25-05-2013, 04:58 AM
spinoff : *το παρελθόν του pokemaniac*
το main story θα το συνεχίσω μεσοβδόμαδα η Κυριακή ανάλογα.
μερός Α (θα το παω μέχρι Γ λογικά η έστω Β΄)
Ήταν μια φορά και ένα καιρό,
κάπου εκεί στην χαμούπολη..εεε... Αθήνα ήθελα να πω. Ένα μικρό αγόρι, το ονομά του ήταν Andrew (codename : Pokemaniac, γενετικό πείραμα με κωδικό 640!) . Γεννήθηκε στις αρχές των 90s*, σε μια δυσάρεστη περίοδο επειδή τότε κυβέρνησε η Γκαντεμόσαυρα** και έγιναν όλα tangela στα οικονομικά της χώρας. Χωρίς όμως να έφταναν όλα αυτά, πέρα των πολιτικών. Το πείραμα 640***, (ο πρώτος άνθρωπος με χαρακτηριστικά από DNA του Abra), δεν τα πήγε καλά. Με αποτέλεσμα το πείραμα να απορριφθεί. Παρόλο που η γέννηση ήταν σωστή μέσω σωλήνα και παραμόρφωση ηλεκτρομαγνητικών πεδίων πριν περάσει σε γυναίκα και γεννηθεί. Το βρέφος μετά τη γέννηση το άφησαν έξω από το εργαστήριο. Σε μια γυάλινη φιάλη με ελάχιστο οξυγόνο.
Ένα ζευγάρι που τσακωνόταν, βρήκαν αυτό το βρέφος και το πήγαν σπίτι. Το σώσανε σε ελάχιστα δευτερόλεπτα από σίγουρο πνιγμό. Από τότε βρήκαν τον Pokemaniac. Ήταν ένα μωρό φυσιολογικό, αλλά είχε κάτι παράξενα χαρακτηριστικά πάνω του. Σύμβολα στο δεξί μάτι και ύποπτα μάτια Μόλις έγινε 3 ετών, έμενε πλέον μόνο με το πατέρα του, τον James McCloud και τον αδερφό τον Cameron έβλεπε ποιο σπάνια. Δεν ήταν ευχάριστο αλλά ήταν μια λύση βέλτιστη από το χειρότερο (συγκριτικά να έβλεπε τσακωμούς αφού χώρισαν σύντομα οι εκεί γονείς του).
*=τότε που ξεκίνησαν και τα Psy/Trance/Uplifting party
**=δεν λέμε ονόματα μη πέσει πάλι το site, κρίμα είναι!
***=640 = 640kb memory, 128Kb base rom + 512Kb ram, ήταν το μικροτσίπ μέσα στον εγκέφαλο του.
Η πρώτη επαφή με πόκεμον, ήταν στο νυπιαγωγείο, όταν εκεί υπήρχε ένα Tirtouga. Εξαιρετικά σπάνιο πόκεμον. Ο Pokemaniac πέρναγε αρκετές ώρες με το Tirtouga, του έδινε μια δύναμη παράξενη. Κάθε μέρα το ήθελε όλο και ποιο πολύ, μόνο που δεν μπορούσε να τον αποκτήσει και να τον έχει στο κήπο του. Μέτραγε τις κυψέλες από το κέλυφος, και στο κάτω μέρος, μέτραγε ταχύτητα, χτύπαγε λίγο με το χεράκι του να δει αντοχή στο καβούκι, γενικά τον έμαθε απ΄ έξω.
Μια μέρα πριν τον πάρει ο παππούς του από το νήπιο, πήρε ο Pokemaniac ένα fossil μέσα στη τσάντα του. Το φύλαξε σε ειδική κασετίνα, μετά το έβαλε σε μια κρύπτη, κάτω από τη ντουλάπα.
