Legendary Pokémon

“ΠΡΟΣ ΟΠΟΙΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΠΟΡΕΙ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΜΑΣ ΑΚΟΥΣΕΙ. ΕΛΑΤΕ ΣΤΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟ ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟ. ΕΠΑΝΑΜΑΜΒΑΝΩ, ΟΠΟΙΟΣ ΕΠΙΖΩΝΤΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΚΟΥΣΕΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ” δήλωσε βιαστικά από το μεγάφωνο μια φωνή.
Οι τέσσερις επιζώντες κοιτάχτηκαν. Ο Νικ σηκώθηκε και άρπαξε το όπλο του, γρήγορα. Όταν είδε πως οι άλλοι δεν ήταν τόσο πρόθυμοι, κοντοστάθηκε. Είπε νευριασμένος.
“Δεν ακούσατε; Υπάρχουν κι άλλοι επιζώντες εκεί έξω”
“Υποθέτω”, είπε ο Κόουτς και έκανε και αυτός το ίδιο.
Όμως τα άλλα δύο μέλη της ομάδας δεν κουνήθηκαν.
“Τι τρέχει;”, ρώτησε ανήσυχος ο Κόουτς.
“Νόμιζα πως αφήσαμε πίσω αυτό το κεφάλαιο”, αναστέναξε η Ροσέλ.
“Λάθος γλύκα, καλύτερα να το συνηθήσεις γιατί έτσι θα είναι η ζωή μας από δω και πέρα”, απάντησε ο Νικ.
“Δεν ξέρω παιδιά, οι τύποι της ΥΠΠΕΠ μας απογοήτευσαν και άλλη φορά”, είπε σκεπτικός ο Έλλις.
“Μα, δεν τους άκουσες; Πρέπει να πάμε τώρα, πριν τα πράγματα γίνουν χειρότερα!”, φώναξε σχεδόν ο αγανακτισμένος Νικ.
“Το ίδιο υποτίθεται πως θα συνέβαινε και στο The Vannah αλλά μας άφησαν πίσω!”, αντίδρασε εκείνος.
“Έλλις, παιδί μου, πρέπει να δράσουμε τώρα. Ξέρω πως δεν μας έδωσαν την καλύτερη εικόνα αλλά είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε. Πως περιμένεις να τα καταφέρουμε μόνοι μας”, προσπάθησε να τον πείσει ο Κόουτς.
“Όπως τα καταφέραμε ως τώρα!”
Για λίγο σιωπή επικράτησε.
“Δες, δεν μπορούμε να είμαστε ήρωες για πολύ ακόμα. Χρειαζόμαστε βοήθεια και χρειαζόμαστε μέσο μεταφοράς. Ο μόνος τρόπος για να τα αποκτήσουμε είναι να προσφέρουμε και εμείς λίγο”, κατέληξε η Ροσέλ.
Ο Έλλις κατάλαβε πως έμεινε μόνος. Και δεν ήθελε να εγκαταλείψει τους υπόλοιπους. Μαζί με τη Ροσέλ πήρν τα πυροβόλα τους και παρατάχθηκαν στην τετράδα.
“Χάσαμε πολύ χρόνο. Ακούστε, πρέπει να βιαστούμε. Δεν ξέρει τι γίνεται εκεί μέσα από ζόμπι, αλλά δεν μπορούμε να προχωράμε επιφυλακτικά, όπως στους δρόμους. Να πηγαίνετε γοργά αλλά μην τρέχετε γιατί θα γίνουμε κυνηγημένοι. Ότι βρεθεί εμπόδιο το καθαρίζουμε”, ανάλυσε το σχέδιο του ο Νικ. “Ερωτήσεις;”.
“Και κάτι ακόμα. Μένουμε μαζί. Δεν αφήνουμε κανέναν πίσω. Ακολουθήστε με”, συμπλήρωσε ο Κόουτς.
Κανείς δεν έφερε αντίρηση.
Ετοίμασαν τα όπλα τους. Ο Κόουτς μπήκε πρώτος, ακολουθούμενος από τον Έλλις και την Ροσέλ για υποστήριξη. Ο Νικ θα πρόσεχε τα νώτα τους.
Έβγαλε τη μπάρα που ασφάλιζε την είσοδο, άνοιξε την πόρτα και η ομάδα χάθηκε στο μισοσκόταδο του εμπορικού κέντρου.

Όπως είχαν μαντέψει και από την πρώτη ματιά στο κτίριο από κοντά, η ασφάλεια από τους μολυσμένους ήταν μια μακρινή έννοια εκεί μέσα. Με το που βγήκαν, τους είδαν να είναι σκορπισμένοι στην μικρή πλατεία, σαν πολίτες το σάββατο που κάνουν τα ψώνια τους. Πολίτες της κόλασης. Πεθαμένοι που ακόμα περιπλανώνταν.
Όμως δεν είχαν χρόνο. Με το που βγήκαν, ανγκάστηκαν να πυροβολήσουν μια μικρή ομάδα για να περάσουν. Ο ήχος έκανε κι άλλους μολυσμένους να στραφούν προς την ομάδα. Ο Έλλις σήκωσε το τουφέκι του για να θερίσει τους μολυσμένους καθώς πλησίαζαν.
“Άστο, βάρα μόνο ότι πλησιάσει”, του είπε ο Νικ βιατικά.
Έπρεπε να προχωρήσουν ανάμεσα από πεσμένους πάγκους, σειρές ραφιών και παρατημένα εμπορεύματα. Δεν ήταν εύκολο, ιδιαίτερα με τους μολυσμένους να μπλέκονται ανάμεσα τους χτυπώντας, γρατζουνώντας και δαγκώνοντας με την πρώτη ευκαιρία. Εν μέρει, έφταιγε και ο σχεδιασμός του The Liberty. Αντί να έχει περισσότερο φαρδιούς διαδρόμους και λίγα κομβικά σημεία είχε πολλές μεγάλες αίθουσες ενωμένες με σχετικά μικρούς διαδρόμους.
Επίσης, άλλη δυσκολία ήταν το μισοσκόταδο που επικρατούσε. Λίγα φώτα δούλευαν και είχανε κλείσει τα καλλύματα στα μεγάλα παράθυρα της οροφής. Ότι φως υπήρχε, έμπαινε από τις σχισμές και τις τρύπες σε αυτά. Που παραήταν πολλές.
Σταμάτησαν για να συμβουλευτούνε έναν χάρτη στον τοίχο και να καθαρίσουν την ορδή που είχε αρχίσει να μαζεύεται πίσω τους. Ακόμα διακρινόταν αμυδρά το καταφύγιο όπου, για λίγο, είχαν νιώσει άνετα.
Συνέχισαν στον επόμενο όροφο σε κάτι σταματημένες κυλιόμενες σκάλες. Τα μετταλικά διαχωρίστικά που χώριζαν την αίθουσα εκείνη με το εμπορικό κέντρο ήταν κατεβασμένα και κλειδωμένα. Όταν πλησίασαν είδαν πως ευτυχώς σε ένα σημείο είχαν τσακιστεί, λες και κάτι τεράστιο τα παρέσυρε. Έσκυψαν και πέρασαν με τη σειρά προσεκτικά. Πίσω από εκεί έιδαν τα πτώματα δύο στρατιωτών και ενός τύπου της ΥΠΠΕΠ με αεροστεγές στολή. Αναμφίβολα, ήθελαν να διακόψουν την πορεία εκείνου που εισέβαλε στην ασφαλή ζώνη. Ο Νικ έσκυψε και πήρε τα πυρομαχικά τους για να τα δώσει στη Ροσέλ. Μπορεί να το αντιμετωπίσουμε και εμείς, είπε. Ας κρατήσουμε λίγα πολεμοφόδια. Προχώρησαν, σκοτώνοντας μολυσμένους που πετάγονταν από τις σκιές.
Ούτε και σε εκείνον τον τομέα τα φώτα λειτουργούσαν πολύ καλά. Κάποια είχαν σπάσει άλλα ήταν καμένα και όσα δούλευαν δεν ακτινοβολούσαν αρκετά. Μάλλον λόγω των σοβαρών προβλημάτων που υπήρχαν στο δίκτυο ηλεκτροδότησης. Η ομάδα προσπαθούσε να προσανατολιστεί κάτω από το αμυδρό φως.
Για άλλη μια φορά, η ΥΠΠΕΠ το έκανε ακόμα πιο δύσκολο. Συχνά έχαναν χρόνο παρακάμπτοντας πρόχειρα μπλόκα και πιο σπάνια εξετάζοντας πτώματα. Έπρεπε να είχε δωθεί μάχη για το κέντρο. Και οι μολυσμένοι νίκησαν, αλλά με βαριές απώλειες απώλιες, κρίνοντας από τους σωρούς. Βρήκαν και ένα μεγάλο στημένο πολλυβόλο ανάμεσα από δύο αναποδογυρισμένα τραπέζια και τον χειριστή του νεκρό λίγα μέτρα πιο πίσω.
“Θεέ μου, αυτό το πράμα δουλέυει με σφαίρες 12 χιλιοστών, πώς στο διάλο κατάφεραν να περάσουν”, παρατήρησε ο Νικ ανήσυχος.
Πιό πίσω όμως η πορεία τους διακόπηκε από άλλο ένα, άρτιο αυτή τη φορά, διαχωριστικό. Δεν μπορούσαν να περάσουν στην άλλη πλευρά από εκεί. Γύρισαν πίσω και έστριψαν για να βρεθούν σε μια μεγάλη, πολυόροφη, ημιυπαίθρεια αίθουσα, με καφέ και εστιατόρια αυτή τη φορά. Επιτέλους, είδαν τον λαμπρό μεσημεριανό ήλιο και το άπλετο φως που σκόρπιζε από την τζαμαρία στο ταβάνι.
Κατέβηκαν γρήγορα στο ισόγειο, τρέχοντας αυτή τη φορά γιατί οι μολυσμένοι έμοιαζαν να προσπαθούσαν ύπουλα να τους περικυκλώσουν. Μόλις βρέθηκαν στο κέντρο, οι επιζώντες πέταξαν κάποια τραπέζια για κάλυψη και κοντοστάθηκαν λαχανιασμένοι. Χωρίς να έχουν πλέον μέρη να κρυφτούν, οι μολυσμένοι έκαναν κάτα μέτωπο επίθεση. Εξουδετερώθηκαν γρήγορα. Μαζί τους και ένας από εκείνους τους χοντρούς τύπους που ξερνούσαν. Ο Έλλις τον είδε και στόχευσε με τη διόπτρα του όπλου του. Ανατινάχθηκε δεκάδες μέτρα μακριά τους, εκτοξεύοντας παντού τα εσωτερικά υγρά του. Ευτυχώς, η ομάδα ήταν εκτός εμβέλειας. Έκατσαν ένα λεπτό να ξαναβρούν την ανάσα τους και συνέχισαν.
Ο Έλλις έβαλε το χέρι στην τσέπη για να αλάξει γεμιστήρα, καθώς κατευθύνθηκαν προς τους διαδρόμους υπηρεσίας. . Κατάλαβε πως του έμειναν δύο ακόμα, μαζί με τον γεμάτο που έβαλε στο όπλο του. Το είπε στον Κόουτς, Εκείνος απάντησε:
“Αν μας τελειώσουμε οι σφαίρες, θα τους πολεμήσουμε με ότι βρούμε”
“Αλλά ελπίζω να μη χρειαστεί”
“Ούτε εγώ, αλλά ποτέ δεν ξες”
Άνοιξαν μία πόρτα προσωπικού και κατέβηκαν στους διαδρόμους συντήρησης. Καθώς περνούσαν δίπλα από μια αποθηκούλα, μια ορδή κυριολεκτικά ξεπετάχτηκε αιφνιδιαστικά από μέσα της. Ο Κόουτς σβέλτα άδειασε την καραμπίνα του πάνω της, μετατρέποντας την σε διαλυμένα πτώματα. Καθώς συνέχισαν βιαστικά, η Ροσέλ έριξε μια ματιά στην αποθηκούλα από μέσα. Ήταν πολύ μικρή για να χωρέσουν οι είκοσι μολυσμένοι που βγήκαν τόσο απότομα από μέσα της. Τι στο καλό, είχαν στριμωχτεί εκεί μέσα, περιμένοντας τους να περάσουν;
Στους στενούς διαδρόμους ήταν πολύ πιο εύκολο να κρατήσουν το πλεονέκτημα της απόστασης. Ότι έβλεπαν από μακρυά, το πυροβολούσαν. Έριχναν και μια ματιά στα διάφορα δωμάτια για προμήθειες ή κρυμμένες απειλές.
Το θέμα ήταν πως είχαν αρχίσει να χάνονται. Υπόγεια, ήξεραν περίπου προς τα που πήγαιναν, αλλά οι δαιδαλώδες διαδρόμοι τους έκαναν να χάσουν την αίσθηση της απόστασης. Προχωρούσαν, μπας και δούνε κάποιο σημάδι ή ταμπέλα. Πέρασαν από έναν πεσμένο αυτόματο διανομέα, που σίγουρα είχε χρησιμοποιηθεί ως κάλυψη κάποτε, με σφαίρες και ένα παρατημένο ΑΚ-47 από πίσω. Λίγο πιο πέρα ήταν δωμάτιο για να κάνουν κάθονται στα διαλείματα οι υπάλληλοι, πίθανον. Μπηκαν όλοι μέσα, έκλεισαν την πόρτα, κάθισαν να ξεκουραστούν λίγο και να δούνε τι θα έκαναν στη συνέχεια.

