Λοιπόόόόόόόόν! Νομίζω πως ήταν καιρός να το κάνω και αυτό μετά από 4 χρόνια. Και μιας και ήρθα Καλαμάτα, νομίζω πως είναι ευκαιρία.
Αυτό που θα διαβάσετε σαν είδος στο μυαλό μου είναι
Horror, Thriller, Drama, Shounen. Δε ξέρω αν θα μπορέσω να το γράψω έτσι όπως το έχω στο μυαλό μου. Αλλά θα ποστ-άρω ό,τι σχέδιο έχω κάνει για να έχετε μια ιδέα πως είναι η ιστορία, οι πρωταγωνιστές κτλ.
Αυτό που θέλω να «περάσω» είναι μια φιλοσοφία και φαντασία από Assassin's Creed, Kingdom Hearts, Bleach, Code Geass, Xam'd, Katekyo Hitman Reborn. Το design στα ρούχα είναι βασισμένο στο Kingdom Hearts, ο πρωταγωνιστής στον Lelouch Lamperouge σα σχέδιο, γιατί ως χαρακτήρα είναι εντελώς αντίθετοι. Οπότε, να περιμένετε πως έχω δανειστεί κάποιες ωραίες ιδέες από αυτά που ανέφερα πιο πάνω. Στη δημιουργία της ιστορίας έπεσε πολύ 30 Seconds To Mars... Just sayin'
Επίσης πριν αρχίσω τζάμπα, θα ήθελα να ακούσω αν όντως θα τη διαβάσετε και αν ναι, αν θα ήταν καλύτερο να κάνω ποστ μικρά κομμάτια ή μεγάλα. Επίσης, fyi, κάθε αρχή είναι και λίγο βαρετή. Πρέπει να γίνει ένα βασικό introduction κτλ κτλ.
Οπόόόότε, πείτε μου αν θα το διαβάσετε και πως να το ποστ-άρω. Πιστεύω πάντως πως θα σας αρέσει. Plotwistre7di και μλκιες.
Εγώ θα ήθελα να δω περί τίνος πρόκειται και πιστεύω πως καλό θα ήταν την εισαγωγή να την κάνεις σε μεγάλα ποστ για να τελειώνει γρήγορα και μετά όταν μπουν τα "καλά" να μειώσεις το μέγεθος.
Θα το διαβάσω σίγουρα και θα συμφωνήσω με τον tzanakos, πρώτα ίσως πες μας για τους χαρακτήρες κάποια πράγματα και μετά άρχισε το story.
Αααα! Τους χαρακτήρες θα τους γνωρίσετε μέσα από την αφήγηση! ≧◡≦
Πότε θα αρχίσεις να γράφεις το story εδώ;
Και τώρα! Η αρχή θέλω να μου έρθει και θα γράψω όλο το 1ο μέρος σήμερα.
Άντε να αποκτάει λίγη ζωή αυτή η γωνιά του forum. Θα το διαβάσω και ελπίζω να είναι όσο ενδιαφέρον φαντάζομαι. Α και εγώ προσωπικά προτιμώ μεγάλα posts. Όχι μεγαθήρια, αλλά ούτε και μερικές γραμμές. Αρκετά για να προχωράει λίγο λίγο η υπόθεση.
Μέρος 1ο
«Ποιος κυβερνάει αυτόν τον κόσμο; Υπάρχουν κι άλλες μορφές ζωής εκεί έξω ή είμαστε μόνοι μας; Τί γίνεται όταν πεθαίνουμε; Όντως υπάρχει κάτι άλλο στην «επόμενη» ζωή ή απλά παύουμε να υπάρχουμε;»
Αυτές οι ερωτήσεις θα μείνουν αναπάντητες για πάντα...