Το βράδυ πριν κοιμηθεί, όταν έφτανε σε σημείο πριν ξεκινήσει ο σούπερκομπιούτερ-ο-εγκεφαλός του να παίζει από το movie maker διάφορα καμμένα bits από το πολύ overclocking στα εγκεφαλικά κύταρα μνήμης (τουτέστιν : μεταξύ ξύπνιου και ύπνου), άκουγε τον ήχο ενός Charmander, από το ντουλάπι.
Char...... Charmander.....
Όταν το άκουσε αυτό, πραγματικά τρόμαξε, δεν ήξερε τι και πως. Ούτε από που ερχόταν!
Ένα ανεξήγητο πράμα.
Πήγε να δει στη ντουλάπα... τίποτα
ψάχνει γύρω γύρω... τίποτα
πάει πάλι για ύπνο
ξανά ακούει
Charmander.... char char...
ρε γμτ, τι έγινε; ψάχνει μπαλκόνι, ψάχνει κάτω από το κρεβάτι, ψάχνει γύρω..
James McCloud : Ανδρέα συμβαίνει κάτι;
Pokemaniac : Όχι, δεν ξέρω... ακούω φωνές..
James McCloud : Μη φοβάσαι, προσπάθησε να ηρεμήσεις, το ξέρω ότι είσαι ταραγμένος από το παρελθόν, αλλά πρέπει να δυναμώσεις περισσότερο. Θυμήσου τα λόγια μου.
Pokemaniac : Έγινε, θα πέσω για ύπνο.
Το fossil έμεινε, για χρόνια...το χάιδευε 1 φορά το μήνα και το είχε ως ιερό.
Στο σχολείο ο pokemaniac δεν ήταν ήρεμο παιδί, ξέσπαγε. Με πολλούς τρόπους.
Δεν είχε καλούς βαθμούς, όμως τράβαγε τα βλέμματα και ήταν το φαβορί της παρέας.
Στην 4η τάξη Δημοτικού, έγινε σεισμός, απογευματινή ώρα στο σπίτι, ο pokemaniac δεν ταράχτηκε τόσο, πίστευε ότι ήταν ένας εκπαιδευτής που πολεμούσε, και έκανε το pokemon του earthquake (την ίδια ώρα έπαιζε Pokemon Stadium). Πωπω... καταπληκτικά γραφικά και εφέ !!! δε το περίμενα να είναι τόσο ρεαλιστικά. Οπότε ήρεμος συνέχισε, άσχετο αν πέσαν μερικά αντικείμενα κάτω. Ο Cameron ήταν σπίτι. Ταράχτηκε από το γεγονός. Ο Pokemaniac όμως ήταν τόσο cool που απόρησε :
Cameron: καλά δεν κατάλαβες ότι έγινε σεισμός;
Pokemaniac: κάνω μάχη τώρα, καταλάθος έβαλα τον golem να κάνει earthquake ενώ πολεμάω ένα Dragonite. Μάλλον χάνω.
Cameron: Μα έγινε κανονικός σεισμός, όχι από πόκεμον η από τη κονσόλα σου!
Pokemaniac: και τι με νοιάζει εμένα; το σπίτι δεν έπεσε, μπορώ να συνεχίσω. Αλλά και να γκρεμιστεί, δεν δίνω δεκάρα. Μπρίκι είναι, θέλει κατεδάφιση.
Ο Cameron δεν περίμενε ότι από τα 8 του, ο pokemaniac αρχίζει να αλλάζει τόσο και να είναι έτσι. Ενώ ο Cameron είναι πάντα ανήσυχος, ανοργάνωτος και φασαριόζος. Ο Pokemaniac είναι το ακριβώς ανάποδο! Οργανωτικός, ήσυχος, ήξερε τι ήθελε και το είχε. Τι έγινε όμως με το fossil που ήταν στο άλλο σπίτι;
-to be continiued-
http://starfox.wikia.com/wiki/James_McCloud (Pokemaniac's father)
http://bulbapedia.bulbagarden.net/wiki/C...28Unova%29 (Pokemaniac's brother)
*bugάρει το forum και δεν μπορώ να δω το τελευταίο μου post, δε μπορώ να κάνω edits*
GOD DAMN IT!!!