Τα πράγματα δεν είχαν πάει και τέλεια. Το ότι βιάζονταν έκανε τους μολυσμένους να τρέχουν πίσω τους ανενόχλητοι. Επίσης, παρόλο που ο Κόουτς και ο Έλλις είχαν ξαναβρεθεί στο κτίριο εκείνο, έμοιαζε πολύ διαφορετικό στο σκοτάδι, λεηλατημενο και με αιμοσταγή μολσυμένους να τριγυρνάνε. Ετυχώς αναγνώρισαν το χώρο με τα εστιατόρια και υπολόγιαζαν πως πήγαιναν περίπου σωστά. Και εκτός από αυτά, το να τρέχεις κουβαλώντας βαριά όπλα και πυροβολώντας, ήταν εξαντλητικό.
“Αν συνεχίσουμε έτσι για πολύ ακόμα, θα καταρεύσω”, είπε λαχανιασμένη η Ροσέλ.
“Και δεν θα 'σαι η μόνη”, συμπλήρωσε ο Έλλις.
Οι άλλοι δύο άντρες δεν είπαν τίποτα.
Ο Κόουτς ένιωθε πως κάτι είχε πάει πολύ λάθος. Περίμενε μια ελάχιστη, τουλάχιστον, ανθρώπινη παρουσία και όχι πτώματα. Η μάχη πρέπει να είχε δωθεί πριν καν αυτοί μπούνε εκεί. Και αν έφταναν με το ζόρι στη πλατεία και ανακάλυπταν μια άδεια εγκατάσταση; Κανείς δεν θα είχε κουράγιο να συνεχίσει, τότε.
Από την άλλη ο Νικ παρατηρούσε τη κόκκινη πινακίδα δίπλα από την πόρτα από την σκόπευαν να έφευγαν. Έλεγε:
'ΠΡΟΣΟΧΗ! Εισέρχεστε σε περίμετρο ασφαλείας. Σιγουρετείτε πως έχετε την άδεια εισόδου. Σε περίπτωση παραβίασης, θα ενεργοποιηθεί ο συναγερμός. Η ΧΡΗΣΗ ΘΑΝΑΣΙΜΩΝ ΜΕΣΩΝ ΕΧΕΙ ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΗΘΕΙ!'
“Σηκωθείτε για να τελειώνουμε”, έιπε, “πρέπει να περάσουμε αυτήν την πόρτα για να καταλάβουν πως υπάρχουν και άνθρωποι εδώ πέρα”.
“Τρελός είσαι; Δεν βλέπεις τι λέει; Ξες πολύ καλά πως η φασαρία τραβάει τους μολυσμένους. Ειδικά τέτοιοι ήχοι”, αντέδρασε η Ροσέλ.
“Και σε περίπτωση που δεν το παρατήρησες, λέει πως μπορούν άνετα να μας πυροβολήσουν”, συμπλήρωσε ο Έλλις.
“Είναι ο μόνος τρόπος”, παραδέχτηκε από την άλλη ο Κόουτς, “αλλιώς θα περιπλανιώμαστε ψάχνοντας είσοδο άδικα. Πιθανότατα οι τομείς του εμπορικού κέντρου κοντά στην περίμετρο να έχουν σφραγιστεί”.
“Και τελικά δεν θα 'ναι η πρώτη φορά που τους αντιμετωπίζουμε πολλούς μολυσμένους”, είπε ο Έλλις.
“Πολύ καλά. Και τι θα κάνουμε αν η βοήθεια δεν έρθει;”, αναρωτήθηκε η Ροσέλ.
“Ότι κάναμε και πάντα. Θα βρούμε την αίθουσα ελέγχου, θα κλείσουμε τον συναγερμό και θα συνεχίσουμε μόνοι μας, απλά”, απάντησε ο Νικ, ειρωνικά.
“Να 'σαι σίγουρος, αυτό ακριβώς θα κάνουμε”, του απάντησε η Ροσέλ.
“Ας μην καθυστερούμε όμως, αυτό θα κάνουμε αναγκαστικά, γιατί οι μολσυμένοι μας εντόπισαν και σίγουρα κάποτε θα χτυπήσουν. Το όλο κτίριο πρέπει να είναι τίγκα από αυτούς και δεν ξέρουμε πως να φτάσουμε στην πλατεία”, δήλωσε ο Κόουτς.
“Καλά, Έλλις εσύ δεν υποτίθεται πως έμενες στη Σαβάνα και ξες τα μέρη; Δεν θα μπορούσες να μας οδηγήσεις, πάλι;”, τον ρώτησε η Ροσέλ.
“Ναι, ξέρω το μέρος αλλά δεν ξέρω πόσο άλλαξε τις τελευταίες μέρες. Πολύ πιθανόν να μας έριχνα σε μια παγίδα πολύ χειρότερη απ' αυτή που έχουμε πέσει τώρα”
“Βέβαια, βέβαια. Λοιπόν, επειδή νιώθω τα δευτερόλεπτα να παιρνούν άσκοπα, λέω πως είναι ώρα να συνεχίσουμε, έτσι;”, είπε ο Νικ ανυπόμονα.
Έγνεψαν καταφατικά οι υπόλοιποι.
Συγκεντρώθηκαν όλοι κοντά στην πόρτα. Κλειδωμένη. Ο Νικ έβγαλε το πολυεργαλείο του και άρχισε να πειράζει την κλειδαριά.
Αυτή τη φορά, αν δεν ερχόταν βοήθεια, οι τέσσερις επιζώντες δεν θα πήγαιναν παραπέρα.

Σπέσιαλ κεφάλαιο σήμερα, έκατσα το διόρθωσα και λίγο. Να υπενθιμίσω πως αν έχετε οτιδήποτε σχόλια ή προτάσεις, είναι καλοδεχούμενα.


Τη στιγμή που ακούστηκε το κλικ της πόρτας που άνοιγε, ο συνάγερμος άρχισε το εκκωφαντικό κουδούνισμα του. Θα ξεκινούσαν αμέσως αλλά το θέαμα μπροστά τους ήταν τρομακτικό.
Το δωμάτιο εκείνο πρέπει κάποτε να είχε χρησιμοποιηθεί ως καραντίνα. Μόνο που τα λίγα έπιπλα που υπήρχαν ήταν πεταμένα ακατάστατα. Σε έναν τοίχο ακουμπούσε το πτώμα ενός στρατιώτη και το αλεξίσφαιρο τζάμι που χώριζε το μέρος από το υπόλοιπο εμπορικό κέντρο κομματιαστεί βιαία. Κάτι είχε πάει στραβά.
“Φανταστείτε τι έγινε εδώ”, είπε δυνατά ο Έλλις για να ακουστεί.
“Θεέ μου, φαντάσου τι κρατούσαν εδώ!”, συμπλήρωσε ο Κόουτς.
“Δείτε τι έκανε στο φρουρό”
“Όταν το βρώ θα νιώσει από πρώτο πρόσωπο τη ισχύ ενός καλού σκοπευτή”, περηφανεύτηκε ο Έλλις.
“Σίγουρα εσύ θα μας σώσεις. Προς το παρόν θα περάσουμε ένας ένας από το σπασμένο τζάμι και γρήγορα γιατί πλησιάζουν πολύ πιο γρήγορα με τον συναγερμό. Κόουτς εσύ που έχεις καραμπίνα, φύλα τα νώτα μας”, εξήγησε μεγαλόφωνα ο Νικ.
Κι έτσι έγινε. Μόλις πέρασαν οι τρεις πρώτοι ο Κόουτς ακολούθησε. Ο Έλλις σκότωσε με χαρά ένα από κείνα μακρύγλωσσα τέρατα που θέλησε να τραβήξει τον Κόουτς από ένα περίπτερο του κάτω ορόφου. Πετάχτηκε πίσω αφήνοντας ένα σύννεφο καπνού.
“Μου μένουν μόλις οχτώ σφαίρες”, πληροφόρησε.
“Κρατήστε όσο περισσότερα πυρομαχικά μπορείτε”, φώναξε ο Νικ.
Βρισκόταν στον πρώτο όροφο και σε εκείνο το σημείο ήταν άλλη μια μικρή πλατεία. Ανέβηκαν με τις κυλιόμενες σκάλες πιο πάνω μπας και δούνε κανένα σημάδι της ΥΠΠΕΠ.
Πίσω από το συνεχόμενο κουδούνισμα διακρίνονταν οι ήχοι της ορδής που πλησίαζε.
Ανήσυχη, η Ροσέλ έριξε μια ματιά στους πιο κάτω ορόφους. Οι μολυσμένοι είχαν μαζευτεί και σκαρφάλωναν επιδέξια στις κολώνες για να φτάσουν στο επίπεδο τους. Και αυτή τη φορά ήταν πάρα πολλοί. Άσε που κάποιες περίεργες φιγούρες ξεχώριζαν από τον οχλό.
“Βιαστείτε!”, παρακίνησε τους άλλους τρεις.
“Μπορώ να τους σκοτώσω έναν-έναν καθώς ανεβαίνουν, αν με καλύψετε!”, φώναξε ο Έλλις κοιτώντας κάτω.
“Σύνελθε Έλλις, έχεις μόνο οχτώ σφαίρες, θα τις χρειαστούμε μετά”, του απάντησε απότομα ο Κόουτς.
“Ναι, όντως”
Τελικά έφτασαν στο 2ο επίπεδο και στην άλλη άκρη φάνηκε φάνηκε μια δίφυλλη πόρτα με την ένδειξη “Κέντρο Εκκένωσης” πάνω. Στράφηκαν κατά εκεί.
Οι μόλυσμένοι είχαν κατακλύσει τα κάτω πατώματα και δεν θα αργούσαν να τους προφτάσουν.
Και τότε, εντελώς αναπάντεχα, ξεπρόβαλλε ένας περίεργος μετταλαγμένος μολυσμένος από τη σκιά ενός παρατημένου μαγαζιού. Και η πρώτη ματιά τους σε αυτόν τους έκανε να κοκκαλώσουν.
Ήταν κυριολεκτικά τεράστιος, πιο φαρδύς και ψηλός απ' όλους. Είχε γκρίζο δέρμα που έμοιαζε να είχε και ρωγμές πάνω του. Θα έλεγε κανείς πώς είχε φτιαχτεί από τσιμέντο.
Αλλά αυτό που ήταν πραγματικά αξιοσημείωτο πάνω του ήταν μια απόκοσμη ασσυμετρία. Το δεξί του χέρι και το αριστερό του πόδι ήταν υπερτροφικά, σε αντίθεση με τα άλλα άκρα του που κρέμονταν άτονα. Το κεφάλι του έμοιαζε με κρανίο και ήταν σχετικά μικρό. Οι κόγχες ήταν τόσο βαθιές που αρχικά νόμιζαν πως δεν είχε μάτια. Η μύτη του ήταν σπασμένη και είχε σχισμές αντί για ρουθούνια. Φορούσε μια μπλε, παλιά εργατική φόρμα και ένα παπούτσι στο κανονικό του πόδι.
Έκπληκτοι καθώς ήταν εκείνοι από την τρομακτική φιγούρα του, εκείνος επιτέθηκε.
Έβγαλε μια μακρόσυρτη, βαθιά κραυγή, έβαλε το τεράτιο χέρι μπροστά του σαν ασπίδα, πήρε φόρα και όρμηξε καταπάνω στον Νικ και τον Κόουτς με τρομακτική ταχύτητα. Οι επιζώντες κατάλαβαν την απειλή που πλησίαζε γρήγορα. Αν τους χτυπούσε, θα τους παρέσερνε πίσω καθυστερώντας τους και δίνοντας χρόνο στους μολυσμένους να πλησιάσουν.
Ο Έλλις, καθώς είχε πάει από τον διπλανό διάδρομο και τους χώριζε ένα κενό τριών ορόφων, δεν μπορούσε να κάνει και πολλά. Η γωνία και η ταχύτητα του μετταλαγμένου δυσκόλευαν πολύ την στόχευση, με αποτέλεσμα να μην τον πετύχει ούτε μια σφαίρα από το τουφέκι του. Κρίμα για τους επιζώντες, γιατί στα πλάγια ήταν απροστάτευτος.
Η Ροσέλ από την άλλη είχε μείνει λίγω πίσω και εκτελούσε τους μολυσμένους που είχαν ήδη σκαρφαλώσει στο πάτωμα τους. Αποροφημένη καθώς ήταν από τη στόχευση, άκουσε την κραυγή αλλά δεν έδωσε και πολλή σημασία, πιστεύοντας ότι ήταν κάτι ασήμαντο. Έτσι κι αλλιώς αν τους περικύκλωναν οι μολυσμένοι, δεν θα έφταναν ποτέ στο συναγερμό εγκαίρως.
Ο Κόουτς, που έβλεπε τον μετταλαγμένο να καλύπτει τα τελευταία μέτρα που τους χώριζαν, γονάτισε και άρχισε να αδειάζει την καραμπίνα του. Έντρομος είδε τα χιλιάδες σφαιρίδια κυριολεκτικά να σταματάνε πάνω στο τεράστιο χέρι του μολυσμένου που είχε υψώσει για προστασία. Ο Νικ γύρισε λίγες στιγμές αργότερα και άδειασε τις τελευταίες σφαίρες του γεμιστήρα του, χωρίς αποτέλεσμα.
Πια, ο μολυσμένος είχε αποκτήσει τρομακτική ταχύτητα και σε συνδιασμό με τη μάζα του, η ορμή του ήταν ασταμάτητη. Ο Κόουτς, ενάντια σε κάθε ένστικτο αυτοσυντήρησης, δεν κουνήθηκε και ετοιμάστηκε να ανακόψει την ξέφρενη πορεία του.
Ο Νικ τελευταία στιγμή κατάλαβε πως ούτε ο μολυσμένος θα σταματούσε ούτε ο Κόουτς θα πήγαινε πίσω. Οπισθοχώρησε.
Ο Κόουτς συνέχιζε να είναι στραμμένος στον μολυσμένο και να πατάει τη σκανδάλη. Αλλά τελικά ανακάλυψε πως τα φυσίγγια τελείωσαν, ενώ ο μολυσμένο συνέχιζε. Στιγμές τον χώριζαν από την πρόσκρουση. Έριξε απελπισμένος το βάρος του μπροστά, ελπίζοντας να φέρει λίγη αντίσταση.
Πέρα από κάθε πρόβλεψη όμως, ο μετταλαγμένος άρπαξε τον Κόουτς με τη χερούκλα του και συνέχισε ακάθεκτος. Μια αρκετά δυσάρεστη έκπληξη για τον Νικ, που τώρα ήταν ακριβώς πάνω στην πορεία του.
“ΓΑΜΩ!”, ούρλιαξε εκείνος απελπισμένος.
Έπεσε στο πλάι αλλά όχι αρκετά γρήγορα. Επειδή το δεύτερο χέρι του άλλου παραήταν μικρό για να πιάσει και δεύτερο θύμα, έπεσε απλώς πάνω του με όλη του την ορμή.
Ο Νικ εκσφενδωνήστηκε στο πλαϊνό τοίχο βιαία. Χτύπησε την πλάτη του υπό άσχημη γωνία, προσγειώθηκε σε έναν πάγκο και έπσε στο πάτωμα με μια κραυγή πόνου. Για ελάχιστα δευτερόλεπτα έχασε την αίσθηση της πραγματικότητας. Όταν συνήλθε, ο πόνος ήταν αφόρητος. Δεν μπορούσε να σηκωθεί. Και δεν ήξερε τι γινόταν με τους μολυσμένους.
Ο Έλλις ακολούθησε την πορεία του μολυσμένου μέσα από τη διόπτρα του τουφεκιού του. Τελικά, εκείνος έκοψε ταχύτητα και σταμάτησε, πετώντας τον Κόουτς κάτω. Σκέφτηκε, σημαδεύοντας προσεκτικά:
“Επιτέλους, παλιοκαθίκι, κάτσε ακίνητος να ψοφήσεις”.
Δυο σφαίρες από πίσω χρειάστηκαν για να ρίξουν νεκρό το τέρας που κατάστρεψε τον σχηματισμό και τις ελπίδες των τεσσάρων επιζώντων. Έβγαλε μια τλευταία, αδύναμη κραυγή και σωριάστηκε στο πάτωμα. Όμως τα πράγματα είχαν πάει ήδη κατα διαόλου. Δύο μέλη από την ομάδα τους ήταν κάτω και οι μολυσμένοι αμολήθηκαν στον δεύτερο όροφο.
Ο Κόουτς δεν ήταν και σε καλύτερη κατάσταση από τον Νικ. Πριν τον αφήσει ο μετταλαγμένος, τον είχε κοπάνησει με δύναμη στο πάτωμα . Και σίγουρα δεν θα τον λυπόταν αν δεν ήταν ο Έλλις. Τον ευχαρίστησε από μέσα του. Είχε χτυπήσει το κεφάλι του και για την ώρα το μόνο που μπρούσε να κάνει ήταν να περιμένει να περάσει η ζαλάδα.
Η Ροσέλ κατάλαβε το πρόβλημα όταν ένιωσε τον μετταλαγμένο να περνάει από δίπλα της και να χτυπάει τον Κόουτς στο πάτωμα. Γύρισε και αντίκρισε την τρομακτική φιγούρα να πέφτει κάτω άψυχη. Έτρεξε στον Κόουτς, που τα είχε χαμένα. Του μίλησε αλλά αυτός δεν αντέδρασε.
Οι μολυσμένοι βρήκαν επιτέλους την ευκαιρεία που περίμεναν και τώρα λυμαίνονταν στο επίπεδο τους.
Άκουσε το τουφέκι του Έλλις να πυροβολάει επανελημένα και μετά τους ήχους πιστολιών. Ο Κόουτς σάλεψε αδύναμα και εκείνη του έδωσε το χέρι της να σηκωθεί.
“Έλα Κόουτς, σήκω, σε χρειαζόμαστε!”
Ο Κόουτς ανασηκώθηκε αργά και έπιασε την καραμπίνα του.
“Ευχαριστώ Ροσέλ. Χρειαζόμουν λίγη βοήθεια”
“Βασικά, ήταν ο Έλλις που...”
“Ξέρω, θα τα πούμε αργότερα”, είπε και συμπλήρωσε “πάμε να δούμε τώρα εαν σώνεται η κατάσταση”.