Στα όνειρά μου βλέπω... δε ξέρω και εγώ πόσους ανθρώπους... Δεν τους έχω ξαναδεί στη ζωή μου αλλά μου φαίνονται τόσο γνωστοί. Ποτέ μου όμως δε μπορώ να θυμηθώ έστω και λίγο τα πρόσωπά τους όταν ξυπνάω. Αυτό και άλλο ένα είναι τα μοναδικά «όνειρα» που βλέπω, αν καταφέρω να δω. Το άλλο το βλέπω πολύ σπάνια. Είμαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, όλα είναι θολά, και, όπως προχωράω φτάνω σε μία μεγάλη δεξαμενή από γυαλί με νερό. Και εκεί... εκεί βλέπω τον εαυτό μου. Τον εαυτό μου γεμάτο καλώδια λες και έχω πεθάνει και προσπαθούν να με κρατήσουν στη ζωή. Τότε, νιώθω έναν πόνο στο κεφάλι και ξυπνάω.
«Ρεεεε!! Ρεεεε! Ξύπνα! Ο καθηγητής σε φωνάζει...»
Έβλεπα όνειρα πάλι..;
Καθηγητής: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΕ! Θα συνεχίσεις να κοιμάσαι για πολύ ώρα ακόμα; Ανέβα πάνω στον πίνακα να λύσεις αυτήν την άσκηση!
Είμαι ένα παιδί που δε χαμογελάει ποτέ. Βασικά, δε νιώθει τίποτα. Αν και είμαι περιτριγυρισμένος από φίλους, νιώθω πάντα άδειος μέσα. Δεν έχω νιώσει ποτέ μου χαρά, μίσος ή κάτι άλλο. Και πάντα είμαι με αυτήν την έκφραση λες και βαριέμαι. Πρόσφατα είχα κοπεί με το μαχαίρι βαθιά, αλλά δεν ένιωσα τίποτα. Δε ξέρω τι συμβαίνει με τον εαυτό μου...
Το παιδί που μου έλεγε να ξυπνήσω είναι ο κολλητός μου. Δε μπορώ να θυμηθώ από πότε τον ξέρω. Φανταστείτε πόσα χρόνια γνωριζόμαστε.
*Διάλειμμα*
-Καλά, πάλι κοιμόσουν ρε;
-Εεεεε.... νιώθω πολύ κουρασμένος αυτές τις μέρες. Συν της άλλης, δε μπορώ να κοιμηθώ καλά στο σπίτι. Συνέχεια πηγαίνω πέρα δώθε στον ύπνο μου.
-Χμμμμ, μήπως σε προβληματίζει κάτι;
-Τί να με προβληματίζει; Με ξέρεις εμένα να έχω προβλήματα;
-Ναι, όντως.. είναι και αυτό. ΑΑΑΑ! Άκουσα πως κάτι νέα παιδιά ήρθαν στο σχολείο.
-Ναι ε; Ωραία...
-Γιατί είσαι ΠΠΠΠΑΝΤΑ έτσι; Η κοπέλα ήταν πανέμορφη.
-Όπως και οι προηγούμενες 4 ε;
-Μην με κοροιδευεις ρε! Αυτή είναι πιο όμορφη!
-Αχα.. πάμε τώρα στην τάξη γιατί θα μας την πει ο καθηγητής και τα λέμε εκεί..
Στην τάξη άκουσα μια συζήτηση για το αν υπάρχουν άλλα είδη σαν εμάς. Λέγανε διάφορα, όπως υπάρχουν πολλοί σαν εμάς, καλύτεροι, χειρότεροι, ή ότι είναι όντως εκείνα τα πράσινα όντα με τα ΑΤΙΑ που βλέπουμε στις ταινίες. Ένιωθα πως δεν ισχύει τίποτα από αυτά. Πως η λέξη «εξωγήινος» είναι μία παρεξηγημένη λέξη ή.. δεν έπρεπε να υπάρχει καν.
Αλλά γιατί ασχολούμαι; Δεν με ενδιαφέρει ούτως ή άλλως... Τίποτα σε αυτόν τον κόσμο δε με ενδιαφέρει...
Κλασσικά, τελειώνει το σχολείο και επιστρέφω πίσω στο σπίτι. Μία μέρα όπως οι υπόλοιπες. Δεν με ενδιαφέρει που όλες η μέρες είναι ίδιες. Εξάλλου, τίποτα σε αυτόν τον κόσμο δε με ενδιαφέρει. Έτσι ήθελα να πιστεύω.
