Legendary Pokémon

Ντέιβ

Η ώρα ήταν ήδη περασμένες δώδεκα και κανένας δεν φαινόταν να κυκλοφορεί στους ψυχρούς δρόμους της παραλίμνιας Heymon City. Μπορεί να ήταν μόλις μέσα φθινοπώρου αλλά ένα τσουχτερό κρύο είχε επικρατήσει στην τριγύρω περιοχή, κάνωντας κάθε κάθε άνθρωπο να κλειστεί σπίτι του. Κανείς δεν αμφέβαλλε πια ότι η Μαύρη Λίμνη θα πάγωνε εντελώς αυτόν τον χειμώνα.
Κι όμως, ο Ντέιβ έβλεπε τα φώτα αυτής της πόλης από μακριά, καθώς πλησίαζε περπατώντας ολομόναχος στην νοτιοανατολική είσοδο της. Γενικώς, τα πράγματα δεν είχανε πάει όπως θα ήθελε εκείνη την ημέρα. Ποτέ δεν υπολόγιζε να τριγυρνάει εδώ και εκεί τέτοια ώρα, ψάχνωντας μια μικρή πόλη που ούτε καν ήξερε αν είχε Pokémon Center. Ειδικά με τέτοιο μίζερο καιρό. Κάθε φορά που το αεράκι φυσούσε κουνόντας τα χόρτα και κάνοντας τον να ανατριχιάζει μέσα στην ζακέτα του ευχόταν να το έβλεπε πίσω από το παράθυρο του σπιτιού του. Αλλά ήταν πολύ μακριά από το σπίτι.
Το πρωί όλα είχαν αρχίσει μια χαρά. Ούτε η θερμοκρασία ήταν τόσο χαμηλή, ούτε του έλειπε η παρέα. Και ενώ συνέχιζαν την πορεία τους με τους συνταξιδιώτες του τίποτε αρνητικό δεν συνέβη. Αλλά ενώ είχανε πει ότι θα έφταναν εκείνη την ημέρα στην Heymon Town για μία στάση μετά από τόσες μέρες στα ορεινά τοπία, λίγα χιλιόμετρα πριν φτάσουν εκεί οι άλλοι δύο, που τύχαινε να ήτανε και φανατικοί ορειβάτες, συνάντησαν ένα γκρουπ ατόμων με το ίδιο ενδιαφέρον και ξαφνικά αποφάσισαν να πάνε μαζί τους. Σκόπευαν να κατέβουν τα βουνά από διάφορες πλαγιές και μέρη που είχαν “ορειβατικό ενδιαφέρον”, όπως έιπαν.
Πρότεναν στον Ντέιβ να τους ακολουθήσει από την κανονική διαδρομή. Όμως κι εκείνος κι εκείνοι ήξεραν ότι απλώς θα έκανε τον ίδιο δρόμο που έκαναν τόσες μέρες, απλώς ανάποδα, ενώ αυτοί θα περνούσαν καλά. Άσε που αυτοί θα χρειάζοταν αναλογικά περισσότερη ώρα, αφήνοντας τον εκπαιδευτή να τους περιμένει κάθε φορά που αποφάσιζαν να εξασκήσουν το χόμπυ τους. Και δεν υπήρχε τίποτε ενδιαφέρον πέρα από την θέα και τον ανώμαλο δρόμο. Και τα δέντρα ακόμα ήταν λίγοστα.
Ο Ντέιβ φυσικά αρνήθηκε και νευρίασε από μέσα του. Περίμενε τόσες μέρες για να φτάσει επιτέλους σε αυτήν την αναθεματισμένη πόλη και να κοιμηθεί με μια στέγη από πάνω του. Και τώρα αυτοί του πρότειναν να γυρίσει πίσω, με άλλες τόσες μέρες περπάτημα; Γενικώς δεν είχε νιώσει ιδιαίτερη συμπάθεια για τους δυο τύπους που τον συνόδευαν από την Anville Town αλλά από τότε τους πρόσθεσε στην λίστα του, αυτή των αντιπαθητικών ατόμων. Αρκέστηκε σε ένα “Όχι, θα συνεχίσω προς την Heymon” και γύρισε την πλάτη, αφήνοτας τους ορειβάτες πίσω.