Ο Νικ συνήλθε από μια κλωτσιά στα πλευρά. Μούγκρισε θυμωμένος και παρά τον πόνο, γύρισε ανάσκελα. Ανασήκωσε το κεφάλι του και είδε έναν μολυσμένο με στολή υπαλλήλου καθαριότητας να είναι από πάνω του. Ετοιμαζόταν να τον ξαναχτυπήσει.
“Παλιοκαθίκι”, είπε και έβγαλε σβέλτα το τεράτιο πιστόλι του. Ένας πυροβολισμός ήταν αρκετός. Όμως άκουσε εκείνη την απαίσια μακρινή κραυγή που έβγαζαν οι μολυσμένοι όταν επιτίθονταν σε ορδές. Ο ήχος όπλων ακούγονταν τώρα από παντού καθώς και το μονότονο κουδούνισμα του συναγερμού. Ανακουφισμένος, ξεχώρισε τον βρηχθυσμό της αυτόματης καραμπίνας του Κόουτς. Ευτυχώς ήταν καλά.
Αλλά οι μολυσμένοι, σαν εύκολο θύμα που ήταν εκείνος πεσμένος κάτω, τον κύκλωσαν. Τον βαρούσαν ανελέητα, αν και όχι τόσο δυνατά όσο θα περίμενε λόγω της αδυναμίας τους.. Εκείνος σήκωσε το Desert Eagle και το άδειασε στον κλοιό γύρω του. Σε λίγα είχε ξαναπερικυκλωθεί.
“Χρειάζομαι λίγη βοήθεια εδώ κάτω!”, φώναξε προσπαθώντας να προστατευτεί.
Ο Κόουτς μαζί με τη Ροσέλ προχωρούσαν σταθερά προς το μέρος του, θερίζοντας ότι πλησίαζε. Ο Έλλις από μακριά προσπαθούσε ταυτόχρονα και να τους καλύπτει και να μην τον κυκλώσουν οι ορδές αν και ήδη είχε αρχίσει να έχει προβλήματα καθώς οι μολυσμένοι πλησίαζαν γρήγορα από πολλές κατευθύνσεις. Ξαφνικά παρατήρησε ένα από εκείνα τα χοντρά τέρατα να πλησιάζει στους φίλους του. Αγνόησε τους μολυσμένους που απειλούσαν να τον παγιδέψουν και σκόπευσε. Μόλις η σφαίρα βρήκε το στόχο της, ο Έλλις είχε και αυτός κυκλωθεί.
Ο Κόουτς άκουσε την απαίσια έκρηξη από πίσω του και είδε ανακουφισμένος τον χοντρό μολυσμένο να ανατινάζεται σε ασφαλή απόσταση. Είχαν φτάσει κοντά στον Νικ.
“Ροσέλ, βοήθησε το Νικ και θα μας καλύπτω”, διάταξε.
Ο Έλλις έπεσε κάτω από το κιβώτιο που είχε ανέβει και τώρα ήταν ανάμεσα στις αρπαγές των μολυσμένων. Που ήταν πάρα πολλοί για να τα βγάλει πέρα. Γύρισε το τουφέκι και το χρησιμοποίησε ως ρόπαλο. Απώθησε λίγους αλλά καθώς το όπλο έχανε την ορμή του, πολλά χέρια του το άρπαξαν. Τώρα είχε μείνει άοπλος ενάντια στους οργισμένους ζωντανούς νεκρούς. Διέκρινε τρομαγμένος μια άγρια χαρά στα μάτια τους.
Τινάχτηκε μπροστά για σπάσει τον κλοιό αλλά τον γράπωσαν και έπεσε στο πάτωμα. Δοκίμασε να συρθεί αλλά όρμησαν πάνω του λόγω της μειονεκτικής του θέσης. Δεν γινόταν να ξεφύγει.
Γύρισε προς τους μολυσμένους, έβγαλε τα δύο πιστόλια του και άρχισε να πυροβολάει. Και πάλι οι λίγες σφαίρες που πέτυχαν κάτι δεν ήταν αρκετές για να ελευθερώσουν τον Έλλις. Ο κλοιός έκλεισε ξανά γύρω του. Τα χτυπήματα ερχόταν από παντού. Το μόνο που έβλεπε ήταν τα βρωμερά σώματα των μολυσμένων. Πέταξε τα άχρηστα όπλα του και κουλουριάστηκε. Μια γροθιά στο κεφάλι τον άφησε μισοαναίσθητο.
Ο Νικ είχε σηκωθεί με την βοήθεια της Ροσέλ και παρά τον τρομερό πόνο στην πλάτη του, έπιασε το όπλο του. Άλλαξε το γεμιστήρα που είχε αδειάσει πριν στο τέρας και όπλισε. Επιτέλους, ένιωθε ισχυρός ενάντια στα ζόμπι.
Οι άλλοι ξεκίνησαν να κλείσουν τον συναγερμό. Αυτός κοίταξε πίσω. Πτώματα, πάρα πολλά και η σκάλα από την οποία είχαν έρθει. Καθώς γύρισε το κεφάλι του για να συνεχίσει είδε πολλούς μολυσμένους να έχουν πέσει πάνω σε κάτι. Ο Έλλις!
Έστρεψε το βαρύ πολλυβόλο κατά εκεί σημαδεύοντας ψηλά, μην τυχόν πετύχει τον φίλο του. Άρχισε να ρίχνει υπολογισμένες, θανάσιμες βολές κατά το μέρος τους.
Ο Έλλις ένιωσε τους μολυσμένους να αραιώνουν γύρω του και την πίεση της ορδής τελικά να υποχωρεί, τη στιγμή που ήταν έτοιμος να τα παρατήσει. Μετά από λίγο άκουσε τον Νικ να λεέι:
“Έλα Έλλις δεν μπορούμε να σε χάσουμε”
Ο Έλλις σηκώθηκε αργά όρθιος, μαζεύοντας τα πιστόλια του από το πάτωμα. Ο Νικ του έδωσε το άδειο τουφέκι του και συμπλήρωσε χαμογελαστός:
“Ακόμα”
Ο Κόουτς στην αίθουσα ασφαλείας βρήκε τον πίνακα ελέγχου μαζί με κάτι άλλα συστήματα παρακολούθησης και έναν νεκρό αστυνομικό. Κατέβασε τον μεγάλο διακόπτη κάτω από το κόκκινο σήμα “Παραβίαση Περιμέτρου”.
Τότε ο συναγερμός έπαψε και απόκοσμη ησυχία ξαναεπικράτησε στον έρημο εμπορικό κέντρο.

Αφού σκότωσαν και τους τελευταίους λίγους μολυσμένους που επέμεναν να έχονται, έκατσαν εξαντλημένοι στην αίθουσα, ανάμεσα στα συστήματα ασφαλείας. Σε λίγο, ο Έλλις άρχισε να μιλάει ενθουσιασμένος.
“Λοιπόν ρε σεις, αυτό ήταν μια πραγματική μάχη. Και ήρθαν εκκατομύρια από αυτά τα ζόμπι και πάλι δεν μας σταμάτησαν. Είδατε πως τα κανονίσαμε; Στοίχημα πως αν αντέχαμε λίγο ακόμα θα υποχωρούσαν από μόνα τους, τα μπάσταρδα. Και τότε που σκαρφάλωναν...” συνέχιζε να φλυαρεί, χαρούμενος με την επιτυχία τους, ώσπου να τον κόψει ο Νικ χαιρέκακα.
“Εμένα το αγαπημένο μου μέρος ήταν τότε που έπεσαν όλα πάνω σου και κόντεψες να ψοφήσεις”
“Α, έλα τώρα φίλε, αν δεν ήμουν εγώ δεν θα τα είχατε καταφέρει γιατί εγώ ήμουνα που...”
“Καλά είσαι ο ήρωας της ημέρας, σκάσε όμως”, απάντησε ο Νικ απότομα.
“Πάντως, πρέπει να πω πως όλοι μας τα πήγαμε πολύ καλά εκεί έξω. Χάρη στην ομαδικότητα και τις ικανότητες μας φτάσαμε ως εδώ ζωντανοί. Λέω πως πρέπει να είμαστε όλοι περήφανοι”, συμπλήρωσε ο Κόουτς.
Κι έτσι ένιωθαν όλοι τους, χωρίς να εκφράζονται έντονα σαν τον Έλλις όμως. Κατά βάθος όμως ήξεραν ότι ξέφυγαν παρά τρίχα από έναν άσχημο θάνατο.
“Έλλις τρέχει αίμα από το κεφάλι σου”, παρατήρησε ανήσυχη η Ροσέλ.
“Και επίσης έχω γεμίσει μώλωπες αλλά δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι πως τα καταφέραμε”
“Σημασία έχει πως εκείνος ο καριόλης με γράπωσε και κόντεψε να με κάνει κιμά. Τα κόκαλα μου πονάνε ακόμα”, γκρίνιαξε ο Κόουτς.
Ο Νικ ακόμα πονούσε φριχτά όταν έσκυβε αλλά δεν είπε τίποτα.
“Καλά, ας χρησιμοποιήσουμε εντωμεταξύ τα φαρμακεία που έχουμε μαζί μας και ελπίζω να μην πάθατε τίποτα που να θέλει κανονικό γιατρό”
Πράγματι τα φαρμακεία αποδείχτηκαν χρήσιμα και ανακουφιστικά για τα επιπόλαια τραύματα τους. Παρ' όλα αυτά, δεν ήξεραν αν είχαν πάθει κάποια άλλη ζημιά που δεν φαινόταν με μια απλή ματιά.
“Σημασία έχει πως δεν είδαμε ούτε ένα σημάδι της ΥΠΠΕΠ και σε αυτό ελπίζαμε”, είπε λυπημένη η Ροσέλ.
“Ξέρετε τι κατάλαβα; Πως εμείς ΔΕΝ χρειαζόμαστε την ΥΠΠΕΠ! Είμαστε μια τέλεια ομάδα και φτάσαμε ως εδώ χωρίς καμία βοήθεια. Συνεχίζουμε και φτάνουμε ωσπου να βρούμε κι άλλους επιζώντες”, δήλωσε απλά ο Έλλις. Όμως κανένας δεν φαινόταν να συμφωνεί.
“Ξες πόσοι επέζησαν από το Φέιρφιλντ και μιλάς Έλλις; Σχεδόν κανένας δεν πρόλαβε να βγει από την πολιτεία. Κατανοείς τι σημαίνει αυτό; Ίσως να είμαστε οι μόνοι δραστήριοι επιζώντες σε ολόκληρη την πόλη”, πληροφόρησε η Ροσέλ.
“Δραστήριοι σημαίνει ζωντανοί”, σχολίασε ειρωνικά ο Νικ. “Και νομίζω πως με άλλη μία ένδοξη μάχη σαν την προηγούμενη θα τελείωνε απότομα το ταξίδι μας”
“Και τι σημαίνει αυτό; Τι θέλετε να κλειδωθούμε εδώ περιμένοντας το θάνατο;”, απάντησε εκείνος.
“Ο Έλλις έχει δίκιο. Πάμε τώρα μπας και βρούμε τους τελευταίους ανθρώπους εδώ να ενωθούμε”, μίλησε ο Κόουτς.
“Μα, δεν υπάρχουν άλλοι ζωντανοί άνθρωποι”, είπε απελπισμένα η Ροσέλ.
“Χμμ, και εγώ αυτό θα έλεγα αλλά μπορούμε να δοκιμάσουμε. Δεν μπορούμε να κάνουμε και κάτι άλλο”, συμφώνησε ο Νικ.
“Και για άλλη μια φορά θα βγούμε εκεί έξω με τσεκούρια σαν καννίβαλοι να κοπανάμε ζόμπι; Γιατί σίγουρα μας έμεινε μια χούφτα σφαίρες”, αντέδρασε εκείνη.
“Σωστά και δεν βλέπω γιατί καθυστερούμε”, τους παρακίνησε ο Έλλις.
“Ξες, η πολύ αισιοδοξία βλάπτει τον εγκέφαλο, φίλε μου”, είπε ο Νικ.
“Αλλά επίσης ξέρω πως όσο καθυστερούμε, δεν πρόκειται να γίνει τίποτα”, αποκρίθηκε αυτός.
Και πάλι δεν τους έμενε άλλη επιλογή. Έπρεπε να βγούνε έξω να πολεμήσουνε. Είχαν φτάσει σχεδόν στον πυρήνα του εμπρικού κέντρου. Ήλπιζαν να έβρισκαν το κέντρο εκκένωσης της ΥΠΠΕΠ. Έπρεπε να είχαν μείνει τουλάχιστον μια χούφτα επιζώντες.
Σκεφτόταν τι θα έβρισκαν εκεί έξω. Τι να είχε απομείνει από το κέντρο εκκένωσης, άραγε;
Όμως τελικά δεν έγινε τίποτα από ότι περίμεναν. Βαριά, συγχρονισμένα βήματα από αρβύλες ακούστηκαν να πλησιάζουν απ' έξω. Οι επιζώντες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους έκπληκτοι, γεμάτοι ελπίδα.
Μια φωνή είπε δυνατά πίσω από την πόρτα:
“Αν μας ακούτε και είστε εκεί μέσα, ανοίξτε τώρα”.
Ο Κόουτς άνοιξε την πόρτα διστακτικά.