Το βράδυ, σαν όλα τα υπόλοιπα, δεν κοιμήθηκα καλά. Χωρίς να το έχω καταλάβει, σκεφτόμουν γιατί να είμαι έτσι. Γιατί να μη νιώθω τίποτα. Από πότε άρχισε όλο αυτό; Γιατί το σκέφτομαι τόσο έντονα; Μου κέντρισε το ενδιαφέρον; Αποκλείεται..
Τότε, ακούσω την κουνιστή καρέκλα δίπλα μου να κάνει θόρυβο. Γυρνάω πλευρό και... βλέπω κάποιον πάνω της. Είχε κουλουριαστεί και κράταγε τα χέρια του γύρω από τα πόδια του. Κουνούσε με νευρικό νομίζω τρόπο την καρέκλα.
«Όνειρο είναι;» ρωτάω τον εαυτό μου. «Ποιος είναι αυτός; Πως βρέθηκε εδώ;» Μέχρις ότου προσαρμόστηκαν τα μάτια μου στο ελάχιστο φως που υπήρχε στο δωμάτιο. Αυτός εκεί... ήταν ο εαυτός μου. Γύρισε με ένα χαμόγελο... λες και κατάφερε να κάνει κάτι μετά από πολύ κόπο. Είχε ένα τρελό βλέμμα που δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως μπορώ να το κάνω κι εγώ. Κατάλαβε πως τον κοίταζα και μου είπε «Κάτι ωραίο συμβαίνει. Ήταν καιρός»
Ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει έντονα. Δεν μου είχε συμβεί ποτέ αυτό. Κοίταζα την καρέκλα για πολύ ώρα. Είχα σοκαριστεί. Ποιος ήταν; Ήταν όνειρο; Θα δείξει. Πάραυτα, η καρδιά μου συνέχισε να χτυπάει έντονα.
Η επόμενη μέρα ήταν όπως οι προηγούμενες. Τίποτα το σημαντικό. Παρόλα αυτά, δύο μέρες μετά ήρθαν αυτοί στην τάξη... Οι νέοι συμμαθητές μας. Τρία αγόρια και δύο κορίτσια. Ένιωσα περίεργα μόλις τους είδα. Ήταν λες και ήξερα ήδη τα ονόματά τους, αν και έκανα λάθος σε όλα. Σκέφτηκα από μέσα μου «όντως... κάτι ωραίο συμβαίνει» και χαμογέλασα για πρώτη φορά. Δεν ήταν χαμόγελο χαράς πάντως. Ούτε το δικό μου.
Για πείτε γνώμη. Να αλλάξω λίγο το στυλ που το γράφω; Ιδέες, ιδέες, ιδέες. Και σχόλια. Βρίστε με έτσι όπως γράφω ή πείτε τι θέλετε να αλλάξω.
Λοιπόν θα κάνω την αρχή:
Κατ' αρχήν σαν ιστορία μπορώ να πω πως μου κέντρισε το ενδιαφέρον και ο μυστικισμός του χαρακτήρα μου αρέσει.Επίσης μου αρέσει πώς τονίζεις κάποιες λέξεις για να μας δείξεις το ύφος που λέγονται.Μου αρέσει που κάνεις αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο από τη σκοπιά του πρωταγωνιστή και όχι σε τρίτο σαν παρατηρητής,γιατί με βάζει πιο πολύ στην ιστορία.Το μόνο που μου φάνηκε λίγο "λάθος" είναι που κόβεις πολύ απότομα την αφήγηση και περνάς σε άλλη σκηνή αλλά μπορεί να είναι και ιδέα μου.Τέλος δεν θέλω να το παίξω grammar nazi αλλά το σωστό είναι "συν τοις άλλοις" σε δοτική δηλαδή και κάποια ορθογραφικά ή τυπογραφικά λαθάκια.Απλά στα επισημαίνω για την εικόνα.Σε γενικές γραμμές λοιπόν μου άρεσε και περιμένω τη συνέχεια.
