ωχρα, ηλιθια κτηνη, μεσα μου
καθε βραδυ μεσα στα ερημα σπιτια και διπλα στις κλειστες καταπακτες
περιμενετε
να μου δαγκωσετε το προσωπο
και τα χερια
και την πλατη

να με λερωσετε επειδη δεν παραδιδω
επειδη δε φερνω αρκετο
δεν εχω αλλο
φυγετε απο κει
τραβατε αλλου κουραστηκα
θελω να κοιμηθω

τραβατε να ψοφολογησετε αλλου
κι οχι μεσα μου
ηλιθια, βρωμερα και πεινασμενα
τι με τρωτε;
δε βαρεθηκατε την ιδια γευση;

δε βαρεθηκατε να πινετε
το βραδυνο μου ιδρωτα;

τραβατε καπου αλλου
ειμαι πολυ κουρασμενος

δε θελω να κοιμηθω ξανα εκει
δε θελω να τα ταιζω

σας παρακαλω βγαλτε τα απο μεσα μου
βγαλτε κι ας ειμαι κι εγω ενα απο δαυτα

Πραγματικά μένω άφωνος! Δεν ήξερα ότι μπορείς να γράψεις τέτοια πράγματα! Είναι απίστευτο! Είναι Καταπληκτικό! Νοιώθω κάτι να σαλεύει μέσα μου όταν το διαβάζω! ΚΑΙ ΕΧΩ ΚΟΛΗΣΕΙ! Το διαβάζω ξανά και ξανά. Είναι μία φοβερή ποιητική δημιουργία, ένα αριστούργημα του εσώτερου εγώ του ποιητή! Το στομάχι μου χορεύει από την ανατριχίλα της συνειδητοποίησης και, σαστισμένος σύγκορμα, προχωρώ σε εκτενέστερη κριτική:

---

εχω μεσα μου πραγματα αφροντιστα
παραφυλανε
θελουν να δαγκωσουν τα χερια μου
να τα δαγκωσουν

Εδώ πιστεύω ότι έχουμε ένα προοίμιο του πάθους που θα ακολουθήσει! Βασικό σημείο στην νοηματική συνέχεια του ποίηματος. Θέλουν να δαγκώσουν τα χέρια μου, απλώς απίστευτο!

ατριχα πρησμενα γατοσκυλα
με στεγνα ματια και ιδρωμενα στοματα
μου δαγκωνουν τα χερια οταν δεν παραδιδω
μισοτυφλα, ερπονται και τρεμουλιαζουν
με το ενα νυχι τους
με γδερνουν

Οι συμβολισμοί σου είναι καθαροί και ευδιάκριτοι. όποιος έχει νοιώσει ανάλογα τους καταλαβαίνει με την πρώτη ματιά. Μιλάνε απευθείας στην ψυχή τους. Είναι μία από τις "δυνατότερες" παραγράφους σου.

περιμενουν διπλα απο τις καταπακτες
που δεν ανοιγω
για να μου δαγκωσουν τα χερια

Επανάληψη του leitmotiv της εισαγωγής. Σχεδόν ακούω την μουσική πίσω από αυτούς τους στίχους. Τα ίδια συναισθήματα ξαναγεννιούντια μέσα μου, αλλά αυτή την φορά μέσα από το συναισθηματικό πρίσμα της προηγούμενης παραγράφου. Σε ευχαριστώ Μπίλαρε.

περιμενουν διπλα απο αδεια σπιτια
που δεν τολμω να μπω
για να μου δαγκωσουν την πλατη

Όλοι μας έχουμε τέτοια σπίτια... Δαγκώσουν... Στην πλάτη... Από πίσω...

καθε βραδυ, πεινασμενα, βρωμερα, εντομα, γατοσκυλα
ερεθισμενα, μισοτυφλα, ωχρα, ηλιθια κτηνη, μεσα μου
καθε βραδυ μεσα στα ερημα σπιτια και διπλα στις κλειστες καταπακτες
περιμενετε
να μου δαγκωσετε το προσωπο
και τα χερια
και την πλατη

Όλη η ορχήστρα παίζει "αντίστιξη". Εν διαστάσει προς την αρμονία του μέχρι τώρα κειμένου σου, στην οποία υπάρχει απλά μία μελωδία και οι υποκείμενες αρμονικές της ακολουθίες, συνεχίζεις σαν ένας άξιος Bela Bartok, ένας Sostakovich... Είναι απίστευτο πως το ποίημα σου γεννάει μουσική... Είναι μαγικό.

να με λερωσετε επειδη δεν παραδιδω
επειδη δε φερνω αρκετο
δεν εχω αλλο
φυγετε απο κει
τραβατε αλλου κουραστηκα
θελω να κοιμηθω

"I could move the world
If I weren't so tired
So, so tired
So, so tired"

- Fates Warning

τραβατε να ψοφολογησετε αλλου
κι οχι μεσα μου
ηλιθια, βρωμερα και πεινασμενα
τι με τρωτε;
δε βαρεθηκατε την ιδια γευση;

Μένος. Καλυμένη παράκληση...

δε βαρεθηκατε να πινετε
το βραδυνο μου ιδρωτα;

τραβατε καπου αλλου
ειμαι πολυ κουρασμενος

Παράκληση ξανά.

δε θελω να κοιμηθω ξανα εκει
δε θελω να τα ταιζω

Απόγνωση. Σχεδόν σαν φοβισμένο παιδί που χώνεται κάτω από τα σκεπάσματά του.

(16-12-2008 01:45 AM)Billaros Wrote: [ -> ]σας παρακαλω βγαλτε τα απο μεσα μου
βγαλτε κι ας ειμαι κι εγω ενα απο δαυτα

Κατάληξη. Αποκάλυψη. Η μουσική του ποίματος αλλάζει. Καταλήγει σαν όπερα του Βάγκνερ, με το δράμα, αλλά χωρίς το μεγαλείο. Ατμόσφαιρα παρακμής και συντριβής. Θεέ μου, γιατί τόσος πόνος; Τι σου έκαναν Μπίλαρε;

Ότι και άν έγινε, από τα βάθη της ψυχής μου θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για το ποίημα σου. Κατάφερες να κάνεις το αίμα στις φλέβες μου να κυλάει ξανά. Σε ευχαριστώ Μπίλαρε.

το soothsayer εχει καλυτερους στοιχους

(ασχετο που δεν εχει στοιχους)