Δύο μεγαλόσωμοι στρατιώτες με πλήρη αρματωσιά όρμηξαν μέσα από τις σκιές του διαδρόμου, με τα πολλυβόλα τους να σημαδεύουν τους επιζώντες. Πιο πίσω, παρέμενε κρυμμένος στο σκοτάδι, ένας άντρας οπλισμένος με ένα περίστροφο μόνο.
“Απομακρυνθείτε από τα όπλα σας αμέσως, με τα χέρια ψηλά,”, διέταξε ο ένας στρατιώτης.
Εκείνοι υπάκουσαν διστακτικά. Μια έκφραση έντονης αποδοκιμασίας κυριάρχησε στο πρόσωπο του Νικ. Ο πρώτος στρατιώτης πλησίασε τον πάγκο με τα όπλα ενώ ο άλλος συνέχιζε να προσέχει τους τέσσερις επιζώντες. Άδειασε όσα δεν ήταν ήδη άδεια και σιγούρευτηκε πως δεν είχαν μείνει σφαίρες στις κάννες.
“Γιατί μας συμπεριφέρεστε έτσι, ε; Δεν υποτίθεται πώς αναζητούσατε επιζώντες, ή μήπως κάνατε την ανακοίνωση κατά λάθος;”, ρώτησε ο Νικ με συγκρατημένη εχθρικότητα.
“Αρκετές φασαρίες προκαλέσατε ήδη, ακολουθείστε τις εντολές μας ήσυχα και θα δούμε τι θα γίνει. Δεν θα διστάσουμε να σας χτυπήσουμε ή να σας σκοτώσουμε, αν παρ' όλα αυτά συνεχίσετε τις ταραχές”, εξήγησε ήρεμα ο δεύτερος στρατιώτης.
“Κάντε ότι λέει, δεν φτάσαμε ως εδώ για να πεθάνουμε λόγω ανοησίας”, είπε αυστηρά ο Κόουτς.
“Ωραία, τώρα, μήπως κουβαλάτε πιστόλια μαζί σας, εκτός από τα δύο που ήταν στον πάγκο; Αν ναι, δώστε τα μου”, συνέχισε ο άλλος.
Ο Νικ έβγαλε το ασημένιο πιστόλι του και είπε επίτηδες δυνατά:
“Ορίστε, κύριε. Κανονικά θα δοκίμαζα να το περάσω κρυφά αλλά ξέρω πως θα μας κάνετε έλεγχο μετά και δεν θα ήθελα να κάνω τη δουλειά σας δυσκολότερη. Ούτε να χειροτερέψω τη θέση μας”.
Μόλις το άκουσε αυτό ο Έλλις έβγαλε και τα δικά του και τα παρέδωσε.
Οι δύο άλλοι άντρες τα πήραν όλα και τα επέστρεψαν άδεια. Μετά τους έκανα και σωματικό έλεγχο, έναν-έναν.
“Οκ, Νταν, δεν έχουν κάτι άλλο”, δήλωσε ο πρώτος στρατιώτης στον συνάδελφο του.
“Λοιπόν, περιμένατε πρώτα να κάνουμε όλη τη δουλειά εμείς και μετά έρχεστε και μας σώνετε;”, ρώτησε χλευαστικά ο Έλλις.
Εκείνος που τόση ώρα καθόταν έξω αμίλητος μπήκε στο δωμάτιο. Οι επιζώντες εξεπλάγησαν.
Ο άντρας τελικά θα μπορούσε να ονομαστεί και αγόρι. Ήταν πιο ψηλός από όλους, λεπτόκαμωμένος και με ακατάστατα μαύρα μαλλιά. Σίγουρα ήταν μικρότερος και από τον Έλλις. Δεν θα μπορούσες να πεις καν πως ήταν είκοσι χρονών. Ίσως δεκαεννιά. Το πρόσωπο του ήταν ξυρισμένο, με σημάδια της πρόσφατα χαμένης εφηβείας του. Τα σκούρα μάτια του φανέρωναν σκεπτικότητα. Φορούσε ένα ξεθωριασμένο τζιν, μια ζώνη με σφαίρες για το περίστροφο του και ένα λεκιασμένο πράσινο μπλουζάκι. Μίλησε με κάπως λεπτή φωνή.
“Είχαμε και δικά μας προβλήματα. Νομίζατε πώς εμείς δεν συναντήσαμε κανέναν μολυσμένο; Πώς απλώς περπατήσαμε ως εδώ; Ακολουθείστε τώρα και μη σκεφτείτε να κάνετε τίποτα γιατί έχουμε γεμάτα όπλα και θέληση να τα χρησιμοποιήσουμε”
Ο Νικ δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα χλευαστικό σχόλιο.
“Δηλαδή, εννοείς πως τώρα τα αφήνουν και παιδάκια να κάνουν κουμάντο στην ΥΠΠΕΠ ή έχεις όρεξη για αστειάκια;”
Εκείνος του έριξε μια πλάγια περιφρονητική ματιά και βγήκε έξω.
“Σίγουρα δεν έχει όρεξη για αστειάκια, Νικ”, είπε η Ροσέλ, “αλλά πάντως κι εγώ αυτό σκέφτηκα”
“Κουνηθείτε”, διέταξε ο στρατιώτης.

Πέρασαν μέσα από στενούς διαδρόμους συντήρησης και διαλλύμενα οχυρώματα, με πτώματα μολυσμένων και ανθρώπων πάνω τους. Κανείς δεν μιλούσε όμως πολλές σκέψεις αναστάτωναν το μυαλό των τεσσάρων επιζώντων.
Τι είχε γίνει πραγματικά στο The Liberty; Ποιοί ήταν αυτοί οι τύποι που τους υποδεχόταν τόσο ψυχρά ενώ πριν ζητούσαν βοήθεια; Που πήγαιναν τώρα; Και το κυριότερο, ποιός ήταν εκείνος ο νεαρός που έμοιαζε να είναι το αφεντικό;
Έφτασαν σε μια χειροποίητη, θωρακισμένη πόρτα. Εκείνος χτύπησε δυνατά και ένα πορτάκι στο πάνω μέρος άνοιξε. Ένα ζευγάρι μάτια φάνηκαν και μια φωνή είπε έυθυμα:
“Τζος, γύρισες”
“Προφανώς”, απάντησε εκείνος.
“Φέρνεις τίποτε άλλους μαζί σου;”
“Ναι, φώναξε τους γιατρούς”
“Πάω, πάω”, ήρθε βαριεστημένα η απάντηση από μέσα.
Πέρασαν λίγα λεπτά αναμονής.
Η βαριά πόρτα άνοιξε με κόπο και ο φύλακας από πίσω παρουσιάστηκε εύθυμος. Παρατήρησαν πως δίπλα του είχε ένα βαρύ πολλυβόλο. Πίσω του ήταν ένας άντρας και μία γυναίκα με τις ειδικές στολές της ΥΠΠΕΠ. Είχαν κι ένα βαλιτσάκι με ιατρικά όργανα μαζί τους.
“Πρέπει να σας εξετάσουμε σε περίπτωση που έχετε μολυνθεί ή μεταφέρετε την Πράσινη Γρίπη. Καλύτερα να ακολουθείσετε τις οδηγίες μας για να μην χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε άλλα μέσα”, εξήγησε η γυναίκα.
Οι επιζώντες έγνεψαν καταφατικά, εκτός από τον Νικ που τον είχε πιάσει μια περίεργη απάθεια.
“Πολύ καλά. Αρχίζουμε”, είπε ο γιατρός και άνοιξε το βαλιτσάκι του.
Τους εξέτασαν κυρίως στα μάτια, τον λαιμό και έπειτα τους έκαναν ένα τελικό τεστ που, όπως υποστήριξαν, είχε σχέση με τον ρυθμό αναπνοής, αν και κανένας δεν το είχε ξανακούσει.
Αποσύρθηκαν για λίγο και συζήτησαν τα ευρήματα τους. Τελικά, ανακοίνωσαν πως κανένας δεν φαινόταν μολυσμένος αν και έπρεπε να κάνουν και εξέταση αίματος για μεγαλύτερη σιγουριά. Θα τους επιτρεπόταν η είσοδος προς το παρόν, αφού δεχόταν να τους πάρουν αίμα. Κι έτσι έγινε.
Ο φύλακας άρχισε να μιλάει με τον νεαρό.
“Όλα πήγαν σχετικά καλά. Δεν είχαμε ζημιές αν και χεστήκαμε λίγο”
“Ναι, φαντάζομαι. Δεν πιστεύω να έγινε τίποτα με αυτούς που περιμέναμε;”, απάντησε εκείνος καθώς οι τέσσερις επιζώντες περνούσαν από την πόρτα μιας πιτσαρίας. Ο διάδρομος τέλειωνε λίγο πιο μπροστά. Συνέχισαν.
“Ε, όχι και πρέπει σιγά-σιγά κάτι να γίνει”
Επιτέλους, είχαν φτάσει στην κεντρική πλατεία του εμπορικού κέντρου Liberty. Ήταν στο ψηλότερο επίπεδο, όπου υπήρχαν οχυρώματα που έλεγχαν τις εισόδους για την πλατεία. Το καλύτερο ήταν πως ζωντανοί άνθρωποι τα επάνδρωναν. Και μόλις έφτασαν στην άκρη του μπαλκονιού, κοίταξαν κάτω.
Το μέρος είχε περισσότερη ζωή από ολόκληρη την μολυσμένη Σαβάνα. Άνθρωποι κυκλοφορούσαν κάνοντας διάφορες δουλειές, πρόχειρα εργαστήρια είχαν στηθεί στο ισόγειο, στρατιώτες φρουρούσαν το μέρος και τύποι με στολές κουβαλούσαν σακιά με βιολογικά προϊόντα. Ή πτώματα.
Κατέβηκαν τους τρεις ορόφους, παρατηρόντας τα παρατημένα καφέ και εστιατόρια. Σε πολλά τραπέζια ανθρώποι καθόταν μόνοι ή σε παρέες, χωρίς να μοιάζουν να έχουν κάτι να κάνουν. Ερευνητικά φορτηγά είχαν σταθμεύσει σε μια άκρη και φαινόταν πως δούλευαν ακόμα. Ένα πάντως είχε ζημιές, σαν να είχε δεχτεί επίθεση. Σε μια μεγάλη θύρα για τον έξω κόσμο είχαν στοιβαχτεί διάφορα έπιπλα και στρατιώτες παρακολουθούσαν από ανοίγματα την κίνηση έξω. Και στο κέντρο ήταν ένας άντρας πενήντα χρονών περίπου, με μέτριο ανάστημα που έδινε διαταγές. Πλησίασαν κατα εκεί. Ο άντρας τους είδε και έγνεψε.
“Τζος, τους βρήκες τελικά βλέπω. Ωραία. Εσείς, πάτε να βοηθήσετε στην πίσω μεριά, δεν καθαρίσαμε ακόμα”, άρχισε βιαστικά.
Μιλούσε γρήγορα και νόμιζε κανείς πως δεν έδινε σημασία στο τι ακριβώς έλεγε, αυτός και οι άλλοι.
“Μάλιστα”, αποκρίθηκαν οι στρατιώτες.
“Κατ' αρχήν ας συστηθούμε”, πρότεινε, “με λένε Άντερσον και είμαι υπάλληλος της ΥΠΠΕΠ και επικεφαλής εδώ πέρα. Απ' ότι βλέπετε, υπάρχουν ορισμένα προβλήματα με τον ιό αλλά παλεύουμε όσο μπορούμε”.
“Μμμ, ναι βλέπουμε τα αποτελέσματα. Εγώ είμαι ο Νικ, περαστικός απ' την Σαβάνα”.
“Περαστικός ε; Μάλλον εγκλωβισμένος θα έλεγα”, απάντησε εκείνος.
“Εμένα με λένε Κόουτς και ζούσα στη Σαβάνα ώσπου χτύπησε ο ιός”.
“Το όνομα μου είναι Ροσέλ και είχα έρθει για να καλύψω τα γεγονότα”.
“Ενδιαφέρον. Κι εσένα νεαρέ πως σε λένε;”, ρώτησε ο Άντερσον.
“Είμαι ο Έλλις αλλά κάποιοι με λένε και Ελ αν και δεν το προτιμώ γιατί μοιάζει λίγο κοριτσίστικο αλλά μπορείτε να με λέτε έτσι αν θέλετε. Και είμαι από τη Σαβάνα”
“Τέλεια, μπορείς να κάνεις και παρέα με τον Τζος οι ηλικίες σας είναι κοντινές”
“Γιός σας είναι;”, ρώτησε η Ροσέλ.
“Όχι, δεν έχω κάποια συγγένεια με τον Άντερσον”, αποκρίθηκε εκείνος και μια αμήχανη σιωπή απλώθηκε ανάμεσα στους επιζώντες.
“Ναί, σίγουρα χρειάζονται λίγες εξηγήσεις. Λοιπόν, έτσι που σας βλέπω, πρέπει να κάνετε πολλά για να φτάσετε ως εδώ. Θα φροντίσω να μην πάνε χαμένα. Ελάτε κάπου πιο ήσυχα να σας εξηγήσω κάποια πράγματα”, δήλωσε ο κ. Άντερσον και κατευθύνθηκε προς ένα πρώην κατάστημα ηλεκτρονικών.
Οι τέσσερις επιζώντες τον ακολούθησαν με την ελπίδα να λυθούν οι απορίες τους.
Ο Τζος ακολούθησε από πίσω.