ΥΓ Δεν το παίζω φιλόλογος απλά παίρνω σοβαρά το ρόλο του κριτή
@tzanakos, όχι ρε άραξε! Μου αρέσει όταν τα επισημαίνετε. ≧◠◡◠≦✌
Όσο για την αφήγηση και εγώ το σκεφτόμουν αυτό.
Θα προσέξω περισσότερο στο επόμενο.
Edit: Θα ποστάρω αύριο τις πρώτες 2-3 σελίδες που έχω κάνει μαζί με το σχέδιο του πρωταγωνιστή. Αν μπορέσω θα φτιάξω κι άλλες πράγμα απίθανο.
Κοίτα εμένα μου άρεσε αρκετά αλλά κάποια info να σου δώσω.
Πάντα βλέπουμε όνειρα και ας μην τα θυμόμαστε.
Ποτέ δεν βλέπεις φάτσες που δεν γνωρίζεις, τους έχεις δει τουλάχιστον μια φορά, συνήθως μπορεί να είναι απλοί περαστικοί στον δρόμο, τους είδες αλλά τους κράτησες στο μυαλό σου όπως τα άτομα που βρίσκεις κάθε μέρα.
Και εγώ νιώθω κάπως σαν να λείπει κάτι αλλά δεν είμαι στο σημείο να μην έχω αισθήματα.
Ωραία ιστορία πάντος, άντε συνέχισε.
Off-topic: Ποτέ δεν περίμενα άτομα στην ηλικία μας να γράφουν ιστορίες, κυρίως επειδή ποτέ δεν έχω γνωρίσει κάποιον/κάποια και δεν γνωρίζω πολλά άτομα έστω να διαβάζουν βιβλία (βασικά δεν ξέρω καν αν εσείς διαβάζεται), μάλλον επειδή ασχολούμαστε με anime/manga έχουμ/έχετε ίστρο και γράφεται ιστορίες. Καλή σας συνέχεια σε όσους γράφουν.
(22-12-2012 12:39 PM)Grim Ripper Wrote: [ -> ]Πάντα βλέπουμε όνειρα και ας μην τα θυμόμαστε.
Ήθελα να δείξω πως μόνο αυτά τα δύο θυμάται.
(22-12-2012 12:39 PM)Grim Ripper Wrote: [ -> ]Ποτέ δεν βλέπεις φάτσες που δεν γνωρίζεις, τους έχεις δει τουλάχιστον μια φορά, συνήθως μπορεί να είναι απλοί περαστικοί στον δρόμο, τους είδες αλλά τους κράτησες στο μυαλό σου όπως τα άτομα που βρίσκεις κάθε μέρα.
Και εγώ νιώθω κάπως σαν να λείπει κάτι αλλά δεν είμαι στο σημείο να μην έχω αισθήματα.
Ό,τι γράφω και ό,τι γίνεται παίζει ρόλο. Δεν το έγραψα τυχαία. ΑΝΤΕ ΜΗΝ ΚΑΝΩ ΣΠΟΙΛΕΡ! :Ρ
(22-12-2012 12:39 PM)Grim Ripper Wrote: [ -> ]Ωραία ιστορία πάντος, άντε συνέχισε.
Arigato gozaimashushushu
Μια χαρά για πρόλογο, αλλά περιμένω το επόμενο να αρχίζει να μας βάζει στην πλοκή περισσότερο. Επίσης, για κάποιο λόγο με τις αναφορές στα όνειρα μου ήρθε στο μυαλό το Inception.
Συνέχισε λοιπόν, δεν έχω να σχολιάσω κάτι που δεν σχολιάστηκε.