Δυστυχώς γι' αυτόν, μετά από λίγο κατάλαβε το λάθος του. Μπορεί να ήξερε περίπου προς τα που έπεφτε ο προορισμός του αλλά δεν είχε ιδέα από πεζοπορία στα βουνά. Μπορεί να ήτανε έξυπνος αλλά κάποια πράματα απλώς χρειάζονται μια κάποια εμπειρία και τις καττάληλες γνώσεις. Σκέφτηκε να γυρίσει πίσω αλλά δεν το έκανε, κυρίως από εγωισμό και περηφάνια. Ειδικά εκείνη τη στιγμή δεν ήθελε να έχει καμία σχέση με εκείνους.
Έτσι συνέχισε, κι ας είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και να κρυώνει ο καιρός, και ενώ νόμιζε ότι πήγαινε σωστά, βρέθηκε προς μεγάλη του έκπληξη σε ένα ανοιχτό πλάτωμα, με θέα μια σκοτεινή λίμνη. Η Μαύρη Λίμνη, αναμφίβολα. Όμως τα φώτα της πόλης που ήλπιζε να φτάσει φαινόταν στην δεξιά όχθη και αρκετές εκατοντάδες μέτρα από κάτω του. Αφού βλαστήμισε την τύχη του, σκέφτηκε να κατρακυλήσει ως τις όχθες της λίμνης έτσι όπως ήταν, να γλιτώσει και την κατάβαση τουλάχιστον. Μετά θυμήθηκε ότι ήθελε να ζήσει λίγο ακόμα.
Άρχισε να κατεβαίνει από την ίδια διαδρομή και απογοητευμένος συνειδητοποίησε ότι έκανε πάλι κύκλο και απομακρυνόταν. Δεν γινόταν αλλιώς όμως. Έπρεπε να φτάσει εκεί, δεν ήθελε να περάσει τη νύχτα μόνος μέσα στο κρύο. Όταν έφτασε στο υψόμετρο της λίμης, κοίταξε αποκαρδιωμένος τα μακρινά φώτα της Heymon City. Πόσο καλά θα 'τανε να ήτανε κι εκείνος μέσα σε ένα φωτεινό σπίτι. Αναστέναξε και άρχισε την πεζοπορία, ξερώντας τουλάχιστον ότι οι πόλεις δεν είχαν πόδια. Σε μια στιγμή παρατήρησε και έναν τύπο με ένα Zoroark να τριγυρνάει δίπλα στην λίμνη αλλά δεν έδωσε σημασία.
Κάπως έτσι έφτασε να περνάει κάτω από την κόκκινη πύλη της Heymon City. Μετά από τόσες ώρες, δεν έβλεπε την ώρα να πατήσει σε ένα Pokémon Center. Αλλά δεν θυμόταν κανείς να αναφέρει ότι υπήρχε ένα εκεί. Το μόνο που είχε ακούσε ήταν πως ήτανε ένα καλό μέρος για στάση μεσα στα βουνά. Και δεν υπήρχε ψυχή για να ρωτήσει.
Περιπλανήθηκε λίγο ακόμα και πάλι η απογοήτευση άρχισε πάλι να μαζεύεται μέσα του. Μπορεί να μην ήτανε δικά του τα λάθη αλλά όλες αυτές οι ατυχίες τον έκαναν να θέλει απλώς να τα παρατήσει. Τελικά όμως βρήκε αυτό που έψαχνε.
Το κτίριο ήταν όπως και όλα τα Pokémon Center στη Unova, αν και θα έλεγε κανείς αρκετά απεριποίητο. Τα φώτα ήταν πιο χαμηλά, ενώ το ένα τρίτο του ήταν ολοσκότεινο. Ε, τι να κάνουμε, καλύτερο δεν υπήρχε.
Μπήκε μέσα, νιώθοντας υπέροχα όταν είδε τον γνωστό χώρο και ένιωσε την ζέστη στην ατμόσφαιρα. Η νοσοκόμα καθόταν πίσω από τον πάγκο, πληκτρολογώντας κάτι στον υπολογιστή. Ένα Audino είχε αποκοιμηθεί σε έναν από τους καναπέδες, βγάζοντας ένα απαλό ροχαλητό. Κατα τ' άλλα δεν υπήρχε κάποιος άλλος.
“Γεια σας”, άρχισε ο Ντέιβ, “συγγνώμη που έρχομαι τέτοια ώρα αλλά έτυχαν διάφορα και μόλις έφτασα στην πόλη”
Η νοσοκόμα σήκωσε το βλέμμα της απ' την οθόνη και χαμογέλασε.