Το γραφείο ήταν κακοφωτισμένο και παλιότερα πιθανότατα άνηκε σε κάποιον διευθυντή της αλυσίδας. Είχε κι έναν υπολογιστή, χωρίς πρόσβαση στο διαδίκτυο βέβαια, πολυθρόνες και όλα τα καλά. Ο επικεφαλής της ΥΠΠΕΠ φαινόταν βολεμένος καλά.
“Λοιπόν θα σας μπορούσα να σας πω πάρα πολλά για τον ιό. Αλλά επειδή νομίζω πως το χάσιμο χρόνου δεν είναι καλό ρωτήστε με εσείς και θα σας απαντήσω όσο καλύτερα μπορώ”, δήλωσε ο Άντερσον.
“Νομίζω πως απλώς αποφεύγεις να μας μιλήσεις στα ίσια”, σχολίασε ο Νικ.
“Σε παρακαλώ, Νικ, δείξε κάποιο σεβασμό, είμαι κορυφαίος εκπρόσωπος από την Ουάσινγκτον”
“Δεν το συνηθίζω”, απάντησε απλά εκείνος.
“Το καταλάβα. Ας πούμε πως σήμερα θα κάνεις μια εξαίρεση Τώρα μήπως έχετε τίποτα να ρωτήσετε;”
Οι επιζώντες είχαν άπειρες ερωτήσεις. Πρώτος άρχισε ο Κόουτς.
“Τι έγινε στη Σαβάνα;”
“Ακολουθήσαμε τη διαδικασία σαν κάθε άλλη πόλη με κρούσματα του ιού. Η πόλη μπήκε σε καραντίνα. Τα προάστια ελέγχθηκαν για κρούσματα. Οι επικίνδυνες περιοχές αποκλείστηκαν. Έγιναν εκκενώσεις. Οργανώσαμε...”
“Αλλά πάλι τα σκατώσατε τελικά, έ;”, ρώτησε περιφρονητικά ο Νικ.
“Δεν έχεις ιδέα τι συμβαίνει με αυτόν τον ιό. Οι πολιτείες πέφτουν με ρυθμό ντόμινο. Και είχαμε και...εε.. κάποιες εσωτερικές συγκρούσεις. Οι επικοινωνίες δυσκολεύουν και πολλές φορές τα γεγονότα εξελίσονται τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνουμε τίποτα”
“Φαντάζομαι, εσωτερικές συγκρούσεις του τύπου: τους παρατάμε όλους και φεύγουμε ή να κάνουμε πως μας νοιάζει και λίγο;”, ξαναχλεύασε εκείνος.
“Γίνεσαι ενοχλητικός. Είπα πως θέλω να βοηθήσω και είμαι ειλικρινείς”
“Η θέληση δεν είναι αρκετή, απ' ότι φαίνεται”
“Νικ, βούλωσ' το”, είπε νευριασμένος ο Κόουτς.
Ο Νικ δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα χαμόγελο.
“Και αφού είστε απεσταλμένος από την Ουάσινγκτον, θα έχετε μια μεγάλη οργανωμένη ομάδα και ένα σχέδιο για να ενεργήσετε”, παρατήρησε η Ροσέλ.
“Όπως είπα και πριν, οι επικοινωνίες είναι σε άσχημη κατάσταση. Αυτοί που έχω υπό τις διαταγές μου είναι όσοι είδατε στη πλατεία”
“Πόσοι;”
“Δώδεκα στρατιώτες και πέντε ερευνητές έχουν μείνει ζωντανοί. Αλλά υπάρχουν και οι πολίτες που κάνουν διάφορες δουλειές, ας πούμε 30 καθώς κι εγώ και ο Τζος”
“Σαράνταεννιά άτομα δηλαδή ε; Και το σχέδιο σας;”, αναρωτήθηκε ο Κόουτς.
“Στείλαμε μια ομάδα να δει τι εγίνε στην υπόλοιπη Σαβάνα. Σταμάτησαν να στέλνουν οχήματα διάσωσης, αφού ήδη είχαμε διασώσει εκατοντάδες πολίτες. Πιστεύουμε να στείλουν ενισχύσεις για να συνεχίσουμε τη δουλειά μας, αν και τώρα τελευταία δεν έρχονται και πολοί επιζώντες”.
“Πόσο καιρό είσαστε εδώ; Τώρα πια ολόκληρο το κέντρο της Σαβάνας θα έχει χαθεί”
“Μου λέτε ότι το The Vannah εγκαταλείφθηκε;”
“Το The Vannah έχει εγκαταλειφθεί εδώ και μία μέρα. Η Σαβάνα διαλύεται όσο περνάνε οι ώρες και εσείς λέτε για ενισχύσεις; Ξέρετε τι γίνεται στις ΗΠΑ; Σίγουρα όλοι τρέχουν και δεν προλαβαίνουν. Μας έχουν ήδη ξεγραμμένους!”, είπε ο Κόουτς.
“Κύριοι, δεν μπρούμε να τα παρατήσουμε όλα μόνο και μόνο εξαιτίας τεσσάρων φοβισμένων πολιτών. Ως τώρα η υπηρεσία μας παρείχε εξοπλισμό και βοήθεια για να αντέξουμε”.
“Θεέ μου, η υπηρεσία το έβαλε στα πόδια γιατί κατάλαβε πως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα πια! Γιατί δεν μαζεύετε όσους πολίτες διασώσατε και να φύγουμε τώρα που προλαβένουμε”, πρότεινε ο Νικ.
“Δεν μπορώ να πάρω αποφάσεις έτσι απλά. Πιθανότητα να ετοιμάζουν μια εκκάθαρση και να πρέπει απλώς να περιμένουμε. Ακόμα κι αν θέλαμε, παραείναι επικίνδυνο καθώς δεν έχουμε όχημα διάσωσης. Έτσι κι αλλιώς δεν είστε εσείς αρμόδιοι για τις αποφάσεις. Απλώς σκέφτηκα πως λόγω των όσων κάνατε, θα μπορούσατε να ξέρετε λίγα παραπάνω από τους υπόλοιπους. Θα σκεφτώ όσα μου είπατε και θα ενεργήσω ανάλογα. Κάτι άλλο;”
“Ποιός ειναι αυτός ο Τζος”, ρώτησε ο Έλλις.
“Γιατί ενδιαφέρεστε τόσο; Απλώς ένας νέος είχε έρθει εδώ εκδρομή και κόλλησε. Τον βρήκα να περιπλανιέται απελπισμένος και μόνος”
“Απλώς αυτό; Μοιάζει να ξεχωρίζει κάπως”
“Ναι, η αλήθεια είναι πως βοήθησε εθελοντικά σε αποστολές που ακόμα και οι μισθοφόροι δίστασαν. Και το γεγονός πως σήμερα έτρεξε να σας βρει ενώ ήξερε πως οι ορδές κυκλοφορούσαν έξω από την ασφάλη περιοχή του έδωσε κάποια φήμη μεταξύ των ανθρώπων εδώ. Αλλά κατα τ' άλλα δεν είναι τίποτε ιδιαίτερο. Την περισσότερη ώρα είναι απομωνομένος και σκεπτικός.”
“Και για τον ιό τον ίδιο, τι ξέρετε; Κανείς εώς τώρα δεν έχει δώσει σαφες πληροφορίες για τη φύση του”, ρώτησε ξανά ο Έλλις.
“Έχουμε κάνει κάποιες έρευνες και έχουμε βγάλει ορισμένα συμπεράσματα αλλά δεν μπορώ να σας τα πω. Θα τα μελετήσουμε στα κεντρικα και θα βγάλουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα της κατάστασης. Μα έτσι κι αλλιώς αυτά είναι επιστημονικά πράγματα, τι σας νοιάζουν εσάς;”
“Μάλιστα αλλά θέλω να ρωτήσω και κάτι άλλο”, συμπλήρωσε η Ροσέλ, “μήπως προκαλέσαμε κάποια φασαρία με τον ερχομό μας;”
“Ο συναγερμός, ως γνωστόν, έλκει τους μολυσμένους. Μόλις τον ενεργοποιήσατε, ορδές άρχισαν να κινούνται προς το μέρος σας . Κάποιες δοκίμασαν να περάσουν από το καταφύγιο μας και τις αποκρούσαμε εύκολα. Μην κατήγορείτε τους εαυτούς σας, έτσι κι αλλιώς είχαν μαζευτεί πολλοί και αργά ή γρήγορα θα έκαναν την κίνηση τους.Απλά, οι άνθρωποι ανησύχησαν λίγο”
“Και μια τελευταία ερώτηση”, μίλησε ο Έλλις.
“Ακούω”
“Γιατί μας δίνετε τόσο σημασία;”
“Εεεεε.... τώρα τι να σας πω. Σαν άνθρωποι σε κίνδυνο που ήσασταν, νοιαστήκαμε. Ο Τζος πήγε να σας βρει από τότε που άρχισε το κουδούνισμα και ευτυχώς τα κατάφερε. Και τώρα που σας είδα κιόλας, υγιέις, γενναίοι, ομαδικοί σκέφτηκα αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν”
“Πολύ καλά. Λοιπόν και εμείς θα σκεφτούμε τι θα κάνουμε και θα σας ενημερώσουμε. Υποθέτω πως θα μας προσφέρετε ένα καταφύγιο. Μήπως ζητάτε κάτι για αντάλλαγμα;”, ανακοίνωσε ο Κόουτς.
“Χμμ, να ξέρετε ότι εδώ τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Ναι μεν έχετε κάποια δικαιώματα αλλά δεν μπορείτε να κάνετε και ότι θέλετε. Για να το πω απλά, δεν μπορείτε να πάρετε τα όπλα σας και αν σηκωθείτε να φύγετε. Επίσης, μπορεί να χρειαστούμε τη βοήθεια σας σε διάφορα θέματα. Και για να δικαιολογήσω την κατάσταση, το πρώτο είανι για την ασφάλεια όλων μας και το δεύτερο γιατί αν δεν βοηθήσουμε λίγο όλοι, την πατήσαμε”.
“Χμμ, μάλλον έχεις δίκιο, αρκεί βέβαια να μην ζητήσετε τίποτα υπερβολικό από εμάς”, απάντησε εκείνος σκεπτικός.
“Όχι βέβαια, ξέρω τι κάνω. Λοιπόν τώρα θα πω κάποιον να σας δείξει που θα κοιμηθείτε και γενικώς πως να καλύψετε τις ανάγκες σας εδώ πέρα. Σας παρακαλώ, δείξτε σεβασμό στο προσωπικό και τους άλλους επιζώντες”, ολοκλήρωσε ο κ. Άντερσον κοιτώντας τον Νικ.

Είχαν ανέβει στον πρώτο όροφο. Εκεί, μέσα σε ένα ακόμα πρώην πολυκατάστημα ήταν στημένοι πολλοί υπνόσακοι για να κοιμούνται οι διάφοροι επιζώντες. Σε μια άκρη ήταν και μια κουζίνα με διάφορα τρόφιμα, παρμένα από τα εστιάτορια του εμπορικού κέντρου. Υπήρχαν και τουαλέτες, αρκετά καθαρές μάλιστα.
Ο χοντρός, αδιάφορος τύπος που τους είχε οδηγήσει εκεί τους εξήγησε ανόρεχτα κάποια πράγματα. Τους είπε πως έπρεπε να μην τρώνε τα πάντα και να όταν χρησιμοποιούν το μπάνιο να καθαρίζουν και λίγο. Επίσης τόνισε πως άμα κάποιος ζητήσει βοήθεια, καλύτερα να του τη δώσουν, ιδιαίτερα αν είναι στρατιωτης. Τους είπε και να βρούνε κάτι να κάνουν στον ελεύθερο χρόνο τους, γιατί θα είχαν αρκετό.
Παρατήρησαν πάντως πως υπήρχαν τρεις μόνο άδειοι υπνόσακοι. Ρώτησαν ένα ζευγάρι δίπλα τους αν υπήρχε κανένας άλλος.
“Α, τώρα που το θυμήθηκα, ο Τζος είχε αναφέρει πως κοιμάται σε έναν μεγάλο καναπέ που μπορεί να γίνει και διπλός. Θα μπορούσε να φιλοξενήσει έναν από εσάς”, τους πληροφόρησε μία γυναίκα.
Οι επιζώντες κοιτάχτηκαν. Η Ροσέλ είπε πρώτη:
“Εγώ δεν γίνεται να πάω να κοιμηθώ μαζί του, θα φανεί κάπως”
“Και εγώ έχω μια τάση να γίνομαι, για άγνωστους λόγους, αντιπαθείς στους ανθρώπους. Αλλά μπορώ να προσπαθήσω”, συμπλήρωσε ο Νικ.
“Εγώ δεν μπορώ να μοιραστώ το κρεβάτι μου με κανέναν”, δήλωσε ο Κόουτς.
Όλοι στράφηκαν στον Έλλις.
“Βασικά, θα πήγαινα από μόνος μου. Πραγματικά θα ήθελα να γνωρίσω καλύτερα τον τύπο”
“Ω, τι συγκίνηση, ο Έλλις βρήκε τον νέο καλύτερο του φίλο”, κορόιδεψε ο Νικ.
“Βαρέθηκα να κάνω παρέα με γέρους σαν εσένα”, ήρθε η απάντηση του.
“Δίκιο έχει το παδί Νικ. Οι νέες γνωριμίες δεν είναι ποτέ κακές”, είπε ο Κόουτς.
“Καλά, δεν με ενδιαφέρει αυτό τώρα. Λοιπόν, τι έχετε να πείτε για αυτόν τον Άντερσον και ότι είπε;”, τους ρώτησε όλους ο Νικ.
Για λίγο έφεραν στο μυαλό τους τη σύντομη συνάντηση με τον εκπρόσωπο της ΥΠΠΕΠ.
“Πολύ επίσημος τύπος, γραφειοκρατικός και τα λοιπά. Ολόιδιος με κάθε πολιτικό ή ανώτερο που δεν έχει σημασία τι τον ρωτάς, αυτός έχει μία απάντηση”, ξεκίνησε η Ροσέλ.
“Σίγουρα θα κάνει τα πάντα για να πάνε τα πράγματα όπως θέλει αυτός. Αν μπούμε στα πόδια του πιθανότατα θα μας κλωτσήσει στην άκρη”, συμπλήρωσε η Ροσέλ.
“Εεε, εμένα κάπως πλάγιος μου φάνηκε. Και ψεύτικος. Αλλά δεν ξέρουμε πόσο ικανός είναι στη δουλειά του. Ίσως λόγω αυτού να είναι αυτό το μόνο κέντρο διασωσής που λειτουργεί ακόμα”, συνέχισε ο Έλλις.
“Ωραία, με λίγα λόγια, παπάρας. Και νομίζω πως το κέντρο υπάρχει ακόμα λόγω τύχης ή άλλου παράγοντα. Πρέπει να το εκμεταλευτούμε. Αλλά θέλει προσοχή γιατί λογικά θα είναι και στριμμένος και αν του τη μπούμε θα το ανταποδώσει άσχημα”, ολοκλήρωσε ο Νικ.
“Θα δούμε. Καλύτερα να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε αύριο. Ας χαλαρώσουμε λίγο σήμερα. Προσωπικά έχω μέρες να περάσω ένα απόγευμα σαν άνθρωπος. Τώρα που βρήκαμε την ευκαιρεία, ας την αδράξουμε”, δήλωσε ο Κόουτς.
Οι υπόλοιποι συμφώνησαν.
Λίγο πριν ο Έλλις φύγει, άκουσε τον Κόουτς να του λέει.
“Γνώρισε τον νεαρό και δες αν αξίζει να τον πάρουμε μαζί μας. Μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον”
Έπειτα, το υπόλοιπο της ημέρας άραξαν, έκαναν νέες γνωριμίες, έπαιξαν χαρτιά και επιτραπέζια, μίλησαν με καινούργια πρόσωπα, γέλασαν, έφαγαν καλά και τελικά κοιμήθηκαν ήσυχοι. Ο Έλλις όμως έπρεπε να γνωριστεί με τον Τζος, κάτι όχι και τόσο απλό.