Οι μέρες συνεχίστηκαν να είναι ίδιες. Με την εξαίρεση του ότι ήρθαν οι νέοι συμμαθητές μας. Φαινόντουσαν λες και ήθελαν κάτι από την παρέα μου ή, μάλλον, από εμένα. Ειδικά ο ψηλότερος με κακοκοίταζε συνέχεια λες και είχα κάνει κάτι κακό. Τελικά, μπήκαν και αυτοί στην παρέα. Μονάχα ο ψηλός ήταν απόμακρος. Γιατί ασχολούμαι; Αφού δε με ενδιαφέρει. Ας το ξεχάσω.
Παρόλα αυτά, δε μπορώ να ξεχάσω τη μία από τις δύο κοπέλες. Δε ξέρω ποια εννοούσε όμορφη ο κολλητός μου, αλλά αυτή η συγκεκριμένη μου είχε κλέψει την καρδιά. Λίγο πιο κοντή από εμένα, μακρύ σκούρο καστανό μαλλί και πανέμορφα μάτια. Ήταν λες και μου ρούφαγε την ψυχή. Πάντα ένιωθα άβολα δίπλα της.
Πέρναγαν οι μέρες χωρίς να το καταλάβω. Ο χρόνος είναι ασταμάτητος. Αυτά τα νέα παιδιά μπόρεσαν να με μάθουν σε λίγο διάστημα. Κάτι δεν μου κόλλαγε καλά. Δεν πιστεύω πως κάποιος μπορεί να μάθει έναν άνθρωπο τόσο καλά μέσα σε τόσο λίγο διάστημα. Έτσι τους ρώτησα. Η απάντηση που πήρα ήταν περίεργη. «Κάναμε παρέα πιο μικροί».
Κάναμε παρέα...; Πιο μικροί; Είπα πως είναι περίεργοι γιατί... δε μπορώ να θυμηθώ τίποτα από τα παλιά χρόνια. Τί γίνεται εδώ; Δεν είναι ότι ξεχνάω μόνο πράγματα αυτόν τον καιρό, αλλά δε μπορώ να θυμηθώ και τίποτα από το παρελθόν μου. Τρελαίνομαι; Είναι αυτό που λέμε αλτσχάιμερ;
«Ίσως είναι από όλα αυτά που μου συμβαίνουν τον τελευταίον καιρό»... αναρωτήθηκα.
Αρχίζουν να με ενδιαφέρουν πράγματα που παλιά δεν έδινα δεκάρα. Εξωγήινοι; Θρησκεία; Εξέλιξη; Τί το ιδιαίτερο έχουν για να μου κεντρίσουν το ενδιαφέρον; Συνδέονται μεταξύ τους; Και πάλι... κατέληξα να σκέφτομαι διάφορα. Ήξερα πως το να σκέφτομαι περίεργα πράγματα θα είχε επιπτώσεις. Και δεν μου αρέσει καθόλου όποτε πέφτω μέσα..
Εκείνο το βράδυ ήταν όπως το ήθελα. Απλώς ξύπνησα μία στιγμή για να πάω να πιω νερό. ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΙΔΑ ΠΑΛΙ! ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ! ΓΙΑΤΙ;;
-ΓΙΑΤΙ ΕΜΦΑΝΙΖΕΣΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ; ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ;
-Εμφανίζομαι; Όχι, όχι. Εσύ με εμφανίζεις.
-Τί... εννοείς...;
-Αυτό που κατάλαβες.
-...
-Οι μέρα μας έρχεται.
-Μη μιλάς αινιγματικά που να πάρει! Πες μου ξεκάθαρα τι θες!
-Ζητάς στον εαυτό σου να αλλάξει;
Και εκείνη τη στιγμή, παίρνει ένα μαχαίρι δίπλα από την κουζίνα και έρχεται κατά πάνω και πριν προλάβει να με καρφώσει εξαφανίστηκε...
«Τί γίνεται εδώ ρε συ; Ξέχασε όλα τα περίεργα για τα οποία ενδιαφέρομαι αυτόν τον καιρό... Βλέπω μπροστά μου τον εαυτό μου.. ΤΟΝ ΒΛΕΠΩ ΜΕ ΣΑΡΚΑ ΚΑΙ ΟΣΤΑ! ΚΑΙ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΚΙΟΛΑΣ! ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΔΩ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ;;; Και πήγε να με σκοτώσει...» έλεγα στον εαυτό μου.