Τουλάχιστον έγραψα το σωστό κείμενο
το main story θα το συνεχίσω μεσοβδόμαδα η Κυριακή ανάλογα.
μερός Α (θα το παω μέχρι Γ λογικά η έστω Β΄)
Ήταν μια φορά και ένα καιρό,
κάπου εκεί στην χαμούπολη..εεε... Αθήνα ήθελα να πω. Ένα μικρό αγόρι, το ονομά του ήταν Andrew (codename : Pokemaniac, γενετικό πείραμα με κωδικό 640!) . Γεννήθηκε στις αρχές των 90s*, σε μια δυσάρεστη περίοδο επειδή τότε κυβέρνησε η Γκαντεμόσαυρα** και έγιναν όλα tangela στα οικονομικά της χώρας. Χωρίς όμως να έφταναν όλα αυτά, πέρα των πολιτικών. Το πείραμα 640***, (ο πρώτος άνθρωπος με χαρακτηριστικά από DNA του Abra), δεν τα πήγε καλά. Με αποτέλεσμα το πείραμα να απορριφθεί. Παρόλο που η γέννηση ήταν σωστή μέσω σωλήνα και παραμόρφωση ηλεκτρομαγνητικών πεδίων πριν περάσει σε γυναίκα και γεννηθεί. Το βρέφος μετά τη γέννηση το άφησαν έξω από το εργαστήριο. Σε μια γυάλινη φιάλη με ελάχιστο οξυγόνο.
Ένα ζευγάρι που τσακωνόταν, βρήκαν αυτό το βρέφος και το πήγαν σπίτι. Το σώσανε σε ελάχιστα δευτερόλεπτα από σίγουρο πνιγμό. Από τότε βρήκαν τον Pokemaniac. Ήταν ένα μωρό φυσιολογικό, αλλά είχε κάτι παράξενα χαρακτηριστικά πάνω του. Σύμβολα στο δεξί μάτι και ύποπτα μάτια Μόλις έγινε 3 ετών, έμενε πλέον μόνο με το πατέρα του, τον James McCloud και τον αδερφό τον Cameron έβλεπε ποιο σπάνια. Δεν ήταν ευχάριστο αλλά ήταν μια λύση βέλτιστη από το χειρότερο (συγκριτικά να έβλεπε τσακωμούς αφού χώρισαν σύντομα οι εκεί γονείς του).
*=τότε που ξεκίνησαν και τα Psy/Trance/Uplifting party
**=δεν λέμε ονόματα μη πέσει πάλι το site, κρίμα είναι!
***=640 = 640kb memory, 128Kb base rom + 512Kb ram, ήταν το μικροτσίπ μέσα στον εγκέφαλο του.
Η πρώτη επαφή με πόκεμον, ήταν στο νυπιαγωγείο, όταν εκεί υπήρχε ένα Tirtouga. Εξαιρετικά σπάνιο πόκεμον. Ο Pokemaniac πέρναγε αρκετές ώρες με το Tirtouga, του έδινε μια δύναμη παράξενη. Κάθε μέρα το ήθελε όλο και ποιο πολύ, μόνο που δεν μπορούσε να τον αποκτήσει και να τον έχει στο κήπο του. Μέτραγε τις κυψέλες από το κέλυφος, και στο κάτω μέρος, μέτραγε ταχύτητα, χτύπαγε λίγο με το χεράκι του να δει αντοχή στο καβούκι, γενικά τον έμαθε απ΄ έξω.
Μια μέρα πριν τον πάρει ο παππούς του από το νήπιο, πήρε ο Pokemaniac ένα fossil μέσα στη τσάντα του. Το φύλαξε σε ειδική κασετίνα, μετά το έβαλε σε μια κρύπτη, κάτω από τη ντουλάπα.
Το βράδυ πριν κοιμηθεί, όταν έφτανε σε σημείο πριν ξεκινήσει ο σούπερκομπιούτερ-ο-εγκεφαλός του να παίζει από το movie maker διάφορα καμμένα bits από το πολύ overclocking στα εγκεφαλικά κύταρα μνήμης (τουτέστιν : μεταξύ ξύπνιου και ύπνου), άκουγε τον ήχο ενός Charmander, από το ντουλάπι.