Ο Έλλις ανακάλυψε πως ο Τζος έιχε ένα δωμάτιο δικό του, δίπλα στο γραφείο του επικεφαλή. Χτύπησε την πόρτα και περίμενε απόκριση. Σε λίγα δευτερόλεπτα ακούστηκε η φωνή του Τζος.
“Ναι;”
Ο Έλλις άνοιξε τη μπλε πόρτα και βρέθηκε σε έναν χώρο παρόμοιο με αυτόν του γραφείου του Άντερσον. Μόνο που το γραφείο είχε ματακινηθεί στα πλάγια, υπήρχε ένας διπλός καναπές-κρεβάτι, ένας σχεδόν άδειος ψύκτης δίπλα σε μια μετταλική ντουλάπα και ένας ανοιχτός υπολογιστής, που έλουζε με το μπλε του φως το κατά τ' άλλα σκοτεινό δωμάτιο. Ο Τζος καθόταν σε μία πολυθρόνα και άκουγε μουσική με ακουστικά. Κοίταξε περίεργος και λίγο ενοχλημένος. Για λίγο, κανείς δεν μίλησε.
“Γειά, ξες υπήρχε ένα πρόβλημα πάνω και μου είπαν πως έχεις διαθέσιμη μια θέση για ύπνο. Καταλαβαίνω αν δεν με θες αλλά πέρασα μια δύσκολη μέρα και θα το εκτιμούσα”, άρχισε ο Έλλις.
“Και σ' έστειλαν εδώ, να κοιμηθείς μαζί μου;”, ρώτησε ο Τζος.
“Ε, αφού ο καναπές χωράει και άλλο έναν άτομο, γιατί όχι. Δεν θα σε ενοχλήσω”
“Δεν ενοχλούμαι εύκολα, έτσι κι αλλιώς”
“Λοιπόν, τι λες να μείνω ή να φύγω;”
“Ε, εντάξει, κάτσε, τι να σου πω”, ήρθε απρόθυμα η απάντηση.
Και πάλι σιωπή επικράτησε. Ο Έλλις θέλησε να τακτοποιήσει τα πράγματα του στο νέο του δωμάτιο αλλά θυμήθηκε πως δεν είχε κανένα. Τα όπλα του τα είχαν εξαφανίσει οι στρατιώτες.
Ο Τζος έκατσε στον υπολογιστή και άρχισε να παρακολουθεί κάτι. Ο Έλλις άρχισε να νιώθει αυξανόμενη αμηχανία. Έπρεπε να κάνει κάτι. Από συνήθεια έβαλε το χέρι του στη τσέπη και έπιασε ένα χαρτί. Το έβγαλε.
Ήταν η πρόσκληση για το μέρος που θα έπαιζε μουσική ο Κιθ, ο κολλητός του. Ξαφνικά θυμήθηκε τη νύχτα ακριβώς πριν μάθει για την μόλυνση, που του είχε ευχηθεί τα καλύτερα και τον ιδιο τον φίλο του που είχε ενθουσιαστεί για την πρώτη του εμφάνιση. Δεν έμαθε όμως πως τα πήγε τελικά και μπορεί να μη μάθαινε ποτέ. Αυτή η σκέψη τον γέμισε θλίψη.
Ο Τζος τον κοιτούσε τόση ώρα και τελικά παρατήρησε:
“Σου λείπει η ζωή σου πριν τον ιό, ε;”
“Ως τώρα δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αλλά νομίζω πως θέλω πίσω τη κανονική ζωή μου”
“Αλήθεια, πως ήταν πριν η Πράσινη Γρίπη χτυπήσει τη Σαβάνα;”
“Πως ήταν;”, απάντησε ο Έλλις με ένα χαμόγελο, “Φίλε, ήμουν βολεμένος μια χαρά με τη ζωή μου. Την άνοιξη τελείωσα μηχανολογία και βρήκα δουλειά σε ένα συνεργείο γνωστού, μαζί με κάποιους πολύ γαμάτους τύπους. Είχα βρει κι ένα καλό διαμέρισμα και όλα πήγαιναν τζάμι. Θυμάμαι, λέγαμε να πάμε και διακοπές κάπου όλοι μαζί, με τους κολητούς μου. Ο Κιθ είχε αρχίσει να πετυχαίνει σε αυτό που αγαπούσε περισσότερο, τη μουσική...”
“Μάλιστα, κατάλαβα. Οι γονείς σου στη Σαβάνα έμεναν;”
“Μπα, όχι. Μετακόμισαν νότια πριν κανά δυο μήνες λόγω της δουλειάς του πατέρα μου. Πάντως δούλευαν και οι δύο σκληρά και νομίζω πως αξίζουν να περνάνε καλά τώρα. Σίγουρα εκεί που είναι ο ιός δεν τους φτάνει. Τους αγαπώ που με μεγάλωσαν όπως με μεγάλωσαν και θέλω να είναι καλά”
“Εδώ θα μπορούσαμε να πούμε, η θέληση δεν είναι αρκετή”
“Γνωρίζεστε με τον Νικ;”, κατσούφιασε ο Έλλις.
“Όχι βέβαια αλλά οι τοίχοι είναι λεπτοί και μπορώ να ακούω τα πάντα από το γραφείο του Άντερσον. Έτσι κι αλλιώς, δεν φαίνεται και πολύ πρόθυμος για νέες φιλίες”, είπε ο Τζος χαμογελώντας αμυδρά.
“Άμα τον γνωρίσεις καλύτερα έχει φάση πάντως. Όσο για τους τοίχους, εννοείς πως άκουσες όλα όσα λέγαμε πριν με τον Άντερσον;”
“Εεε, κάτι πήρε το αυτί μου. Δεν είναι ότι παρακολουθούσα εσάς αλλά ήθελα να δω τι θα σας έλεγε ο Άντερσον. Εμένα δεν μου μιλάει στα ίσια”
“Σιγά, αν ήθελες να μάθεις για μας μπορούσες να ρωτήσεις. Εγώ πάντως δεν έχω πρόβλημα να σου πω”
“Ναι, εσύ ήδη μου έχεις πει. Τέλος πάντων δεν είναι αυτό το θέμα, απλώς αν ακούσεις ομιλίες από δίπλα να ξες ότι και αυτοί μπορούν να μας ακούσουν”
“Ντάξει, κατάλαβα. Εσύ όμως δεν μου είπες τίποτα για το τι έκανες πριν γίνει ότι έγινε”
“Μα δεν χρειάζεται να σου πω και την ιστορία της ζωής μου. Με λένε Τζος, είμαι δεκαοχτώ χρονών, έμενα σε μια πόλη έξω από τη Σαβάνα και ήρθα εδώ τυχαία, εκδρομή ας πούμε”
“Εκείνη η πόλη σου μολύνθηκε;”
“Ναι, έτσι λένε. Έφυγα μια στιγμή πριν εμφανιστούν οι μολσυμένοι. Αλλά δεν πρόλαβε να φύγει...”, είπε ο Τζος και σταμάτησε απότομα.
“Τι είπες;”
“Εεε, τίποτα, μπερδεύτηκα”, απάντησε βεβιασμένα εκείνος.
“Καλά. Πώς τα πήγαινες εσύ πριν τον ιό;”
“Γενικώς δεν μπορώ να πω πως η ζωή μου είχε τίποτε ιδιαίτερο, εκτός από το σχολείο. Υπήρχε πάντως προοπτική βελτίωσης”
Ο διάλογος έπαυσε για λίγα δευτερόλεπτα.
“Λογικά έχεις τελειώσει το σχολείο; Θα συνέχιζες για κανά πτυχίο;”
“Ναι, είχα δώσει εξετάσεις για υποτροφία σε ένα πανεπιστήμιο. Ήθελα να πάω για πληροφορική”
“Μήπως έχασες κάποιον γνωστό;”, ρώτησε διστακτικά ο Έλλις.
Καμία απόκριση. Ο Τζος έμοιαζε να σκέφτεται κάτι μακρινό, να θυμάται το παρελθον.
“Μπορεί. Δεν ξέρω”
Αφού είπε αυτό, συνέχισε να κοιτάει τον τοίχο με κενό βλέμμα.
“Ε, δεν ήθελα να σου θυμίσω δυσάρεστα γεγονότα”, θέλησε να απολογηθεί ο Έλλις.
“Δεν υπάρχει πρόβλημα”, απάντησε ο άλλος αφηρημένα.
Η συζήτηση δεν φαινόταν να μπορούσε να συνεχίσει. Ο Έλλις έκατσε σε μια πολυθρόνα και έψαξε να βρει κάτι να κάνει. Παρατήρησε τη ζώνη με το περίστροφο πάνω στο γραφείο. Ανησύχησε λίγο με τη σκέψη με τη σκέψη πως ο άλλος ήταν οπλισμένος.
Το μάτι του έπεσε σε ένα CD πάνω στο γραφείο. Σηκώθηκε λίγο για να το δει καλύτερα. Δεν κατάφερε να συγκρατήσει ένα επιφώνημα ενθουσιασμού.
“Δεν πίστευω πως επέζησα από ολόκληρη επιδημία και ζόμπι για να βρω μπροστά μου αυτό το πράμα!”
“Προς τί όλος αυτός ο ενθουσιασμός;”, ρώτησε περίεργος ο Τζος.
“Δες εδώ τι υπάρχει!”
Ο Τζος έγειρε για να δει καλύτερα και χαμογέλασε
“Αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχει έτσι απλά, το βρήκα στην αποθήκη του μαγαζιού”
“Βλέπω ξες να επιλέγεις τρόπους να παιρνάς την ώρα σου! Να μπορούσαμε να παίξουμε λίγο μαζί, ε;”
“Βασικά, είχε και μπόλικα χειριστήρια στην αποθήκη. Πήρα δύο”
“Δηλαδή λες πως μπρούμε να παίξουμε μαζί, ταυτόχρονα;”
“Μιας και δεν έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε, ας σκοτώσουμε λίγο την ώρα μας”
“Φίλε, ανυπομονώ να σε ξεσκίσω”
“Όχι τόσο γρήγορα φίλε, το παιχνίδι αυτό το ξέρω καλύτερα απ' ότι θα μάθεις εσύ ποτέ”, ολοκλήρωσε ο Τζος και έφερε μια πολυθρόνα μπροστά στην οθόνη για να κάτσει κι ο Έλλις. Έβαλε το CD στον υπολογιστή.
“Περίμενε να συνδέσω το δικό σου χειριστήριο και να ανοίξω το πρόγραμμα για να παίξει το παιχνίδι”, είπε ενώ ο Έλλις βολευόταν στη θέση του.
“Περιμένω, περιμένω”
Μετά από λίγα λεπτά είχαν ξεχάσει κάθε προηγούμενη διαφορά και σχολίαζαν ενθουσιασμένοι την εικονική τους κόντρα.

“Έλ, νομίζω πως δυστυχώς για μια άλλη φορά έχασες”, είπε σοβαρά ο Τζος αφού τέλειωσαν άλλον έναν αγώνα στον υπολογιστή.
“Ναι βέβαια, αφού τελευταία φορά που έπαιξα το παίχνιδι ήταν δέκα χρόνια πριν”, δικαιολογήθηκε εκείνος κατσουφιασμένος.
“Ναι, καλά. Σε μια φάση νόμιζα έπαιζα με τη θεια μου”
“Τότε η θεια σου παραήταν καλή στα ηλεκτρονικά. Βασικά, εσύ παραείσαι καλός στα ηλεκτρονικά”
“Ναι, αυτό το παιχνίδι το παίζαμε πολύ μικροί, με τον κολλητό μου. Κι εκείνος μια χαρά έπαιζε. Λογικά ακόμα θα έχω το δισκάκι κάπου στο υπόγειο του σπιτιού μου. Αν δε το έφαγαν τα ζόμπι”
“Μπα, αν το έβρισκαν τα ζόμπι θα το εκτιμούσαν. Θα το έπαιρναν να παίζουν μεταξύ τους”
“Ναι βρε, και τουρνουά θα οργάνωναν μη σου πω”, συμπλήρωσε χαμογελώντας ο Τζος.
“Μάλιστα . Τι θα έλεγες όμως να πηγαίναμε για ύπνο; Αργά πήγε”
“Αργά είναι μόνο για τους χαμένους που θέλουν να αποφύγουν τον εξευτελισμό, ε Ελ;”
“Είπα πως δεν μ'αρέσει να με λένε Ελ!”, αρπάχτηκε εκείνος.
“Τότε να βγάλουμε το σίγμα και να το κάνουμε Έλλι! Καλύτερο μου ακούγεται”
“Γιατί όλοι το βρίσκουν τόσο έυκολο να κοροϊδεύουν το όνομα μου”, αναρωτήθηκε ο Έλλις απαυδισμένος.
“Έλα, πλάκα κάνω. Μπορείς όμως να παίξεις άλλο ένα ματσάκι, μη πω δύο”
“Ναι, περίμενε εσύ. Εγώ πάω για ύπνο”
“Πλάκα με κάνεις, μόλις δωδεκάμιση είναι. Πάντα τόσο νωρίς κοιμάσαι;”
“Δες, πέρα από την πλάκα, γύρισα όλο το The Liberty σήμερα κουβαλώντας ένα τουφέκι και πολεμόντας για τη ζωή μου. Το ίδο έγινε και χτες, μόνο που χρειάστηκε να διασχίσουμε τη μισή Σαβάνα. Τώρα θέλω απλώς να κοιμηθώ, εσύ κάνε ότι άλλο θες”
“Καλά”, αποκρίθηκε ο Τζος ανασηκώνοντας τους ώμους.
Σκέφτηκε πως μπορούσε να μείνει ακόμα καμιά ώρα ξύπνιος στον υπολογιστή. Μετά ήρθε στο μυαλο του το τι είπε ο Έλλις και αποφάσισε να εξοικονομήσει ύπνο, τώρα που μπορούσε Μάζεψε τα χειριστήρια, άναψε ένα φωτιστικό και έκλεισε τον υπολογιστή.
“Πάντως κι εσύ καλά έπαιξες”, παραδέχτηκε καθώς ξεντυνόταν.
“Όσο παίζαμε θυμόμουν τις ατελείωτες ώρες που ξόδεψα μικρός προσπαθώντας να περάσω κάθε καταραμένη πίστα. Δεν το έχω αγγίξει αυτό το παιχνίδι από τότε που ήμουν δέκα ή έντεκα χρονών. Απορώ πώς το θυμήθηκες. Ειλικρινά, για λίγο γύρισα στην παιδική μου ηλικία”
“Σου λέω, κι εγώ μικρός το έπαιζα πολύ. Απλώς έπαισε το μάτι μου πάνω του στο ράφι και το πήρα. Πάντως, είναι περίεργο πως κάποια απλά πράγματα προκαλούν τόση νοσταλγία, ε;”, είπε ο Τζος σκεπτικά.
“Βλέπω πως δεν είμαι ο μόνος που αναπολεί”, παρατήρησε ο Έλλις.
“Μμμ, ναι όντως”
Άνοιξαν τον καναπέ ώστε να μπορέσουν να χωρέσουν και οι δυο. Ο Έλλις πληροφόρησε τον Τζος:
“Συνήθως, δεν κουνιέμαι πολύ στον ύπνο μου αλλά πες αν σ' ενοχλήσει κάτι. Και βέβαια, δεν ροχαλίζω”
“Να ξες πως όταν διακόπτουν τον ύπνο μου θυμώνων πολύ. Και αν θυμώσω θα σε βάλω να κοιμηθείς στο πάτωμα”, αποκρίθηκε ο άλλος.
Ο Έλλις δεν μπήκε στον κόπο να απαντήσει. Έκλεισαν το φώς και ξάπλωσαν.
“Καληνύχτα”
“Καληνύχτα Φλοριαν”
Φλόριαν, ποιός Φλόριαν, αναρωτήθηκε ο Έλλις πριν αποκοιμηθεί.