Σίγουρα κάτι δεν πάει καλά με εμένα... Τί σημαίνει; Θέλω να κάνω κακό στον εαυτό μου; Και τί εννοούσε ζητάω στον εαυτό μου να αλλάξει; Τί ξέρει που δεν ξέρω;...
Αν συνεχιστεί έτσι, δε νομίζω να μου μένει και πολύς χρόνος μέχρι να τρελαθώ εντελώς.
Και πριν προλάβω να το καταλάβω, με είχε λούσει κρύος ιδρώτας και το δωμάτιο είχε γίνει αφόρητα κρύο. Εκείνη την μέρα δεν πήγα σχολείο. Ψηνόμουν στον πυρετό.
*Στο σχολείο*
Δημήτρης(κολλητός μου): Είδατε τον Κωνσταντίνο;
Πέτρος(ο ένας από τα τρία αγόρια): Όχι. Περίεργο μου φαίνεται πάντως να μην έχει έρθει ήδη.
Δημήτρης: Ναι, κι εμένα... *καχύποπτο βλέμμα*
Άννα(η μία από τις 2 κοπέλες): Δεν τον παίρνετε τηλέφωνο;
Δημήτρης: Για να δούμε....
Άννα: Λοιπόν;;
Δημήτρης: Κλειστό...
Πέτρος: Ελάτε ρε παιδιά. Τί ανησυχείτε; Ίσως του έτυχε κάτι σοβαρό με την οικογένειά του. Δεν είναι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος!
Άννα: Ναι μωρέ! Άντε πάμε να καθίσουμε γιατί θα μπει ο καθηγητής. Άντε..!
Παρόλα αυτά κανένας τους δεν είχε μείνει ήσυχος. Όλοι σκεφτόντουσαν τι έχει γίνει ώσπου... σηκώνεται η Μαριάννα(το όμορφο κορίτσι για μένα)
Καθηγητής: Γιατί σηκώνεσαι Μαριάννα; Πού πας;
Μαριάννα: Να τον βρω...!
Καθηγητής: Ποιον;...
Μαριάννα: Αυτόν που αγαπάω φυσικά. Δε θα ξεχάσω την υπόσχεση... Τουλάχιστον, όχι εγώ! *φεύγει γρήγορα από την τάξη*
Καθηγητής: Κατάλαβε κανένας σας..;
*σιγή στην τάξη*
Η Μαριάννα έτρεξε μέχρι το σπίτι του Κωνσταντίνου. Της φάνηκε ατελείωτος ο δρόμος. Πως ήξερε όμως που να πάει; Τι συμβαίνει εδώ; Τον παρακολουθούν; Ποιοι είναι τελικά αυτοί;
Τελικά, έφτασε έξω από το σπίτι του. Χτύπαγε τα κουδούνια και βάραγε την πόρτα. Έως ότου την άκουσε ο Κωνσταντίνος.
«Ποιος είναι; Τί θέλουν τέτοια ώρα; Δε ζητάω πολλά... Το μόνο που θέλω είναι να μη με ενοχλεί ο κόσμος και ο εαυτός μου.»
Η Μαριάννα ξακολουθούσε να βαράει την πόρτα.
Ο Κωνσταντίνος ίσα-ίσα μπόρεσε να σηκωθεί και να της ανοίξει.
«Ποιος είναι;» ρωτάει και βλέπει τη φιγούρα της κοπέλας που ερωτεύτηκε. «Δεν είναι όλα τόσα ωραία για σένα.» ακούει από μέσα του και λιποθυμάει. Πριν πέσει κάτω, το κορίτσι έχει προλάβει και τον έχει κρατήσει. Ποια είναι η σχέση τους;
Αφού τον οδήγησε πίσω στο κρεβάτι του και τον φρόντισε, άρχισε να του διηγείται μια ιστορία. Φυσικά, στην κατάσταση που ήταν δεν καταλάβαινε τι άκουγε. Όταν ξύπνησε, το μόνο που θυμόταν είναι «δεν ξέχασα την υπόσχεση».