Char...... Charmander.....
Όταν το άκουσε αυτό, πραγματικά τρόμαξε, δεν ήξερε τι και πως. Ούτε από που ερχόταν!
Ένα ανεξήγητο πράμα.
Πήγε να δει στη ντουλάπα... τίποτα
ψάχνει γύρω γύρω... τίποτα
πάει πάλι για ύπνο
ξανά ακούει
Charmander.... char char...
ρε γμτ, τι έγινε; ψάχνει μπαλκόνι, ψάχνει κάτω από το κρεβάτι, ψάχνει γύρω..
James McCloud : Ανδρέα συμβαίνει κάτι;
Pokemaniac : Όχι, δεν ξέρω... ακούω φωνές..
James McCloud : Μη φοβάσαι, προσπάθησε να ηρεμήσεις, το ξέρω ότι είσαι ταραγμένος από το παρελθόν, αλλά πρέπει να δυναμώσεις περισσότερο. Θυμήσου τα λόγια μου.
Pokemaniac : Έγινε, θα πέσω για ύπνο.
Το fossil έμεινε, για χρόνια...το χάιδευε 1 φορά το μήνα και το είχε ως ιερό.
Στο σχολείο ο pokemaniac δεν ήταν ήρεμο παιδί, ξέσπαγε. Με πολλούς τρόπους.
Δεν είχε καλούς βαθμούς, όμως τράβαγε τα βλέμματα και ήταν το φαβορί της παρέας.
Στην 4η τάξη Δημοτικού, έγινε σεισμός, απογευματινή ώρα στο σπίτι, ο pokemaniac δεν ταράχτηκε τόσο, πίστευε ότι ήταν ένας εκπαιδευτής που πολεμούσε, και έκανε το pokemon του earthquake (την ίδια ώρα έπαιζε Pokemon Stadium). Πωπω... καταπληκτικά γραφικά και εφέ !!! δε το περίμενα να είναι τόσο ρεαλιστικά. Οπότε ήρεμος συνέχισε, άσχετο αν πέσαν μερικά αντικείμενα κάτω. Ο Cameron ήταν σπίτι. Ταράχτηκε από το γεγονός. Ο Pokemaniac όμως ήταν τόσο cool που απόρησε :
Cameron: καλά δεν κατάλαβες ότι έγινε σεισμός;
Pokemaniac: κάνω μάχη τώρα, καταλάθος έβαλα τον golem να κάνει earthquake ενώ πολεμάω ένα Dragonite. Μάλλον χάνω.
Cameron: Μα έγινε κανονικός σεισμός, όχι από πόκεμον η από τη κονσόλα σου!
Pokemaniac: και τι με νοιάζει εμένα; το σπίτι δεν έπεσε, μπορώ να συνεχίσω. Αλλά και να γκρεμιστεί, δεν δίνω δεκάρα. Μπρίκι είναι, θέλει κατεδάφιση.
Ο Cameron δεν περίμενε ότι από τα 8 του, ο pokemaniac αρχίζει να αλλάζει τόσο και να είναι έτσι. Ενώ ο Cameron είναι πάντα ανήσυχος, ανοργάνωτος και φασαριόζος. Ο Pokemaniac είναι το ακριβώς ανάποδο! Οργανωτικός, ήσυχος, ήξερε τι ήθελε και το είχε. Τι έγινε όμως με το fossil που ήταν στο άλλο σπίτι;
-to be continiued-
http://starfox.wikia.com/wiki/James_McCloud (Pokemaniac's father)
http://bulbapedia.bulbagarden.net/wiki/C...28Unova%29 (Pokemaniac's brother)
*bugάρει το forum και δεν μπορώ να δω το τελευταίο μου post, δε μπορώ να κάνω edits*
GOD DAMN IT!!!
Τουλάχιστον έγραψα το σωστό κείμενο