Ο ήλιος ανέτειλε πάνω από την πόλη της Σαβάνας όπως συνήθως, αγνοώντας την ασθένεια που απειλούσε την ανθρωπότητα. Αν μπορούσε κάποιος να παρακολουθήσει τη πόλη από κοντά θα έβλεπε την καταστροφή που μπορούσε να φέρει στα πολύβουα αστικά κέντρα ο ιός της Πράσινης Γρίπης. Οι δρόμοι ήταν έρημοι, αυτοκίνητα κείτονταν παρατημένα, φωτιές έκαιγαν σε κτίρια και πεζοδρόμια. Τα πτώματα αποσυντίθοταν και σκόρπιζαν την οσμή του θανάτου στον καλοκαιρινό ουρανό της Σαβάνας.
Όμως που και που φαινόταν σημάδια ζωής. Οχήματα διάφορων ειδών κατευθύνονταν απεγνωσμένα στις ήδη φραγμένες οδικές αρτηρίες. Άνθρωποι, άλλοι μόνοι τους άλλοι σε ομάδες, έτρεχαν να ξεφύγουν από τους μολυσμένους, στρατιώτες πολεμούσαν και χανόταν χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Απεσταλμένοι καλούσαν άσκοπα για βοήθεια, ερευνητές έστελναν τα ευρήματα τους σε νεκρούς παραλήπτες. Ήταν απλώς θέμα χρόνου να εγκαταλειφθεί η πόλη από κάθε ανθρώπινο ον.
Πίσω από όλα αυτά όμως γινόταν η σημαντικότερη, η πιο ουσιαστική διεργασία. Μικροσκοπικά, ζωντανά μόρια έμπαιναν σε κύτταρα ανυποψίαστων πολιτών κάθε τάξης και κοινωνικής κατάστασης και άρχιζαν την δουλειά τους. Το γενετικό υλικό χιλιάδων ανθρώπων μετταλάσοταν χωρίς να μπορεί να το υποψιαστεί κανένας. Άλλαζαν, κύτταρο προς κύτταρο, ώσπου να γίνουν οι ανθρωπόμορφοι υπηρέτες του ιού. Η Πράσινη Γρίπη εξαπλώνονταν, αργά, μεθοδικά, ασταμάτητα.
Στο εμπορικό κέντρο The Liberty, μια νέα μέρα αναμονής ξεκινούσε. Ο επικεφαλής, γνωστός ως Άντερσον είχε μαζέψει όσους είχαν διασωθεί από την ΥΠΠΕΠ, τους λίγους που κατάφεραν να επιβιώσουν από μόνοι τους και όλους τους μισθοφόρους για να ανακοινώσει τα νέα και τις απφάσεις του. Το πλήθος όμως δεν φαινόταν να επικρίνει τα λεγόμενα του.
“Καταλαβαίνω την ανησυχία σας μα δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο εκτός από υπομονή. Στείλαμε κάποιους ανθρώπους να ζητήσουν βοήθεια και σίγουρα θα λάβουμε απόκριση”, προσπαθούσε να εξηγήσει ο απεσταλμ'ενος της ΥΠΠΕΠ.
“Έχουμε να δούμε διασώστες πάνω από δύο μέρες!”, παρατήρησε μια γυναίκα.
“Μας παράτησαν!”, συμπλήρωσε ένας μεγαλόσωμος άντρας.
“Δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό. Θα έρθουν, είμαι σίγουρος. Δεν υπάρχει λόγος να μην έρθουν”, διαβαιβέωσε εκείνος.
“Δεν μπορούν να έρθουν. Ψόφησαν τα πάντα σε αυτήν την καταραμένη πόλη”, είπε κάποιος άλλος από το πλήθος.
“Τόσες μέρες ερχόταν τακτικά να μαζέψουν τους επιζώντες. Γιατί να σταματήσουν τώρα;”, ρώτησε ο Άντερσον.
“Γιατί ανακάλυψαν πως το 90% των αστικών κέντρων της Αμερικής μολύνθηκε. Όσοι επέζησαν πάνε στα τελευταία ασφαλή μέρη”, πληροφόρησε η Ροσέλ.
“Κυρία μου, η Υπηρεσία μας έχει ένα καθήκον να ολοκληρώσει. Ποτέ δεν θα φεύγαμε αφήνοντας πίσω πολίτες!”
Ο οχλός δεν φάνηκε να πείστηκε.
“Η Υπηρεσία σας έχει διαλυθεί. Εμείς θα κάνουμε ότι θέλουμε”, δήλωσε ο Νικ.
Ο Άντερσον δεν το πήρε καθόλου καλά. Γενικώς, δεν του άρεσε η τροπή των γεγονότων τώρα τελευταία. Μόλις χθες τον ενημέρωσαν από τον ασύρματο πως λόγω αναπάντεχων εξελίξεων, όλες οι δυνάμεις είχαν αποχωρήσει από την Σαβάνα. Έπρεπε να περιμένουν να μπορέσει να πλησιάσει κάποια εθελοντική ομάδα να βοηθήσει. Και αυτός προσωπικά δεν είχε πρόβλημα να κάτσουν μέσα στην ασφάλεια του εμπορικού κέντρου. Είχε αρκετούς άντρες με καλά όπλα ώστε να εξασφαλίσει προμήθειες από τις γύρω περιοχές και να επιζήσουν για εβδομάδες. Δεν είχε προβλέψει όμως τις αντιδράσεις των διασωθέντων.
“Αρκετά!”, ανακοίνωσε δυνατά για να ακουστεί μέσα από τα μουρμουρητά των ανθρώπων, “Έχω υπό τις διαταγές μου έμπιστους στρατιώτες που δεν θα διστάσουν να πράξουν ανάλογα για να διατηρηθεί η τάξη. Μία μόνο λύση υπάρχει. Θα περιμένουμε να έρθουν να μας σώσουν. Μη νομίζετε πως επειδή ορισμένοι ήταν τυχεροί μπορούμε να βγούμε εκεί έξω και να φύγουμε! Είναι αυτοκτονία!”
Μια μεγάλη παύση ακολούθησε. Οι στρατιώτες, λίγοι από αυτούς ενωμένοι με το πλήθος, φαινόταν διστακτικοί να υπακούσουν. Ο Άντερσον το πρόσεξε.
“Λοχία Μπλακ, πειθάρχησε τους άντρες σου!”, διέταξε.
Ένας γεροδεμένος, μέσου ύψους άντρας με σκούρα μαλλιά ξεχώρισε από το πλήθος που είχε κυκλώσει τον επικεφαλή και στάθηκε δίπλα του. Παρά την σχετικά μικρή ηλικία του, να ήταν το πολύ 35 χρονών, από τη στολή και τα διακριτικά που έφερε του καταλάβαινες πως δεν ήταν ένας απλός μισθοφόρος. Ένα αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό πάνω του ήταν τα πρασινωπά του μάτια. Κοίταξε με διαπεραστικό, σοβαρό βλέμμα γύρω και ανακοίνωσε ψυχρά:
“Όποιος στρατιώτης δεν υπακούσει θα φροντίσω προσωπικά να εκτελεστεί. Όλοι οι πολίτες να γυρίσουν στις δουλειές τους. Όσοι εκτελούσαν βάρδιες εθελοντικά, μπορούν να αποχωρήσουν τώρα. Από εδώ και πέρα όποιος συμμετέχει στη φρούρηση του χώρου θα θεωρείται στρατιώτης υπό τις διαταγές μου. Τα όρια στενεύουν. Όποιος βγαίνει έξω από την περίμετρο χωρίς άδεια, θα αφήνεται στην τύχη του. Αν κριθεί αναγκαίο θα χρησιμοποιήσουμε βία για να επιβάλλουμε την τάξη”
Μια μακριά σιωπή ακολούθησε. Διστακτικά, οι στρατιώτες ξανασυγκεντρώθηκαν σε ομάδες.
“Ελπίζω να καταλάβατε πόσο κρίσιμη είναι η κατάσταση. Θα εκτιμήσουμε την συνεργασία σας”, ολοκλήρωσε ο Άντερσον.
Κι έτσι η μικρή αυτή επανάσταση τελείωσε. Το πλήθος διαλύθηκε και ο καθένας έψαξε να βρει ένα μέρος να κάτσει και να σκεφτεί ή να ανταλάξει απόψεις για τις εξελίξεις. Ο Τζος πήγε προς το δωμάτιο του και ο Άντερσον μαζί με τον λοχία Μπλακ πήγαν στο γραφείο του πρώτου. Ο Έλλις, ο Κόουτς, ο Νικ και η Ροσέλ μαζεύτηκαν μαζί για να μιλήσουν και να αποφασίσουν, παίρνοντας υπ' όψιν τα συμβάντα της τελευταίας ημέρας.

“Τελικά τα πράγματα δεν πήγαν και όπως τα περιμέναμε”, άρχισε ο Κόουτς.
“Όχι, αλλά έτσι κι αλλιώς αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει”, δήλωσε αδιάφορα ο Νικ.
“Και αφού εξελίχθηκαν έτσι τα πράγματα, τι λέτε να κάνουμε; Εγώ προσωπικά δεν έχω καμία ιδέα και κανένα σχέδιο για τη συνέχεια. Πίστευα πως εδώ τουλάχιστον θα μπορούσαμε να βασιστούμε σε κάποιους άλλους για να μας σώσουν”
“Μαζί περάσαμε ολόκληρη τη δυτική Σαβάνα. Τα καταφέραμε πολύ καλύτερα απ' ότι χιλιάδες άλλοι και νομίζω πως μας αξίζει κάτι παραπάνω. Δηλαδή, ντάξει τζάμπα τα βάλαμε με τόσα ζόμπι, αμα είναι έτσι καλύτερα να τα παρατούσαμε απ' την αρχή”, συμπλήρωσε ο Έλλις.
Γενικώς, όλοι οι επιζώντες είχαν απογοητευτεί. Το μέλλον έμοιαζε ακόμα αβέβαιο, οι μολυσμένοι ακόμα απ' έξω, η βοήθεια ακόμα δεν είχε φτάσει, η διαφυγή ακόμα δεν ήταν σίγουρη.
“Τίποτε δεν γίνεται χωρίς λόγο αλλά η αλήθεια είναι πως τώρα δεν έχουμε κάτι να άλλο κάνουμε”, είπε η Ροσέλ.
Μια παύση ακολούθησε καθώς οι τέσσερις επιζώντες σκεφτόταν την κατάσταση στην οποία είχαν βρεθεί και τι τους οδήγησε ως εκεί. Η Ροσέλ έσπασε την σιωπή.
“Δεν ξέρω αν το πιστεύετε κι εσείς. Εγώ πάντως νομίζω πως αρκετά ανακατευτήκαμε σε αυτήν την συμφορά. Γιατί δεν περιμένουμε, όπως είπε ο κ. Άντερσον, να έρθει βοήθεια; Έχουμε καταλάβει πως δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τις όλο και μεγαλύτερες ορδές, τι θα γίνει αν δοκιμάσουμε να φύγουμε μόνοι μας; Η Νέα Ορλεάνη απέχει χιλιάδες χιλιόμετρα από εδώ, μη πω για την κατάσταση που θα επικρατεί εκεί έξω, πως θα τα καταφέρουμε;”
Ο Νικ σήκωσε το κεφάλι και είπε σε όλους σοβαρά:
“Γενικώς δεν συνηθίζω να πρακινώ ανθρώπους ή να ασχολούμαι με τα αισθήματα τους. Ο καθένας ας κάνει ότι θέλει. Όμως ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημα σας; Νομίζετε πως δικαιούστε κάποια πράγματα γιατί έχετε κάνει κάποια άλλα. Νομίζετε πως υπάρχει εκεί ψηλά ένας που βλέπει τους κόπους σας και θα σας ανταμείψει. Κρίμα όμως που το μόνο που ορίζει τώρα τη μοίρα μας είναι η τύχη. Και ξέρετε πώς δουλεύει το τυχαίο; Μπορεί να μας βάζει εμπόδια και όσο προσπαθούμε να τα ξεπεράσουμε να εμφανίζονται καινούργια, πιο δύσκολα. Χωρίς λόγο. Έτσι, γιατί έτσι πάει. Η ανταμοιβή για τον κόπο μας μπορεί είναι καινούργιες δυσκολίες ή μπορεί εκεί που καθόμαστε να λυθούνε όλα τα προβλήματα μας. Μόνο και μόνο γιατί έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα, γιατί έτσι έγινε. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη, ανθρωπιά, τιμή μόνο ο κόσμος που συνεχίζει να γυρνάει και αφήνει πίσω όσους δεν μπορούν να τον ακολουθήσουν. Έτσι ήταν πάντα μόνο που αυτοί που ζούσαν ευτυχισμένοι τις ζωές τους δεν ήθελαν να το καταλάβουν. Γι' αυτό θα εμείς θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε γιατί αν αφήσουμε την τύχη επικεφαλή σίγουρα θα μας καταδικάσει. Πρέπει να βγούμε έξω να αντιμετωπίσουμε την καταστροφή. Θα φύγουμε από τη Σαβάνα αλλά όπως θέλουμε εμείς!”
Για λίγη ώρα η σιωπή ξαναεπικράτησε καθώς οι υπόλοιποι συλλογίζονταν τα λόγια του Νικ.
Ο Έλλις άρχισε αυθόρμητα να χειροκροτάει.
“Δεν χρειάζεται τόση αγάπη”, ήταν απόκριση του άλλου.
“Αυτά που είπες, πολύ πρώτα φίλε, σαν αυτά που λένε οι πολιτικοί αλλά αληθινά”
“Καλά Έλλις, έτσι κι αλλιώς ήξερα πως εσύ θα ενθουσιαζόσουν με την πρώτη. Οι άλλοι, τι λέτε;”
“Ωραία λοιπόν, ας πούμε ότι το αποφασίσαμε να συνεχίσουμε μόνοι μας. Πως στο διάλο νομίζετε πως θα επιζήσουμε;”, τους ρώτησε η Ροσέλ.
“Δεν είναι το θέμα να επιζήσουμε. Ξέρουμε πως μπορούμε αν είμαστε προσεκτικοί. Το θέμα είναι πως θα φτάσουμε στη Νέα Ορλεάνη, γρήγορα. Τα αεροδρόμια είναι κλειστά και οι σιδηρόδρομοι επίσης. Τι προτείνετε;”, ρώτησε ο Νικ.
“Οδικώς, ίσως”, πρότεινε ο Ελλις.
“Πράγματι, μόνο ένα αυτοκίνητο μπορεί να έχει τέτοια ευελιξία ώστε να αποφεύγουμε τις επικίνδυνες περιοχές και τη ταχύτητα για να φτάσουμε εγκαίρως. Άσε που οι δρόμοι, πέρα από τα πιθανά μπλόκα κοντά στα αστικά κέντρα, πρέπει να είναι καθαροί. Και πάλι όμως δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε”, δήλωσε ο Κόουτς.
“Πολύ καλά. Σαν πανέξυπνοι που είστε που περιμένετε να βρούμε ένα καλό αμάξι, καύσιμα, έξοδο από τη Σαβάνα και ότι άλλο σκατά χρειαζόμαστε”, αντέδρασε η Ροσέλ.
“Καμία ανησυχία. Όλα θα βρεθούν στην πορεία. Αρκεί να δοκιμάσουμε. Πιστεύω ο Τζος να μπορεί να μας βοηθήσει, ε Έλλις”, την καθυσήχασε ο Νικ.
“Μμμ, πιθανότατα να έρθει μαζί μας και σίγουρα θα μπορεί να βοηθήσει. Είναι πολύ έξυπνος και παρατηρητικός. Πρέπει να ξέρει πολλά παραπάνω απ' ότι νομίζουμε. Απλώς δεν κατάφερα να μάθω και πολλά για αυτόν. Μόνο από τις αντιδράσεις του. Δεν είναι και πολύ ανοιχτός”
“Καλά αλλά τον βλέπω αρκετά έξυπνο για να αμφιβάλει για τις αηδίες του Άντερσον. Μάλλον θα περιμένει ευκαιρία για να την κοπανήσει”, ολοκλήρωσε ο Νικ.
“Οπότε θα πάω να του το πω”
“Κόουτς, φαίνεσαι σκεπτικός, τι δεν σου άρεσε στο σχέδιο μου;”, ρώτησε ανήσυχος ο Νικ.
“Όχι καλό ακούγεται, άλλο σκέφτομαι. Αυτά που έλεγες πριν, πρέπει να τα έγραφε σ' ένα βιβλίο που είχα διαβάσει πολύ παλιά. Πώς το 'λεγαν...”
“Γαμώτο, πως σκατά το συνδίασες; Αλλά συμφωνείς, απ' ότι κατάλαβα”, απάντησε κατσουφιασμένος ο Νικ.
Οι τρεις άντρες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, ευχαριστημένοι με τις αποφάσεις τους.
“Θεέ μου, δεν καταλαβένετε πως ακούγεται καλό αλλά δεν μπορεί να είναι; Τι νομίζετε πως αρκεί να δοκιμάσουμε κι όλα θα πανε όπως θέλουμε; Είμαι το μόνο άτομο που χρησιμοποιεί τη λογική του εδώ πέρα, τελικά;”, είπε αγανακτισμένη η Ροσέλ.