«Τί εννοεί;» αναρωτιέται. «Ποια υπόσχεση; Τι μου έλεγε στον ύπνο μου; Ρε μπας και βλέπει και αυτή πράγματα; Δεν πάμε καλά...» είπε.. και όπως πάντα, ανέκφραστος.
Τρεις ημέρες μετά επιστρέφει στο σχολείο. Όλη η παρέα έτρεξε να τον ρωτήσει τι συνέβη.
Άννα: Μας είπε η Μαριάννα πως έφυγε από την τάξη για να πάει σε κάποιον και στο δρόμο σε συνάντησε και δεν αισθανόσουν καλά και σε πήγε μέχρι το σπίτι σου.
Κωνσταντίνος: Ναι, έτσι έγινε. Είχα πυρετό.
Πέτρος: Ωωω, περαστικά Κώστα!! *του τσιγκλάει τα μάγουλα*
Στο διάλειμμα, τον πιάνει ο Δημήτρης και του λέει «έχουμε κανονίσει να κάνουμε μία έκπληξη στα νέα παιδιά. Είσαι μέσα;»
«Φυσικά...» απαντάει ο Κωνσταντίνος.
«Ωραία, τότε έλα το βράδυ στο γήπεδο του σχολείου!» του απαντάει.
«Τί θα κάνουμε;» ρωτάει.
«Αυτό είναι έκπληξη. Πάντως πιστεύω πως θα είσαι ο guest star.» του λέει.
«Πάλι θα τους τρομάξεις και θα με χρησιμοποιήσεις σα δόλωμα; Κλασσικός Δημήτρης...»
«Χαχαχα! Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από να τρομάζεις τους νέους μαθητές! Τα λέμε το βράδυ στις 11:30!» του λέει και φεύγει βιαστικά.
Τελικά, έρχεται το βράδυ. Αφήνει ένα σημείωμα στους γόνείς του γιατί δεν ήταν σπίτι, πως πάει να συναντήσει τον Δημήτρη, γιατί πάλι θέλει να τρομάξει κάτι νέους συμμαθητές τους.
Παρόλα αυτά, για κακή του τύχη άφησε το κινητό του στο σπίτι. Ή μήπως για καλή;
Το ίδιο βράδυ τον πήρε τηλέφωνο η Μαριάννα. Δεν το σήκωνε και ανησύχησε. Το λέει στον Walker(ο τύπος που αγριοκοίταζε τον Κωνσταντίνο)
Της λέει να πάνε από το σπίτι του. Χτυπάνε το κουδούνι... τίποτα. Μετά από αρκετές προσπάθειες της λέει «Κάνε πίσω» και σπάει την πόρτα. Ανεβαίνουν βιαστικά και φωνάζουν το όνομά του. Τίποτα. Ψάχνουν το σπίτι, αλλά δεν τον βρήκαν πουθενά. Η Μαριάννα βρήκε το σημείωμα που άφησε στην κουζίνα.
«Walker, κάτι βρήκα!!» του φωνάζει.
Τρέχει γρήγορα ο Walker και η Μαριάννα διαβάζει το σημείωμα...
«Πάμε γρήγορα προς το σχολείο» της λέει και πριν προλάβει να ολοκληρώσει την πρόταση της τής πιάνει το χέρι και τρέχουν.
Εντωμεταξύ, η Μαριάννα πήρε και τα άλλα τρία παδιά να πάνε γρήγορα προς το σχολείο.
Ο χρόνος όντως είναι ασταμάτητος. Και εκείνη την ημέρα το κατάλαβαν με τον χειρότερο τρόπο. Μέχρι να φτάσουν ήταν λες και είχε περάσει αιώνας.
Γιατί τέτοιο άγχος; Τί συμβαίνει εδώ;
Ο Κωνσταντίνος έχει φτάσει ήδη στο γήπεδο. Αλλά δεν βλέπει κανέναν, παρά μία σκοτεινή φιγούρα πολύ μακρυά του.
