Γιατί δεν χρησιμοποιείς ένα δίχτυ για να πιάνεις όσα πόκεμον θέλεις?
Αντί γι'αυτό κάθεσαι και παιδεύεις τον Devon President και χαλάει του κόσμου τα λεφτά για επενδύσεις σε νέες pokeballs. Αφού η λύση είναι απλή...
Ναι μα αν δεν υπάρχουν νέες και πιό έυκολες στη χρήση pokeballs δε θα υπάρξει χρήμα. Μόνο διχτυα θα υπάρχουν και ο κάθε εκπαιδευτής θα έχει ένα ολόκληρο μπουλούκι απο Pokemon πίσω του καθώς περπατάει
Αντί να βγάζει νέα μοντέλα pakeballs ο Devon President δεν κάθεται να αναβαθμίσει το Navipoke ώστε να έχει καλύτερο σήμα για να μπορέσω επιτέλους να μιλήσω με τον Scott
Πολλά θέλεις. Αλλά μια και το ανέφερες μπορεί να κάνει και καμιά αναβάθμιση.
Chapter III
-Ζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ.
Είχε ξημερώσει. Ο Foster κοιμόταν ήσυχος δίπλα μου, χωρίς να τον νοιάζει το κοπάδι απο μικροσκοπικά Nincada που σκαρφαλώνανε πάνω του. Ένα σχετικά μεγαλόσωμο Nincada είχε τρυπώξει στην τσάντα και προσπαθούσε να μπει σε ένα μεγάλο και μακρύ σωλήνα. Το πήρα και του έβγαλα στην άκρη, λέγοντας "Δεν είναι για σένα μικρούλη.". Ο σωλήνας έγραφε πάνω, "Για τον Devon". Πήγα να το ανοίξω, αλλά σκέφτηκα "Για μένα, όμως, είναι? Καλύτερα να ξυπνήσω τον Foster."
- Ει! Foster! Είναι ώρα να ξυπνήσεις! του είπα
- Ξημέρωσε κι όλας? Μμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμ... είπε και χασμουρήθηκε. Ιιιιιιιιιιιιιιιιι! Το πρόσωπο του πήρε ξαφνικά μια τρομαγμένη έκφραση. Τι ώρα είναι?
- Κοντέυει 11. Γιατί, τι έγινε?
- Ο Devon! Δε το πιστεύω, ξέχασα τον Devon!
Σηκώθηκε τσαπατσούλικα και άρχισε να μαζέυει τα πράγματα του.
- Γρήγορα, στην RustBoro!
Συνεχισε... Θελω κι αλλο! Δεν μου αρεσει να αφηνω μια ιστορια στη μεση οταν ξερω οτι εχει κι αλλο.
Φυσικά και θα συνεχίσω... Δε θα το αφήσω έτσι. Σκοπεύω να την τελειώσω. Δεν είμαι απο τους τύπους που αφήνουν ότι αρχίζουν.
Θα πάρει πολύ. Να σκεφτείς ότι πήρε 4 μήνες να γραφτούν 2 κεφάλαια. Θα γράψω το λίγοτερο 10.
Πολύ ωραία story, συνέχισε την...... Δεν με νοιαζει πότε θα την ποστάρεις. Το καλό πράγμα αργεί να γίνει....
Chapter III
Ο Foster άρχισε να τρέχει σα τρελός! Κρέμασε τα πόδια στους ώμους, και άρχισε την τρεχάλα. Εγώ δεν είχα άλλη επιλογή, απο να τον ακολουθήσω. Άλλωστε, ο προορισμός μου ήταν η RustBoro.
Πάντα ήμουν καλός στο τρέξιμο, αλλά τον Foster δεν τον προλάβαινε κανείς! Δε μπορούσα να τρέξω, μου τραβούσαν τη προσοχή τα όμορφα πεύκα, και το γρασίδι που έλαμπε με το φως του ήλιου. Σταματησα, και παρακολουθούσα μια παρέα μικρών Nincada να σκαβουν έναν λάκο.. Ωχ! σκέφτηκα.
-Vibrava φύγε!
-Viibraava!
-Άκου, Vibrava, είπα και έβγαλα ένα σκοινί απο την τσάντα μου. Το έδεσα στο λαιμό του, και σε μια παλιά σανίδα που είχα δει τριγύρω.
-Τώρα τρέξε όσο μπορείς! Ακολούθα εκείνο το παιδί!
Η Vibrava επιτέλους απέδειξε την αξία του μετά απο τόση προπόνηση. Στην αρχή έτρεχε σαν Snorlax. Μετά άρχισε να επιταχίνει, και στο τέλος πήγαινε πιο γρήγορα και απο τον άνεμο!
-Foster! του φώναξα. Ανέβαα!!
-Ε? γύρισε πίσω του απορημένος
-Πήδα!
-Καλά.... και πήδηξε.
-Να το ξέρεις, είσαι γεμάτος εκπλήξεις!
Ο άνεμος μας χαϊδευε το πρόσωπο, μας πήγαινε κόντρα. Είχε συννεφιάσει ξαφνικά, μάλλον θα έβρεχε.
ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΠΕΦΤΕΙ ΕΝΑΣ ΚΕΡΑΥΝΟΣ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ.πεθανε.
*the end*
LOL
Οσο παει και γινεται καλυτερη η ιστορια σου Birch! Συνεχισε!
Φχαριστώ, αν και νομιζα ακριβώς το αντίθετο... Πάντως σκοπεύω να συνεχίσω την ιστορία, μόνο όταν βρω την κατάλληλη στιγμή...
eisai apithanos.soy proteino na to pas gia mythistorhma...tha petixei...
Lol, το ανέκδοτο της ημέρας.... άσε που έχω στερέψει εντελώς.