Οι δύο άντρες που είχαν τη μεγαλύτερη εξουσία στην πλατεία του The Liberty κατευθύνονταν προς το ξεχασμένο κατάστημα ηλεκτρονικών, φαινομενικά συζητώντας καθημερινά θέματα διοίκησης. Μόλις η πόρτα έκελεισε πίσω τους, ο Άντερσον ρώτησε, με μια κρυμμένη ανυσηχία στη φωνή του.
“Λοιπόν, Μπλακ, για ποιό λόγο ήθελες να μιλήσουμε στο γραφείο;”
“Γιατί τα πράγματα έχουν γίνει πολύπλοκα. Θέλω να ξεκαθαρίσουμε την κατάσταση για να ξέρω τι να κάνω”, απάντησε ο Μπλακ, αφού κάθησαν και οι δύο αναπαυτικά σε δύο πολυθρόνες.
“Δεν χρειάζεται να μάθεις οτιδήποτε άλλο Μπλακ, οι διατάγες σου ήταν σαφείς. Πρέπει να συνεργαστούμε για να ολοκληρωθεί η εκκένωση. Και εφόσον εσύ δεν ξες πως να χειριστείς μια τέτοια διαδικασία μην κάνεις τίποτα άλλο για αυτό, όπως κι εγώ δεν σου λέω πως να πολεμήσεις τους μολυσμένους”, είπε ο άλλος απότομα.
“Τίποτα δεν είναι τόσο απλό, Άντερσον. Οι διαταγές αλλάζουν και δεν είναι πάντα τόσο σαφείς. Αυτό που θέλω από εσένα είναι ορισμένες πληροφορίες καθώς και τη συνεργασία σου”
“Γιατί νομίζεις πως έχεις οποιαδήποτε δικαιοδοσία για να μου λες τι θα κάνω; Σου έχω τονίσει ότι η όλη επιχείρηση ελέγχεται από την ΥΠΠΕΠ, στην οποία έχω σημαντική θέση, και εσείς, ο στρατός, μας βοηθάτε να την ολοκληρώσουμε με ασφάλεια”, συνέχισε λίγο θυμωμένος.
“Ο στρατός δεν σας βοηθάει, ο στρατός εξασφαλίζει πως μπορείτε να κάνετε ότι κάνετε και να γυρνάτε πίσω ολόκληροι. Για να μην αναφέρω τι συνέβη πίσω στο Φέιρφιλντ”
“Ήταν μια ατυχία και το ξες παραπάνω από καλά”
“Μπορεί να ήτανε αλλά το μεγαλύτερο μέρος του Φέιρφιλντ ισοπεδώθηκε. Για να μην πολυλογούμε, μιας και ήσουν στην Ουάσινγκτον και ξες καλύτερα από μένα τι συνέβη, θέλω να μου απαντήσεις ειλικρινά σε αυτά που θα σε ρωτήσω”
“Πιθανότατα να μην μπορέσω να απαντήσω στις ερωτήσεις σου λόγω του απόρητου της έρευνας που γίνεται λόγω του ιού”
Ο λοχίας αναστέναξε και είπε μετά από λίγο ήρεμα:
“Άντερσον, πρέπει να μάθεις ορισμένα πράγματα για 'μένα. Πρώτον, έχω ξεπεράσει το στάδιο που πίστευα πως ότι μου έλεγαν οι ανώτεροι είναι το σωστό, ιδιαίτερα μετά τα γεγονότα της Πράσινης Γρίπης. Δεύτερον, ακόμα και να είχες όλο ο δίκιο με το μέρος σου, τι θα με εμπόδιζε από το να πράξω όπως θέλω και να μάθω ότι θέλω με τη βία; Σε αυτήν την περίπτωση εγώ έχω τα όπλα με το μέρος μου και εσύ, μαζί με την υπηρεσία σου, δεν έχετε την εμπιστοσύνη μου. Σαν λογικός άνθρωπος, θα απαντήσεις σε ότι θα σε ρωτήσω και εγώ θα πράξω ανάλογα”
“Το ήξερα τόσο καιρό! Πουλημένε, το μόνο που βλέπεις είανι πως θα αρπάξεις ότι μπορείς και πως θα σώσεις τον κώλο σου στην αναταραχή. Σώσε την άθλια μούρ...”
Ο Μπλακ έχασε την ψυχραιμία του. Σηκώθηκε εξαγριωμένος από την πολυθρόνα και πλησίασε τον Άντερσον.
“ΜΗΝ ΜΟΥ ΛΕΣ ΕΜΕΝΑ ΓΙΑ ΠΡΟΔΟΣΙΑ, σκατόφλωρε! Υπηρέτησα αυτό το γαμημένο έθνος πολύ περισσότερο απ' ότι μπορείς να φανταστείς., κι ούτε ο Θεός δεν ξέρει αν το άξιζε. Πέρασα χρόνια στα χειρότερα πεδία μαχών, τα σύγχρονα, προσπαθώντας να πολεμήσω για λόγους που κανένας δεν φαινόταν να ξέρει. Είδα άξιους άντρες, να υποφέρουν, να μένουν παράλυτοι, να πεθαίνουν για να μπορείτε να έχετε όλοι εσεις όλες τις ανέσεις. Πολέμησα στην πρώτη γραμμή και ένιωσα πως είναι να σφυρίζουν οι σφαίρες δίπλα σου . Δεν ήταν λίγες οι φορές που νόμισα τον ευατό μου νεκρό. Και τώρα που γυρνάω πίσω σπίτι, προσφέρομαι να γίνω μια ζωντανή ασπίδα για να μπορέσετε να εκκενώσετε τις μολυσμένες πολιτείες της Αμερικής. ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΟΛΜΑΣ ΕΣΥ, ΕΝΑΣ ΓΑΜΗΜΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ, ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΠΡΟΔΟΣΙΑ”
Ο Άντερσον έμεινε άφωνος, ξεχνώντας εντελώς την προηγούμενη του επίθεση ενάντια στον συνομιλητή του Δεν περίμενε αυτό το ξέσπασμα αγανάκτισης. Καλύτερα να πρόσεχε τα λόγια του από 'κεί και πέρα. Τελικά ο λοχίας τον κοίταξε και συμπλήρωσε:
“Είσαι τυχερός που έχεις κάποια θέση και κρατήθηκα από το να σου σπάσω το χέρι μπας και συμμορφωθείς. Τώρα καλύτερα να πεις την αλήθεια”
“Εεε..., ναι βέβαια, άμα το θέτεις έτσι, δεν έχω επιλογή”
“Αυτοί οι μολυσμένοι, είναι άνθρωποι;”
“Αρχικά να ξες πώς δεν μπορώ να ξέρω τα πάντα, ούτε να τα κάνω κατανοητά σε κάποιον χωρίς επιστημονικές γνώσεις. Η φύση του ιού είναι πολύπλοκη. Οι μεταμορφώσεις που μπορεί να υποστεί κάποιος από αυτόν είναι απίστευτα πολλές. Αλληλεπιδρά με διάφορες ορμόνες και και ουσίες, προκαλώντας...”
“Λίγα λόγια γαμώτο, δεν είμαι καθυστερημένος”, τον έκοψε, “Αυτά τα τέρατα που θέλουν να μας σκοτώσουν, ήταν κάποτε άνθρωποι;”
“Ναι, κάποτε ήταν πολίτες της Σαβάνας”
“Υπάρχει θεραπεία;”
“Εδώ πρέπει να με αφήσεις να εξηγήσω κάποια πράγματα. Πρώτον, ο ιός εξελίσεται ταχύτατα και με διαφορετικούς τρόπους. Δεύτερον, νομίζουμε πως δρα διαφορετικά όταν καταφέρνει να κάνει κάποιον μολυσμένο απ' ότι όταν απλώς τον σκοτώνει. Κανένας μολυσμένος δεν κάθεται να τον εξετάσουμε και όταν πεθαίνουν αποσυντίθονται υπερβολικά γρήγορα. Έχουμε λίγα δεδομένα για την φύση του ιού. Πως περιμένετε να βρούμε τη θεραπεία;”
“Δεν περιμένω τίποτα από εσάς. Αυτό που θες να μου πεις είναι πως αν κάποιος μολυνθεί, δεν υπάρχει καμία ελπίδα;”, ξαναρώτησε ο Μπλακ ανυπόμονα.
“Μόνο και μόνον αν η ασθένεια είναι στο αρχικό στάδιο, όταν δηλαδή δεν υπάρχουν εμφανή συμπτώματα, τότε μπορούμε να χορηγήσουμε έναν ισχυρό ορό. Δυστυχώς ο ορός είναι πολύ δυνατός και έχει θανατηφόρες παρενέργειες σε μεγάλη δόση”
“Μάλιστα. Πως μεταδίδεται;”
“Ένα είναι σίγουρο. Δεν μεταδίδεται μέσω του αέρα ή του σάλιου. Πιθανότατα μεταδίδεται μέσω υγρών, σωματικών και μη. Για παράδειγμα, μεταδίδεται μέσω αίματος, σεξουαλικής επαφής, μολυσμένων ούρων και κοπράνων, αηδιαστικών υγρών που βγάζουν τα μολυσμένα πτώματα και ίσως μέσω του νερού, αν και ο ιός αποδυναμώνεται σε μεγάλες υδάτινες μάζες”
“Είσαι σίγουρος για αυτά που λες; Θα τα αναφέρω και καλύτερα να είναι αλήθεια όχι μόνο για το καλό σου αλλά και για το καλό όσων βασιστούν στα συμπεράσματα αυτά”
“Σου λέω ότι ξέρω. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για όλα”
“Πολύ καλά. Ας πάμε τώρα σε κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον. Πως ξεκίνησε η επίδημία της Πράσινης Γρίπης;”
Ο άλλος σκέφτηκε λίγο και απάντησε επιφυλακτικά:
“Δεν νομίζω να χρειάζεται να απαντήσω σε αυτό. Σε όποιον ανώτερο κι αν δίνεις αναφορά, θα ξέρει για αυτό το θέμα και αν δεν ξέρει, δεν πρέπει να μάθει. Γιατί ρωτάς;”
“Δεν ήταν απάντηση αυτό που έδωσες”
“Λοιπόν, ας πούμε, στην πόλη του Φέιρφιλντ ανακαλύφθηκε το πρώτο κρούσμα. Στο νοσοκομείο της Αγίου Παύλου τον έβαλαν σε καραντίνα και άρχισαν να τον εξετάζουν. Δεν μπόρεσαν να βγάλουν διάγνωση. Σιγά-σιγά κι άλλα θύματα άρχισαν να εισέρχονται στο νοσοκομείο. Ειδοποιηθήκαμε. Αρχίσαμε να οργανώνουμε ζώνες καραντίνας. Δεν ξέραμε, δεν μπορούσαμε να ξέρουμε πως θα εξελίσοταν ο ιός. Έγινε τόσο ξαφνικά! Χρειάστηκε μόνο μια νύχτα, μια σκοτεινή νύχτα...”, ο Άντερσον σταμάτησε και το βλέμμα του πλανήθηκε κενο για λίγο. “Την επόμενη, οι μολυσμένοι είχαν κατακλυσει τους δρόμους, τον υπόγειο, τα σπίτια ακόμα και τους υπονόμους. Πλημύρισαν και έπνιξαν την πόλη στην κυριολεξία. Προσπαθήσαμε να τους πολεμήσουμε. Κάτι παραπάνω από μάταιο. Τα μπάσταρδα μπορούσαν να μπούνε από κάθε γαμημένη τρύπα αφήναμε ανοιχτή και να περικυκλώσουν και την καλύτερη ομάδα ειδικών δυνάμεων. Ξεπέρασαν κάθε εμπόδιο και μπλόκο που μπορέσαμε να βάλουμε και ξεχύθηκαν ελεύθεροι στα προάστια”
“Τότε ήταν που τα χρειαστήκατε”
“Δεν καταλαβαίνεις. Αν ξέφευγαν στην επαρχία και πέρα όλα θα τελείωναν. Δεν θα μπορούσαμε να τους ελέγχουμε με τίποτα”
“Και αυτή η τελευταία λύση δούλεψε, έτσι δεν είναι;”
“Όχι τελείως. Δεν είναι μόνο οι μολυσμένοι το πρόβλημα. Κάποιοι άνθρωποι απλώς αρρωσταίνουν χωρίς να αλλάξουν. Δεν καταλαβαίνουν πως πρόκειται για τον ίδιο τον ιό της Πράσινης Γρίπης και συνεχίζουν τη ζωή τους. Μεταφέρουν παντού την αρρώστια και αυτοί μπορεί τελικά να επιβιώσουν και να αναπτύξουν ανοσία. Αλλά συνήθως πεθαίνουν. Και είναι εύκολο να τους εντοπίσουμε, τώρα που ξέρουμε πως υπάρχουν”
“Δηλαδή πιστεύετε πως μπορείτε να κρατήσετε υπό έλεγχο οποιαδήποτε άλλη πόλη εμφανίσει κρούσματα;”
“Τώρα πια είναι δυνατόν. Ξέρουμε πως πρέπει να ενεργήσουμε με απόλυτη αυστηρότητα και αμεσότητα. Επίσης έχουμε καταλάβει ότι ο ιός να εξαπλώνεται τόσο γρήγορα και μπορούμε να τον σταματήσουμε”
“Επίσης, να ξες πώς κατάλαβα ότι απέφυγες την ερώτηση μου για την αρχή της Γρίπης. Δεν μου είπες πώς μολύνθηκε το πρώτο θύμα. Αλλά τώρα θα υποστηρίξεις σθενερά ότι δεν ξες τίποτε άλλο, όχι;”, παρατήρησε ο λοχίας, βλέποντας τον υπεύθυνο της ΥΠΠΕΠ να σιωπά.
“Τέλος πάντων, συνεχίζουμε. Πόσα από αυτά που μου είπες τα ξέρουν και οι ανώτεροι σου που είναι σε ασφαλείς περιοχές;”
“Ότι σου είπα σχετικά για τον τρόπο λειτουργίας του ιού μπορεί αν είναι άγνωστο ή ελάχιστα γνωστό σε αυτούς. Δεν μπόρεσα μα επικοινωνήσω με τον έξω κόσμο καθώς οι τηλεπικοινωνίες έχουν πέσει και οι αύρματοι δεν δουλεύουν καθόλου καλά. Πιστεύω πως θα είμαι ο πρώτος που θα φέρει ολοκληρωμένες έρευνες και επιστημονικά στοιχεία από μια μολυσμένη πόλη”, απάντησε με συγκρατημένη περηφάνεια.
“Αυτά που έμαθα είναι αρκετά. Θα σε ενημερώσω για το τι θα κάνω, σύντομα. Έχεις να προσθέσεις τίποτε άλλο;”
“Ένα πράγμα μόνο. Υπάρχουν ελάχιστοι που έχουν μια φυσική ανοσία. Αυτό είναι καλό. Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν και λίγα άτομα που κατά κάποιο τρόπο συμβιώνουν με τον ιό. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα υγείας και συμπεριφέρονται κανονικότατα. Όμως ο ιός είναι βαθιά κρυμμένος μέσα τους και περιμένει την κατάλληλη ευκαιρεία για να μολύνει όποιν πλησιάσει. Με λίγα λόγια αυτοί είναι οι φορείς. Μεταδίδουν την Πράσινη Γρίπη χωρίς οι ίδιοι αν επηράζονται. Αν βρεις κανέναν τέτοιο, σκότωσε τον και αποτέφρωσε το πτώμα αμέσως. Είναι πολύ σημαντικό”, ολοκλήρωσε με εμφανές απέχθεια στη φωνή του ο Ντάνιελ Άντερσον.
“Θα το έχω στο μυαλό μου”, είπε ο λοχίας Μπλακ και πήρε το καπέλο του για να φύγει.
Κοντοστάθηκε στην πόρτα και συμπλήρωσε:
“Να σε πληροφορήσω πως δεν έχεις καμία ηγετική αρμοδιότητα πλέον και πως όλες οι έρευνες θα σταματήσουν. Κατάσχω ότι πληροφορίες έχετε συλλέξει για να τις παραδώσω στους αρμόδιους. Τέλος, να ξες πως εσύ και οποιδήποτε πολίτης μπορεί αν χρειαστεί να θυσιαστείτε για το καλό του έθνους”
“Ξες πως αυτό είναι απάνθρωπο”
“Χμμ, συμφωνώ, όμως η ΥΠΠΕΠ ήταν που στήριξε σθενερά την πρόταση να απανθρακώσουμε όληκληρη την πολιτεία του Φέιρφιλντ. Η τελευταία αναγκαία θυσία, θυμάσαι;”, δήλωσε ο Μπλακ και βγήκε.