Τελικά, όλοι τους φτάνουν έξω από την κύρια πύλη του σχολείου. Ο Walker ξαφνικά πιάνει τη Μαριάννα και κάνει ένα τεράστιο άλμα. «Δεν έχουμε χρόνο να σκαρφαλώνουμε μλκιες» της λέει.
Συνεχίζουν όλο ευθεία, ώσπου φθάνουν 50 μέτρα από το γήπεδο. Τον βλέπουν.
Πριν προλάβουν να πουν το όνομα του, λέει σιγά ο Κωνσταντίνος «Δημήτρη, τί γίνεται εδώ;» και εμφανίζεται μπροστά του.
Πριν το καταλάβουν, τον είχε διαπεράσει ένα σπαθί. Καθώς του το βγάζει από μέσα του, ο Κωνσταντίνος πέφτει και κοιτάει την Μαριάννα και τον Walker με ένα βλέμμα γεμάτο τύψεις. Πριν πέσει κάτω λέει σιγά το όνομα της Μαριάννας.
Όταν έπεσε κάτω, το σώμα του εξαφανίστηκε γρήγορα, λες και δεν έπρεπε να υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο.
Τί συμβαίνει εδώ;
Και οι τέσσερίς τους είχαν μείνει αποσβολωμένοι. Για πρώτη φορά, η Μαριάννα, το ήρεμο κορίτσι, άρχισε να σπαράζει στο κλάμα και να ουρλιάζει.
Ο Walker τότε φωνάζει «Τί έκανες... ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΕΚΕΙ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ;;;» και μετά από 1 δευτερόλεπτο μεταφέρεται ακριβώς δίπλα του.
Πάει να του χώσει μία μπουνιά, αλλά αυτός τη μπλοκάρει με το σπαθί. Παρόλα αυτά, κατάφερε να τον απομακρύνει από το μέρος που σκότωσε τον Κωνσταντίνο.
«ΣΕ ΡΩΤΑΩ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΕΚΕΙ!!!» φωνάζει άγρια και κρατάει την αλυσίδα γύρω από τον λαιμό του έτοιμος να την κόψει.
«Τί έκανα; Σκότωσα έναν φονιά της βασιλικής οικογένειας.» του λέει ο «Δημήτρης».
«ΤΙ ΛΕΣ;; ΦΟΝΙΑΣ; ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ! ΔΕ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙΠΟΤΑ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ!» φωνάζει ο Walker.
«Δε με ενδιαφέρει. Έκανα αυτό που με διέταξαν οι Θεοί. Εξάλλου... ήθελα να δω τη δύναμη του «ανθρώπου» που λένε πως σκότωσε τον Kreuz! ΑΣ ΓΕΛΑΣΩ! ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΑΝ ΑΥΤΟΝ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΚΑΤΩ ΘΕΟ!! ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΧΡΗΣΤΟΣ!!!»
«Άααααχχχρησσττοοςς;» ακούγεται μία υπερβολικά βαθειά και σατανική φωνή.
Ξαφνικά, εμφανίζεται πίσω από τον «Δημήτρη» μία τεράστια «σκιά» με δαιμονική μορφή.
Πριν προλάβουν να καταλάβουν τι γίνεται, τον αρπάζει στα χέρια του.Το μόνο που ακουγόταν σε αυτήν την απόλυτη ησυχία ήταν η ανάσα αυτού του «τέρατος» και η φωνές του Πολεμιστή. Χωρίς δισταγμό, τον έχει πιάσει με τα δύο χέρια, και, έτσι απλά, τον έκοψε στα δύο. Πετάει το διαμελισμένο κορμί του αριστερά και δεξιά. Αίματα και όργανα παντού.
Και τώρα αρχίζει η ιστορία. Και δεν έχετε δει ακόμα τίποτα...! (την σκιά φανταστείτε την σαν ένα τεράστιο, λεπτό και ολόμαυρο Gengar, x100 φορές πιο τρομακτικό)