“Όντως, δεν περιμέναμε επισκέπτες τέτοια ώρα. Αλλά δεν υπάρχει πρόλημα, γι' αυτό υπάρχουμε κι εμείς. Δεν περίμενες να σε αφήσουμε έξω στο κρύο, ε;”
“Ε όχι, ευχαριστώ πάντως. Γιατί όμως αυτό το Pokémon Center φαίνεται λίγο, ε, παλιό;”
“Δεν είναι παλιό, αχρησιμοποιήτο είναι. Στην αρχή δούλευε πλήρως λειτουργικό αλλά μετά ήρθε η επιτροπή και έκρινε ότι δεν χρειαζόταν. Όχι άδικα. Τώρα είμαστε απλώς ένα, ας πούμε ιατρικό κέντρο Pokémon. Έτσι κι αλλιώς μόνο κάποια Pokémon για ελέγχους ρουτίνες έρχονται, κάνα δυο πιο κρίσιμα περιστατικά, τίποτε που δεν μπορεί να χειριστεί ο Άντυ μου”
“Άντυ;”
“Ναι, το κοιμώμενο Audino εκεί πέρα. Εμένα με λένε Πόλα”
“Κι εμένα Ντέιβ. Πραγματικά χάρηκα που βρήκα ένα Pokémon Center, έστω και μικρό, ανοιχτό. Δεν ξέρω τι θα 'κανα χωρίς εσάς”
“Μια χαρά θα 'σουνα. Τώρα μήπως θες να κάνουμε έλεγχο στα Pokémon σου;”
“Ναι αν δεν σας είναι κόπος γιατί τα χρειάστηκα κάποιες φορές στο ταξίδι μου και μπορεί να κουράστηκαν”
“Εμένα δεν μου είναι, σε εκείνον που την έχει βρει στον καναπέ θα 'ναι”, είπε και ύψωσε τη φωνή της, “Άντυ! Όρθιος, ήρθε ένας εκπαιδευτής που θέλει να βοηθήσεις τα Pokémon του”
Ο Άντυ άνοιξε το ένα του μάτι, επιθεώρησε τον εκπαιδευτή αλλά δεν συγκινήθηκε.
“Άντυ, νυχτερινή βάρδια δεν σημαίνει να κοιμάσαι και όλο το βράδυ μαζί με την μισή μέρα! Άντε, όρθιος είπα”
Εκείνος προφανώς δεν συμφωνούσε αλλά ανόρεχτα ανασηκώθηκε και πήρε έναν δίκσο για τις Poké Balls. Πλησίασε τον Ντέιβ και αμίλητος τον έτεινε προς το μέρος του. Αυτός έβαλε τις 5 Poké Balls που είχε πάνω του εκεί. Το Audino εξαφανίστηκε στο πίσω μέρος του ιατρείου.
“Σίγουρα είναι σε θέση να...”, πήγε να πει διστακτικά ο Ντέιβ.
“Μπορεί να είναι τεμπέλικος, αλλά ξέρει καλά τη δουλειά του. Μην τον βλέπεις κατσούφη τώρα που το ξυπνήσαμε, όταν θα βγει θα έχει καλύτερη διάθεση”
“Οκ”
Ο Ντέιβ έκατσε στε έναν μεγάλο ανοιχτόχρωμο καναπέ και κοιτούσε έξω απ' το παράθυρο. Τόσες ώρες, αυτό ήθελε! Σκεφτόταν να πιει και ένα ζεστό ρόφημα πριν κοιμηθεί αλλά βλέποντας τους απαλούς καναπέδες άλλαξε γνώμη. Κατάλαβε γιατί ο Άντυ δεν τους εγκατέλειψε έτσι εύκολα.
Κι ενώ τον έπαιρνε ο ύπνος μπροστά στο παράθυρο, μια κίτρινη λάμψη που έσκισε τον ουρανό κοντά στην λίμνη τον έκανε να ξυπνήσει απότομα. Μια αδύναμη βροντή ακολούθησε.
Κάτι έτρεχε. Κάτι σημαντικό σίγουρα. Δεν υπήρχαν σύννεφα για να 'ναι καταιγίδα. Άρχισε απότομα να επανέρχεται από τον λήθαργο που τον είχε καταβάλει. Η περιέργεια του τον έσπρωχνε κατά κει. Ξανακοίταξε την σκοτεινή τότε λίμνη και αποφάσισε ότι δεν θα το αγνοούσε.